P-40 nad wyspami Pacyfiku
Myśliwiec Curtiss P-40 był pierwszym w pełni operacyjnym myśliwcem w korpusie armii Stanów Zjednoczonych.
Zaprojektowany na przełomie 1934-35 roku, wyposażony w silnik H-75 wszedł do służby w armii Stanów Zjednoczonych w 1938 roku jako P-36. Było wspaniałym myśliwcem czasu pokoju o dobrych właściwościach lotnych i prędkości maksymalnej przekraczającej 300 mil na godzinę.
Po doświadczeniach Aliantów z wojny w Europie, armia poprosiła o nowy typ myśliwca mogący dorównać samolotom hitlerowskich Niemiec. Curtiss zaproponował wyposażenie P-36 w nowy silnik chłodzony powietrzem Allison V-1710. Wymagało to przerobienie kadłuba samolotu, aby pomieścił on potężny silnik. Curtiss nadał oznaczenie nowej maszynie P-40.
Fotografia 1. Myśliwiec Curtiss P-40 "Warhawk.
Nowy myśliwiec posiadał o 50 mil szybszą prędkość maksymalną niż P-36, ale inne parametry uległy pogorszeniu. Z powodu większej wagi samolot miał mniejszą prędkość wznoszenia. Silnik Allison osiągał najlepsze osiągi na wysokości 15000 stóp, co było poniżej możliwości samolotów europejskich i japońskich.
Pomimo tego pierwsze samoloty zaczęły docierać do baz lotniczych armii w 1940 roku.
Piloci docenili zwiększone opancerzenie kabiny pilota w porównaniu z P-36 i jego bardzo dużą prędkość nurkowania.
W czasie ataku japońskich samolotów pokładowych piloci amerykańscy po raz pierwszy użyli P-40 w warunkach bojowych. Pomimo pełnego zaskoczenia odnieśli oni parę sukcesów zestrzeliwując bombowce nurkujące i myśliwce A6M2 "Zero".
Pomimo przygniatającej przewagi liczebnej Japończyków pilotom P-40 udało się także odnosić sukcesy nad Filipinami w czasie pierwszych tygodni wojny na Pacyfiku.
Kolejnym obszarem, gdzie dotarły myśliwce P-40 były Chiny. Tam piloci - wolontariusze wchodzący w skład AVG przeciwstawiali się lotnictwu Cesarskiej Armii Japońskiej odnosząc sukcesy.
Guadalcanal
Po nieudanych bitwach na wodach morza Koralowego, kiedy to Japończycy próbowali zdobyć główną bazę Aliantów na Nowej Gwinei – Port Moresby, oraz po bitwie o wyspę Midway, Cesarska Kwatera Główna postanowiła skupić się na obronie zdobytych terytoriów. W łańcuchu wysp Salomona oddziały japońskie zajęły wyspę Guadalcanal, gdzie w czerwcu 1942 roku rozpoczęły budowę lotniska.
Amerykanie szybko zrozumieli istniejące zagrożenie jakie wynikałoby ze stacjonowania tam japońskich samolotów. Mogłyby one z łatwością przerwać linię zaopatrzeniową pomiędzy Ameryką a Australią.
Zadaniem pierwszej operacji i kryptonimie "Watchtower" było odbicie wyspy Guadalcanal z rąk nieprzyjaciela i przejęcie lotniska. Dnia 7 sierpnia 1942 roku oddziały piechoty morskiej wylądowały na wyspie. Japończycy nie stawiali oporu. Lotnisko zostało zdobyte w ciągu dwóch dni.
Niestety wróg postanowił odzyskać straconą ziemię. Przez kolejne sześć miesięcy trwały zacięte walki. Amerykanom udało się utrzymać lotnisko w swoich rękach.
Na początku kampanii jedynymi myśliwcami armii walczącymi nad niebem Guadalcanal były P-39 i P-400. Z czasem jak umacniała się pozycja wojsk amerykańskich na wyspę zaczęły docierać dywizjony wyposażone w myśliwce P-38 "Lightning" i P-40 "Warhawk". Weszły one w skał 13 Armii Lotniczej.
Fotografia 2. Niedokończone lotnisko japońskie na wyspie Guadalcanal. Sierpień 1942 roku.
Warhawki przydzielone na Guadalcanal były nowymi wersjami myśliwca oznaczonymi literą "F". Wyposażone były w produkowany na licencji angielski silnik Roll-Royce Merlin V-1650. Dzięki systemowi turbodoładowania nowy myśliwiec zyskał dodatkową moc na dużej wysokości.
P-40 przeszły swój pierwszy chrzest bojowy nad Guadalcanal walcząc w 68. dywizjonie myśliwskim (FS) należącym do 347. Grupy Myśliwskiej.
Piloci tej jednostki początkowo wykonywali misje patrolowe z Tongatubu na wyspach Togan. Dopiero po 6 miesiącach (12 listopada 1942 roku) trafili na lotnisko Henderson Field na Guadalcanal.
Po trzech tygodniach cały dywizjon został przebazowany na nowopowstały pas startowy "Fighter Two", gdzie bazowały myśliwce P-39 i P-40.
Dnia 15 stycznia 1943 roku w czasie eskortowania grupy bombowców B-17 wyznaczonej do zaatakowania pięciu japońskich niszczycieli w rejonie Faisi, grupa czterech myśliwców z 68. FS (Fighting Squadron) została zaatakowana przez japońskie wodnosamoloty F1M "Pete". W wyniku gwałtownej walki dziewięć japońskich samolotów zostało zestrzelonych. Najlepszy wynik osiągnął porucznik Lloyd G. Huff, który uzyskach trzy potwierdzone zestrzelenia.
Kolejna walka z odważnymi lecz skazanymi na przegraną pilotami wodnosamolotów nastąpiła 18 i 20 stycznia. Piloci "Warhawków" uzyskali kolejnych pięć zwycięstw.
Nowoprzybyła jednostka 44. FS wyposażona w myśliwce P-40 przybyła na Guadalcanal wraz z myśliwcami P-38 i myśliwcami marynarki F4F. Dnia 27 stycznia piloci tej jednostki dołączyli do 68. FS, którego zadaniem było przechwycenie wrogiego rajdu przeciwko Guadalcanal.
Piloci 44. FS mieli okazję odpłacić się Japończykom za zadaną klęskę w czasie ataku na Perarl Harbor. Japończycy zastosowali nową taktykę ataku, wysyłając najpierw grupę około 30 myśliwców Ki-43 "Oscar". Ich zadaniem było związanie myśliwców z Henderson Field przed dotarciem nad wyspę swoich bombowców.
Ostrzeżeni przez obserwatorów wybrzeża rozlokowanych na wyspach archipelagu Wysp Salomona, piloci myśliwców P-38 i F4F wystartowali w celu przechwycenia wroga. Bitwa rozgorzała na wysokości 20000 stóp (ok. 6000 metrów) nad wyspą. W akcji wzięły także myśliwce P-40 z 44. i 68. FS.
Na wysokości 6000 stóp P-40 zostały zaatakowane z przewagi wysokości przez chmarę Ki-43. Dwa myśliwce z 68. FS zostały zestrzelone, a trzeci ciężko uszkodzony. Na pomoc ruszyły załogi P-38 i cztery P-40 z 44. FS. dowodzone przez weterana z Pearl Harbor kapt. Ken Teylora. Każdy z pilotów rościł sobie prawo do zestrzelenia jednego myśliwca. Jego skrzydłowi Robert B. Westbrook i Elmer M Wheadon zostali oboje trafieni w czasie tej bitwy. Udało im się jednak wyjść z opresji i do końca swojej służby zdobyli tytuł asa. Tak zaczynała się wspaniała historia tej jednostki zwanej "Wampirami". Przez okres 11 miesięcy wywalczyli sobie największą liczbę zestrzeleń ze wszystkich dywizjonów wyposażonych w myśliwce P-40. Ich konto wynosiło 117.5 potwierdzonych zestrzeleń.
W lutym 1943 roku doszło do kilku dużych bitew powietrznych. Pomimo utraty Guadalcanal Japończycy postanowili utrzymać w swoich rękach północną część Wysp Salomona. Rozpoczęli więc umacnianie istniejących baz i budowę nowych lotnisk na wyspach Bugainville, Nowa Georgia, Munda i Vella Lovella.
Dowództwo alianckie podjęło działania wymierzone przeciwko tym celom, a także przeciwko żegludze w tym rejonie wysyłając bombowce B-24 i PB4Y operujące z Guadalcanal.
I tak 21 lutego oddziały alianckie wylądowały na wyspie Russel, 30 mil na zachód od Guadalcanal.
Rozpoczęła się tam ekspresowa budowa lotniska.
Przez cały luty piloci 44. FS brali czterokrotny udział w akcjach bojowych osiągając 11 potwierdzonych zestrzeleń. Największa akcja miała miejsce 13 lutego kiedy to dywizjon otrzymał zadanie eskortowania bombowców B-24 w dziennym nalocie na kotwicowisko w rejonie Shortland-Buin.
Misja nie rozpoczęła się szczęśliwie gdyż trzy P-40 i dwa P-38 musiały przerwać lot z powodów technicznych. Nad celem dwa z sześciu bombowców zostały zestrzelone przez obronę przeciwlotniczą. Trzeci bombowiec został poważnie uszkodzony. Nad domiar złego 45 myśliwców japońskich zaatakowało pozostałe bombowce i sześć myśliwców eskorty. W czasie 50 minutowej bitwy ciągnącej się na przestrzeni 150 mil kpt. Albert Johnson i porucznik Raymond Morrissey z 44. FS zostali zestrzeleni. Porucznik Bob Westbrook uzyskał w tej walce swoje drugie zwycięstwo, otrzymując Srebrną Gwiazdę. Inny przyszły as porucznik Jack A. Bade uzyskał swoje pierwsze zwycięstwo, pomimo że jego maszyna została ciężko postrzelana.
Tego rodzaju misje były kontynuowane przez całą wiosnę 1943 roku, ale liczba kontaktów z wrogimi samolotami była bardzo mała. W tym czasie 18. FG przeniósł swoją kwaterę na Guadalcanal. Jednostka ta składała się z 44. FS wraz z dywizjonami myśliwców P-39.
W połowie roku 13 Armia Powietrzna zaadoptowała nowy schemat malowania swoich P-40, które otrzymały białe usterzenie pionowe.
Lato 1943 roku przyniosło wiele sukcesów dla 44. FS. Piloci "Wampirów" uzyskali wiele zestrzeleń podczas ostatnich 3 miesięcy walk. W tym czasie 68 FS. wymienił swoje P-40 na P-39, podczas gdy 70 FS/18. FS uzupełnił stan swoich P-39 o nowe P-40. Do walk dołączył także 14. Dywizjon Królewskich Sił Powietrznych Nowej Zelandii wyposażony w P-40K i P-40M "Kittyhawk". Dywizjon 44. FS zaczął otrzymywać nową wersję P-40M o zredukowanej wadze.