Kamikaze - Boski wiatr
Sylwetki pilotów Kamikaze
"Umi narazu
Tataeru mizu no
Soko made mo
Kiyoki kokoro wa
Tsuki zo terasamu".
(Nie na morzu, ale na samym dnie tych bezkresnych wód,
księżyc opromieni nasze niewinne serca).
Wiersz ze zbioru Shinkokinshu przypisywany Sugawara no Michizane (845-903),
wytatuowany na ciele jednego z pilotów kamikaze.
W Japonii nie było zwyczaju przypisywania zatopień poszczególnych okrętów konkretnym pilotom kamikaze czy indywidualnego wyróżniania najbardziej zasłużonych, dlatego zachodni historycy napotykali wiele trudności podczas odtwarzania danych biograficznych japońskich lotników samobójców z czasów II wojny światowej. Podstawowych danych dostarczał "Zengun fukoku" (Biuletyn Wojskowy). Pilotów kamikaze można w nim zidentyfikować na podstawie zapisu o pośmiertnym awansie o dwa stopnie. Podstawowe prace, polegające na wyszukiwaniu danych biograficznych, przeprowadził profesor Ikuhiko Hata z Uniwersytetu Takushoku w Tokio oraz doktor Yasuho łzawa, docent Akademii Medycznej Yamanashi.
W swej książce pt.: "Nihon Kaigun Sentoki-tai" Hata i Izawa twierdzą, że od 7 grudnia 1941 roku do 21 października 1944 roku 18 "wybitnych pilotów myśliwskich" celowo wykorzystało swe samoloty (choć wciąż są to dane nieoficjalne) jako broń kamikaze. Oto lista "wybitnych" pilotów-samobójców Specjalnych Jednostek Szturmowych, poległych po 21 października 1944 roku:
Porucznik Yoshiyasu Kuno - 301. Dywizjon Myśliwski; 21 października 1944, Leyte
Naohisa Uemura - 201. Grupa Lotnicza; 21 października 1944, Leyte
Kapitan Yukio Seki - 301. Dywizjon Myśliwski; 25 października 1944, Leyte (wraz z bosmanem Nobuo Tani i bosmanem Iwao Nakano)
Bosman Iwao Nakano - 301. Dywizjon Myśliwski; 25 października 1944, Leyte (wraz z bosmanem Nobuo Tani i kapitanem Yukio Seki)
Iwao Nakano pilotował drugi samolot w sekcji "Shikishima" dowodzonej przez kapitana Yukio Seki. Urodził się w 1925 roku w Haramachi. Rodzicami byli ojciec Shotaroi matka Hideyo Nakano. W 1942 roku otrzymał przydział do grupy lotniczej Tsuchiura. Zginął w wieku 19 lat. W 1980 roku uczniowie dwóch szkół: "Haramachi Elementary School" i "Soma Junior High School" zebrali fundusze na budowę pomnika upamiętniającego Iwao Nakano. Obok popiersia pilota znajduje się
replika 250 kg bomby w jaką uzbrojony został jego myśliwiec. Pomnik znajduje się w parku "Yo no Mori" (Night Forest Park).
Fotografia 32. Pomnik dla upamiętnienia bosmana Iwao Nakano znajdujący się w Haramachi.
Bosman Tamisaku Katsumata - 301. Dywizjon Myśliwski; 26 października 1944, Leyte.
Porucznik Korekujo Otsuji - 163. Dywizjon Myśliwski; 12 listopada 1944, Leyte (wraz ze starszym bosmanem Yaozo Wada).
Podporucznik Munesaburo Takahashi -341. Grupa Lotnicza; 18 listopada 1944, Tacloban.
Porucznik Yoshita Toda - 221. Grupa Lotnicza; 19 listopada 1944, Leyte Porucznik Mikihito Sakamoto, 352. Grupa Lotnicza; 21 listopada 1944, taranowanie w powietrzu, Omura.
Podporucznik Yoshimi Minami - 305. Dywizjon Myśliwski; 25 listopada 1944, Filipiny.
Porucznik Tatsu Nagato - 305. Dywizjon Myśliwski; 26 listopada 1944, Filipiny.
Chorąży Yasunori Ono - 252. Grupa Lotnicza; 27 listopada 1944, Sajpan (wraz z kapitan Kenji Omura).
Kapitan Tetsuro Yano - 316. Dywizjon Myśliwski; 7 grudnia 1944, Filipiny Starszy bosman UshioNishimura, 302. Dywizjon Myśliwski; 8 grudnia 1944, Iwo Jima.
Kapitan Shinichi Kanaya - 201. Grupa Lotnicza; 5 stycznia 1945, Filipiny Starszy bosman Shigenobu Manabe, 252. Grupa Lotnicza; 7 stycznia 1945, Filipiny.
Mat Yoshio Yamazaki - 902. Dywizjon Myśliwski Nocny, Balikpapan Kapitan Minoru Kawazoe, dowódca dywizjonu myśliwskiego; 21 stycznia 1945, Tajwan (wraz z kapitanem Seiichi Saito).
Porucznik Hidenobu Sumino - 201. Grupa Lotnicza; 25 stycznia 1945, zatoka Lingayen.
Kapitan Mutsuo Urushiyama - 307. Dywizjon Myśliwski; 21 marca 1945, Tosa. Tego samego dnia w tym rejonie polegli następujący kamikaze z 306. Dywizjonu Myśliwskiego: kapitan Yuichi Izawa oraz starsi bosmani Kojiri Murakami, Goro Tsuda, Ichizen Kobayashi, Toshikazu Nakano. Wszyscy należeli do eskorty Specjalnej Jednostki Szturmowej "Jinrai Butai".
Kapitan Nao Sugisaki - 352. Grupa Lotnicza (dowódca grupy, w eskorcie "Jinrai Butai"), 31 marca 1945.
Bosman Iwao Fumoto - 721. Grupa Lotnicza; 1 kwietnia 1945, Okinawa (Specjalna Jednostka Szturmowa "Ohka").
Kapitan Yozo Tsuboi - 302. Grupa Lotnicza (szef pilotów), Kanto (Specjalna Jednostka Szturmowa "Ohka").
Starszy bosman Hiroyuki Fujishima - 601. Grupa Lotnicza; Okinawa (Specjalna Jednostka Szturmowa Ohka, wraz ze starszym bosmanem Tatsu Nakatani).
Starszy bosman Yuichi Kobayashi - 205. Grupa Lotnicza; 5 kwietnia 1945, Okinawa (Specjalna Jednostka Szturmowa "Ohka").
Kapitan Kunio Kanzaki - 312. Dywizjon Myśliwski (dowódca dywizjonu); 6 kwietnia 1945, Okinawa (318. Grupa Lotnicza).
Tego samego dnia w tym rejonie polegli następujący kamikaze:
Kapitan Hiroshi Matano - 312. Dywizjon Myśliwski.
Piloci Grupy Lotniczej Omura: kapitan Noboru Yamakawa i starsi bosmani Shinzo Tabata i
Kazuo Tanio. Ten ostatni służył wcześniej w 13. Grupie Lotniczej z lotniskowca "Kaga", 15. Grupie Lotniczej oraz Grupie Lotniczej "Tainan".
Porucznik Tenshin Suzuki - Grupa Lotnicza Yatabe; 14 kwietnia 1945, Okinawa.
Porucznik Tadashi Omoto - Grupa Lotnicza Yatabe; 14 kwietnia 1945, Okinawa (razem z podporucznikiem Hachiro Sasaki oraz bosmanmatem Hideo Surmihiro).
MatNobuo Saito - 205. Grupa Lotnicza; 17 kwietnia 1945, Okinawa.
Mat Yoshio Oishi - 205. Grupa Lotnicza; 4 maja 1945, Specjalna Jednostka Szturmowa "Zuikaku".
Mat Teiichiro Hayashida - Grupa Lotnicza Omura; 4 maja 1945, Specjalna Jednostka Szturmowa "Shoho".
Starszy bosman Hideaki Maeda - 205. Grupa Lotnicza; 9 maja 1945, Tajwan.
Podporucznik Hiroshi Nemoto - Grupa Lotnicza Yatabe; 13 maja 1945, Okinawa (Specjalna Jednostka Szturmowa, wraz z bosmanmatem Giichi Hoshino).
Porucznik Shiro Okajima - 721. Grupa Lotnicza; 11 sierpnia 1945; Okinawa (Specjalna Jednostka Szturmowa, wraz z bosmanem Minoru Hoshino).
Kapitan Sadao Oshio - 343. Grupa Lotnicza; 12 sierpnia 1945, Kiusiu.
Starszy bosman Kazumasa Sagara - 302. Grupa Lotnicza; 13 sierpnia 1945, Honsiu.
Na podstawie danych zebranych przez profesora Hatę i doktora Izawę, wymienionych niżej kamikaze można uznać za typowych reprezentantów "idei samobójczej".
Chorąży Kazuo Sugino - (urodzony w prowincji Yamaguchi, południowo--zachodnie Honsiu, w 1921 roku; po wojnie służył w Morskich Siłach Obronnych, powstałych w miejsce japońskiej marynarki wojennej).
Sugino, pracownik cementowni, wstąpił ochotniczo do marynarki wojennej w 1939 roku. W marcu 1942 roku ukończył 17. kurs pilotażu w 3. Podoficerskiej Szkole Pilotów Rezerwy, po czym otrzymał przydział do 6. Grupy Lotniczej w Ki-sarazu, która weszła w skład 26. Flotylli Powietrznej. Podczas bitwy o Midway służył na lotniskowcu „Akagi" i przeżył jego zatonięcie. Potem trafił na „Kasuga Maru", a następnie został instruktorem w Grupie Lotniczej Omura. W 1943 roku znalazł się na lotniskowcu "Zuikaku".
Sugino przeszedł intensywny kurs walki powietrznej i bombardowania z lotu nurkowego. Zanim wrócił do Japonii, wielokrotnie brał udział w operacjach przechwytywania nieprzyjacielskich samolotów w składzie 253. Grupy Lotniczej (były dywizjon myśliwski Grupy Lotniczej "Kanaya"). Służył jako instruktor w Grupie Lotniczej "Tsukuba" oraz odbył turę bojową na Tajwanie i Filipinach. Potem powrócił na Tajwan, by do końca wojny szkolić kamikaze z Grupy Lotniczej "Hakata". Zaliczono mu 32 zestrzelenia.
Porucznik Keishu Kamihara - (urodzony w Jokohamie w 1920 roku, zginął w 1970 roku koło miasta Hakodate, pilotując śmigłowiec Morskiej Agencji Bezpieczeństwa). Kamihara, absolwent II Liceum w Jokohamie, był jednym z pierwszych uczniów 1. Szkoły Pilotów Rezerwy, powstałej w 1937 roku. Służył w Grupach Lotniczych "Oita", "Omura" i "Yokosuka", a następnie otrzymał przydział do dywizjonu myśliwskiego 12. Grupy Lotniczej i wziął udział w wojnie z Chinami. Później przeniesiono go do Grupy Lotniczej "Tainan".
Uczestniczył w walkach na Filipinach i w Holenderskich Indiach Wschodnich, a w 1942 roku dołączył do 6. Grupy Lotniczej, by na pokładzie lotniskowca "Junyo" (Sokół, niegdyś "Kashiwara Maru") wziąć udział w operacji na Aleutach. W stopniu chorążego służył ponownie w Grupie Lotniczej "Oita", a w 1944 roku został przeniesiony do 381. Grupy Lotniczej i brał udział w obronie Celebes i Borneo. Stosując bomby lotnicze Typ 3, zniszczył wiele B-24 i P-38. Po wyleczeniu z ran wrócił do Japonii, by szkolić kamikaze.
Poniżej lista kilku pilotów, którzy uczestniczyli w taranowaniu nieprzyjacielskich samolotów:
Bosman Masajiro Kawato - (urodzony w rodzinie chłopskiej w okręgu miejskim Kioto w 1925 roku; trafił do niewoli, zwolniony po zakończeniu wojny). W 1943 roku ukończył 26. kurs pilotażu w 12. Podoficerskiej Szkole Pilotów Rezerwy. Pod koniec tego roku został pilotem "Zero" w 253. Grupie Lotniczej. Pierwszy manewr taranowania wykonał, mając zaledwie 18 lat. Po walce z bombowcem North American B-25 "Mitchell" nad Rabaul uzyskał opinię lekkomyślnego. Pewnego razu, po wystrzelaniu całej amunicji, zbliżył się do płonącego nieprzyjacielskiego samolotu i staranował go. Potem wyskoczył ze spadochronem i został bez szwanku wyciągnięty z morza.
Po raz drugi taranował podczas bitwy powietrznej 11 listopada 1944 roku.
Przez miesiąc miał zakaz latania. 17 grudnia Kawato zaatakował samolot Bell P-39 "Airacobra", zderzył się z nim i wylądował na spadochronie w morzu. Koniecznie chciał spróbować uderzenia w ogon B-24, co udało mu się w końcu 6 lutego 1944 roku nad Rabaul. Po kolizji znów uratował życie, skacząc na spadochronie. Większość myśliwców została wycofana z Rabaul, jednak Kawato wraz z nieliczną garstką towarzyszy został na posterunku. W samolotach poskładanych z części tych "Zero", które nie nadawały się już do lotu, prowadzili partyzanckie patrole myśliwskie, loty zwiadowcze i ataki szturmowe wokół Wysp Zielonych i Wysp Admiralicji. Po rozformowaniu 253. Grupy Lotniczej jednostkę Kawato przemianowano na 105. Dywizjon Obrony Lotniska. 9 marca 1945 roku zasiadł za sterami "Zero", by polecieć na przechwycenie B-25. Gdy nie wrócił z tego lotu, został uznany za zaginionego i przypuszczalnie poległego w walce. Później okazało się, że wpadł do morza po ataku na niszczyciel. Mimo poważnych obrażeń udało mu się dopłynąć do brzegu, gdzie żołnierze australijscy wzięli go do niewoli.
Bosman Masuaki Endo - (miejsce i data urodzenia nieznane; samobójstwo 7 czerwca 1943 roku).
W październiku 1941 roku ukończył 9. Podoficerską Szkołę Pilotów Rezerwy w Otsu. W lutym 1942 roku otrzymał przydział do Grupy Lotniczej "Tainan". Brał udział w bitwach powietrznych nad Wyspami Salomona i Nową Gwineą, startując z baz w Rabaul i Lae. Po reorganizacji jednostki w maju 1943 roku powrócił do Japonii, gdzie trafił do 251. Grupy Lotniczej i wraz z nią uczestniczył w walkach w rejonie południowo-wschodnim. Latając w dywizjonie dowodzonym przez kapitana Ichiro Murakaiego, zestrzelił samolot myśliwsko-bombowy Lockheed P-38 "Lightning". Otoczony przez "Airacobry", staranował jedną z nich i zginął.
Podporucznik Shigetaka Omori - (urodzony w prowincji Yamanashi, koło Kofu na wyspie Honsiu w 1916 roku; samobójstwo 26 października 1942 roku).
Omori zaciągnął się do Cesarskiej Marynarki Wojennej we wrześniu 1933 roku. Po ukończeniu 33. Szkoły Pilotów we wrześniu 1936 roku został pilotem myśliwskim. Dwa lata później otrzymał przydział do dywizjonu myśliwskiego 13. Grupy Lotniczej i poprzez wyspę Cheju dotarł do Szanghaju na lotnisko Kunda, które wkrótce zostało zbombardowane. Pierwsze zestrzelenie uzyskał 25 lutego 1938 roku podczas ataku na Nanchang, następnie walczył w środkowych Chinach.
Później trafił na lotniskowiec "Akagi". Wybuch wojny na Pacyfiku zastał go na lotniskowcu "Hosho" (Lecący Feniks) w składzie Grupy Lotniczej "Tsukuba", a potem "Ominato". Wkrótce ponownie znalazł się na "Akagi". Podczas bitwy o Midway Omori był dowódcą eskadry (shotai) w dywizjonie myśliwskim (chutai) "Akagi", którym dowodził podporucznik Shirane. Podczas lotu eskortowego jego eskadra została zaatakowana przez amerykańskie myśliwce. Omori zestrzelił wówczas dwa samoloty Grumman F4F "Wildcat". Wykonał kilka lotów bojowych podczas bitwy, a gdy na "Akagi" wybuchł pożar (który doprowadził do zatonięcia tego okrętu 5 czerwca 1942 roku), wylądował na lotniskowcu "Hiryu" (Lecący Smok). Podczas obrony "Hiryu" (który także zatonął w tej bitwie) Omori musiał wodować, ale uratował go krążownik "Nagara".
Po powrocie do Japonii otrzymał przydział na lotniskowiec "Shokaku" (Lecący Żuraw). 26 października 1942 roku wyznaczono go do wykonania patrolu bojowego podczas bitwy pod Santa Cruz, w której cztery japońskie lotniskowce zaatakowały o połowę słabszy zespół lotniskowców amerykańskich. Japończycy odnieśli taktyczne zwycięstwo, ale stracili ponad 100 samolotów, których nie mieli czym zastąpić. Omori zginął podczas taranowania amerykańskiego bombowca nurkującego, idącego do ataku na "Shokaku". Lotniskowiec ten został zatopiony przez amerykański okręt podwodny 19 czerwca 1944 roku w bitwie na Morzu Filipińskim.
Lista wybranych pilotów z eskorty Kamikaze:
Starszy bosman Kunimichi Kato - (urodzony w 1923 roku w prowincji Aichi na Honsiu, walczył do zakończenia działań wojennych).
Po ukończeniu 10. kursu pilotażu w styczniu 1943 roku Kato otrzymał przydział do 254. Grupy Lotniczej na wyspie Hajnan. Uczestniczył w atakach na alianckie wyprawy lotnicze z baz w południowo-wschodnich Chinach, atakujące Kwantung, Hongkong i Hajnan, w skład których wchodziły samoloty P-38, Consolidated B-24 "Liberator", Curtiss P-40 "Warhawk" i North-American B-25 "Mitchell". Pierwszą zestrzeloną przez niego nieprzyjacielską maszyną był myśliwsko-bombowy P-38 "Lightning". Kato został uznany za najwybitniejszego asa 254. Grupy. W 1944 roku przeniesiono go do 210. Grupy Lotniczej, wraz z którą brał energiczny udział w obronie ojczystych stron, startując z lotniska Meiji. Później został wysłany do bazy lotniczej Kokubu i latał w eskorcie Specjalnych Jednostek Szturmowych podczas walk o Okinawę.
Chorąży Minpo Tanaka - (urodzony w prowincji Nagasaki w 1923 roku; po II wojnie światowej został pilotem linii lotniczych ANA [AU Nippon Airways, jap. Zen Nippon Kuyu], gdzie pracował jeszcze w 1970 roku).
Tanaka rozpoczął szkolenie lotnicze w 11. Podoficerskiej Szkole Pilotów Rezerwy w Otsu w czerwcu 1939 roku, a we wrześniu 1942 roku ukończył 23. kurs pilotażu. W czerwcu 1943 roku przydzielono go do 261. Grupy Lotniczej "Tora" (Tygrys), należącej do 1. Floty Powietrznej.
W 1944 roku, gdy położenie Japończyków na Marianach pogorszyło się, otrzymał przydział do eskadry podporucznika Ichiro Higashiyamy i uczestniczył w wielu bitwach powietrznych (także w Pelieu pod dowództwem kapitana Ibusuki).
Podczas kampanii na Marianach Tanaka specjalizował się w przechwytywaniu amerykańskich patrolowych i zwiadowczych łodzi latających Consolidated Vultee PBY "Catalina". Był mistrzem ataku, polegającego na podejściu od przodu i z dołu, w martwym polu obserwacji załóg atakowanych samolotów (metodę tę japońscy piloci zwali "shikaku no zen-kaho kogeki"). Brał też udział w szkoleniu przygotowawczym pilotów przed bitwą o Mariany.
Podczas ataków na amerykańskie konwoje koło Saipanu, Tanaka latał w eskorcie jednostki "Ginga-tai" (Droga Mleczna). Zaliczono mu wówczas zestrzelenie dwóch myśliwców Grumman F6F "Hellcat". Był jednym z nielicznych pilotów, którzy zostali na Guam, by atakować lądujących Amerykanów. Potem udało mu się ujść na Mariany i dalej na Cebu.
Po przeniesieniu do 201. Grupy Lotniczej odgrywał istotną rolę w eskorcie kamikaze ze Specjalnych Jednostek Szturmowych z Filipin. Uczestniczył w obronie ziem ojczystych - równiny Kanto i wyspy Kiusiu w składzie 252. i 203. Grupy Lotniczej.
Porucznik Hiroyoshi Nishizawa - (urodzony w prowincji Nagano w środkowej części Honsiu w 1920 roku; zginął w 1944 roku na pokładzie samolotu transportowego).
Nishizawa był robotnikiem w fabryce włókienniczej. Odebrał tradycyjne, surowe wychowane. Zgłosił się jako ochotnik do programu szkolenia podoficerów pilotów rezerwy i dostał się na 7. kurs do Szkoły Pilotów w Otsu. Ukończył szkolenie w 1939 roku i służył w Grupach Lotniczych "Oita", "Omura" i "Susuka". Tuż przed wybuchem II wojny światowej przeniesiony został do dywizjonu myśliwskiego Grupy Lotniczej "Chitose", dowodzonej przez komandora Fujiro Ohashiego. Zdążył wraz z tą jednostką wyruszyć do Mikronezji (Południowe Morze Wewnętrzne).
Następnie otrzymał przydział do 4. Grupy Lotniczej i odniósł pierwsze powietrzne zwycięstwo nad Rabaul. Wkrótce przeniesiono go do Grupy Lotniczej "Tainan" na Nowej Gwinei. Po ataku Amerykanów na Guadalcanal uczestniczył w bitwie o Wyspy Salomona.
7 sierpnia 1942 roku, podczas potyczki powietrznej, Nishizawa zdecydował się na atak samobójczy. Po zestrzeleniu sześciu "Hellcatów" zorientował się, że jego maszyna została trafiona. Niestety, w polu widzenia nie było ani jednego nieprzyjacielskiego celu, więc zawrócił rozsypujący się samolot do bazy. Zanim wrócił do Japonii, służył jeszcze w Grupach Lotniczych 251 i 253.
Potem otrzymał przydział do 203. Grupy Lotniczej. Wówczas był już prawdopodobnie najlepszym japońskim pilotem myśliwskim. Z nową jednostką wyruszył do bazy lotniczej Atsugi, by wziąć udział w obronie Wysp Kurylskich. 24 października 1944 roku znalazł się w Mabalacat na Luzonie, gdzie uczestniczył w operacji "Sho-go". Poleciał w eskorcie pierwszego ataku kamikaze. Zginął 26 października, gdy samolot transportowy, którym wracał do bazy, został zestrzelony przez Hellcaty nad Calapan na wyspie Mindoro.
Nishizawa był powszechnie znany ze swych nieprzeciętnych umiejętności pilotażowych. Otaczał go szacunek, na jaki nie mógł liczyć żaden inny podoficer japoński. Otrzymał paradny miecz z rąk samego wiceadmirała Jinichi Kusakie-go, dowódcy Floty Południowoazjatyckiej, z wygrawerowaną inskrypcją "Za wybitne zasługi wojenne" (Buko Batsugun). 2 grudnia 1947 roku odbył się jego uroczysty pogrzeb (wojenna zawierucha sprawiła, że informacja o jego śmierci ukazała się w "Zengen Fukoku" z dużym opóźnieniem). Buddyści Zen obdarzyli go tytułem "Bukai-in Koho Giko Kyoshi", czyli "zasłużonego dla buddyzmu".
Poniżej znajduje się lista obejmująca pilotów, którzy wykonali nieoficjalne ataki kamiakdze:
Kapitan Isamu Mochizuki - (urodzony w prowincji Saga na Kiusiu w 1905 roku; samobójstwo 6 lutego 1944 roku).
Mochizuki wstąpił do Cesarskiej Marynarki Wojennej w 1925 roku. Rok później, w listopadzie, ukończył 9. Szkołę Pilotów. Służbę rozpoczął na lotniskowcu "Hosho", potem trafił na lotniskowiec "Kaga" jeszcze przed jego ostateczną przebudową (co nastąpiło w roku 1935), a następnie otrzymał przeniesienie do Grupy Lotniczej Omura. W latach 1932-1936 służył w słynnej Grupie Lotniczej "Yokosuka". 7 lipca 1937 roku doszło do "incydentu chińskiego" (po którym na nowo rozgorzała wojna chińsko-japońska). Mochizuki został przeniesiony do 13. Grupy Lotniczej, stacjonującej na lotnisku Kanda w Szanghaju.
Wiek uniemożliwił mu kontynuowanie służby liniowej, wrócił więc do Japonii i pracował jako instruktor w różnych jednostkach lotniczych. W 1943 roku został oficerem łącznikowym dywizji sformowanej wówczas w bazie Maizuru 281. Grupy Lotniczej, dowodzonej przez komandora porucznika Shigehachiro Tokoro, która miała stacjonować na Kurylach.
W związku z pogarszaniem się sytuacji na Wyspach Marshalla, Mochizuki został przeniesiony do bazy lotniczej na wyspie Roi. Według potwierdzonych oficjalnie informacji, uzyskanych przez wojska amerykańskie po lądowaniu na wyspie w lutym 1944 roku, Mochizuki wystartował z Roi do lotu "gyokusai" (czyli po śmierć, by uniknąć upokorzenia).
Podporucznik Jiro Chono - (urodzony w prowincji Ehime na Sikoku w 1907 roku; samobójstwo 21 lutego 1941 roku).
Chono, jeden z pierwszych, którzy zdecydowali się na samobójczą śmierć, zaciągnął się do Cesarskiej Marynarki Wojennej w 1927 roku. W 1930 roku ukończył 15. Szkołę Pilotów jako pilot myśliwski. Podczas "incydentu chińskiego" dowodził eskadrą w dywizjonie myśliwskim lotniskowca "Kaga". W raportach bojowych pierwsza wzmianka na jego temat pojawia się 11 listopada 1937 roku, w związku z atakiem na formację lekkich bombowców Northrop A-17 koło Wysp Maanshan. Chono uczestniczył w nalocie na Kanton, prowadząc pokładowe myśliwce Nakajima, a następnie w innych walkach nad obszarem Chin. Swojego ataku kamikaze dokonał podczas nalotu na Kunming.
Porucznik Osamu Kudo - (urodzony w prowincji Oita na Honsiu w 1915 roku; samobójstwo 3 marca 1942 roku).
Kudo wstąpił do Podoficerskiej Szkoły Pilotów Rezerwy w Otsu w 1931 roku, a w kwietniu 1935 roku ukończył 2. kurs pilotażu i został przydzielony do Grupy Lotniczej "Omura". W składzie 13. Grupy Lotniczej brał udział w walkach nad Szanghajem.
Podczas nalotu na Nankin musiał wodować na Jangcy, ale został wyłowiony. Po powrocie do Japonii przeniesiono go na lotniskowiec "Kaga", z którego latał na wyprawy bojowe nad południowymi Chinami. 30 sierpnia 1937 roku nad Nanyung zestrzelił dwa myśliwce typu Gloster "Gladiator" produkcji brytyjskiej. Potem służył na "Akagi" w Grupie Lotniczej "Hyakurigahara". Tuż przed wybuchem II wojny światowej otrzymał przydział do 3. Grupy Lotniczej. Uczestniczył w nalocie na Luzon. Zginął w marcu 1942 roku, podczas ostrzeliwania celów naziemnych w porcie Broome w Australii Zachodniej, świadomie dokonując ataku szturmowego na samobójczo niskim pułapie.
W dokumentacji historycznej dotyczącej kamikaze często można się natknąć na asów przestworzy, dobrze znanych w kręgach lotniczych na Dalekim Wschodzie, którzy pod wpływem chwili decydowali się zostać kamikaze, zanim jeszcze oficjalnie zaczęto przeprowadzać tego rodzaju ataki:
Kapitan Yoshimi Minami - (urodzony w prowincji Kagawa na Honsiu; zginął jako pilot kamikaze w październiku 1944 roku).
Minami wstąpił do marynarki wojennej w 1933 roku i natychmiast zgłosił się ochotniczo do lotnictwa. Ukończył 30. Szkołę Pilotów w roku 1935 i przez kolejne dwa lata służył w trzech Grupach Lotniczych - 13., 12. i "Omura". Zdobył cenne doświadczenie podczas nalotów naNanczang i Hanczou, zostając najwybitniejszym asem myśliwskim 12. Grupy Lotniczej. Nad Hanczou dokonał taranowania, ale przeżył i w 1938 roku wrócił do Japonii. Następnie służył w Grupach Lotniczych "Saeki" i "Oita", by potem trafić na lotniskowce "Hiryu" i "Zuiho" (Radosny Feniks, niegdyś "Takasaki"). W 1941 roku otrzymał przeniesienie na "Shokaku", z którym uczestniczył w bitwach morskich od Oceanu Indyjskiego po Morze Koralowe.
W 1942 roku przeniesiono go do 601. Grupy Lotniczej na nowym lotniskowcu "Taiho" (Wielki Feniks). Wyszedł bez szwanku z wielu walk powietrznych, ale został ciężko ranny 19 maja 1944 roku, gdy amerykański okręt podwodny storpedował i zatopił "Taiho" w bitwie na Morzu Filipińskim. Po powrocie do Japonii przydzielono go do dywizjonu myśliwskiego 653. Grupy Lotniczej. Dołączył do Specjalnej Jednostki Szturmowej "Kasagi". Zginął, nurkując na okręt amerykańskiego Zespołu Operacyjnego w pobliżu Filipin.
Podporucznik Ichiro Yamamoto - (urodzony w prowincji Ehime na Shokaku w 1918 roku; samobójstwo 19 czerwca 1944 roku).
Marynarz Yamamoto został skierowany do 50. Szkoły Pilotów w grudniu 1939 roku. Ukończył szkolenie w czerwcu 1940 roku. Otrzymał przydział do Grup Lotniczych Oita na lotniskowcu "Zuiho", a potem Sasego na "Shokaku". Brał udział w ataku na Pearl Harbor (jako osłona swego lotniskowca) oraz w walkach na Oceanie Indyjskim i Morzu Koralowym. Od 8 maja 1942 roku wykonywał zadania eskortowe pod dowództwem kapitana Takumiego Hoashi. Podczas bitwy pod Santa Cruz spędził długie godziny w powietrzu, latając na patrole i uczestnicząc w przechwytywaniu maszyn nieprzyjaciela. Zaliczono mu zestrzelenie wielu amerykańskich samolotów torpedowych i bombowców nurkujących.
W listopadzie 1942 roku został instruktorem w Grupie Lotniczej "Oita". Swoje umiejętności wykorzystał w składzie 601. Grupy Lotniczej na lotniskowcu "Zuikaku" podczas operacji "A-go". Otrzymał dowództwo eskadry pokładowego dywizjonu myśliwskiego. Zaatakowany przez "Hellcaty" nad celem, dokonał ataku kamikaze.
Podporucznik Saburo Kihata - (pochodził ze wsi, urodzony w prowincji Hy-ogo w środkowej części Honsiu w 1915 roku; samobójstwo 23 stycznia 1943 roku).
Kitahata został marynarzem w 1932 roku. Rok później rozpoczął naukę pilotażu w 21. Szkole Pilotów, którą ukończył w tym samym roku. Jego pierwszą jednostką była Grupa Lotnicza "Omura". Służył na lotniskowcu Ryujo" (Waleczny Smok) do czasu jego pierwszej przebudowy w 1934 roku, a następnie znalazł się w Grupie Lotniczej "Kasumigaura". Potem odsłużył dwie tury na "Ryujo", by dołączyć do Grupy Lotniczej "Saeki" i uczestniczył w wojnie z Chinami. W 1938 roku przeniósł się na lotniskowiec "Soryu", na którym uczestniczył w walkach o Kwantung.
W 1939 roku Kitahata przeszedł do Grupy Lotniczej "Yokosuka", a potem do 12. Grupy Lotniczej, z którą ponownie walczył w Chinach. W kwietniu 1942 roku znalazł się na lotniskowcu "Junyo". Z tej jednostki wystartował do nalotu na Dutch Harbor. Zebrał wiele pochwał za obronę lotniskowca, atakowanego przez myśliwce Curtiss P-40 "Warhawk".
W dalszym toku służby na "Junyo" uczestniczył w walkach nad Guadalcanal i w bitwie pod Santa Cruz. Później, stacjonując w bazie na Truk, atakował wyprawy ciężkich bombowców Consolidated B-24 "Liberator". Zginął, taranując formację trzech samolotów.
Komandor porucznik Aya-o Shirane - (urodzony w Tokio w 1916 roku; samobójstwo 24 listopada 1944 roku).
Shirane, absolwent Akademii Marynarki Wojennej, korzystał z poparcia wysoko postawionej osoby. Był synem późniejszego szefa gabinetu premiera, Taketsuke Shirane. W 1939 roku został pilotem myśliwskim po ukończeniu 31. Szkoły Pilotów. Pod koniec tego roku dołączył do 12. Grupy Lotniczej i do 1941 roku brał udział w walkach w Chinach.
Po rozpoczęciu wojny na Pacyfiku Shirane uczestniczył w nalotach na Darwin i akcjach na Oceanie Indyjskim. Podczas bitwy o Midway był na pokładzie "Zuikaku". Zyskał powszechne uznanie za loty w trakcie drugiej bitwy na Morzu Salomona i pod Santa Cruz. Przeniesiony do Grupy Lotniczej "Yokosuka", a następnie awansowany na dowódcę 341. Grupy Lotniczej. W niej zaczął latać na myśliwsko-bombowych maszynach Kawanishi N1K2-J "Shiden" (Fioletowa Błyskawica), wśród aliantów znanych jako "George". Były one rozwiniętą wersją hydroplanu N1K1 "Kyofu".
W 1944 roku Shirane został dowódcą jednostki, którą sam przeszkolił - 701. Dywizjonu Myśliwskiego, stacjonującego w Mabalacat. 24 listopada, atakując samoloty Lockheed P-38 "Lightning" z 433. Dywizjonu USAAF, przedzierzgnął się w kamikaze i zginął nad Leyte.
Chorąży Wataru Nakamichi - (urodzony w Osace w 1922 roku; przeżył wojnę, latając w osłonie latających bomb "Ohka").
Nakamichi pracował w fabryce puszek do konserw. W 1940 roku odbywał służbę wojskową w bazie marynarki wojennej w Kurę. Zgłosił się ochotniczo na kurs pilotażu. Po przeniesieniu do Grupy Lotniczej "Tsuchira" ukończył 4. Podoficerską Szkołę Pilotów Rezerwy. Szkolenie praktyczne przeszedł w Grupach Lotniczych "Kasumigaura" i "Oita". Potem trafił na lotniskowiec "Junyo", a w 1943 otrzymał przydział do 204. Grupy Lotniczej, stacjonującej w Buin.
Nakamichi wszedł do historii kamikaze jako wybitny pilot 721. Dywizjonu Myśliwskiego "Jinrai Butai" (Boski Grom), z poświęceniem eskortujący Specjalne Jednostki Szturmowe "Ohka".
Poniżej umieszczony dostał dokument w formacie pdf zawierający dokładny wykaz operacji Kamikaze wykonanych w rejonie Filipin i Okinawy.
Operacje Kamikdze w okolicy Okinawy i Filipin
Literatura:
R. Inoguchi, T. Nakajima, R. Pineau - "Boski Wiatr-Japońskie Formacje Kamikaze w II Wojnie Światowej",
R. Lamont-Brown - "Kamikaze",
T. Januszewski - "Lotnicy śmierci i ich samoloty",
Z. J. Krala - "Kampanie Powietrzne II Wojny Światowej",
A. Axell, H. Kase - "Kamiakdze-Bogowie zagłady".