Największy okręt podwodny II Wojny Światowej: I-400.
I-400 był jednym z trzech japońskich okrętów podwodnych typu "Sen Toku" z okresu II wojny światowej. Jednostki tego typu były największymi okrętami podwodnymi działającymi podczas II wojny światowej. Okręt wyposażony był w tzw. "chrapy" pozwalające na pływanie w zanurzeniu przy użyciu silnika spalinowego, oraz posiadał kadłub pokryty 1 centymetrową warstwą gumowej powłoki, która miała za zadanie ograniczać jego wykrywalność dla radarów i sonaru. Samoloty pokładowe były gotowe do działania w przeciągu 45 minut od wynurzenia. W języku angielskim okręty tego typu nazywane były "podwodnymi krążownikami" (Submarine cruiser). Okręty tego typu są do chwili obecnej największymi okrętami podwodnymi z napędem konwencjonalnym jakie kiedykolwiek zbudowano.
Był to pierwszy okręt z typu Sen Toku, którego budowa rozpoczęła się 18 stycznia 1943 w stoczni Arsenału Marynarki Wojennej w Kure. Wodowanie jednostki nastąpiło 18 stycznia 1944. Okręt wszedł do służby 31 grudnia 1944. W grudniu 1944 sformowano 631 Korpus Lotniczy, którego samoloty miały stacjonować na okrętach podwodnych.
W maju 1945 podjęto decyzję, że I-400 i inne okręty wchodzące w skład 1. Dywizjonu Okrętów Podwodnych dokonają ataku na śluzy Kanału Panamskiego, przez który Stany Zjednoczone przerzucały w tym czasie znaczne siły na Pacyfik. Atak na Kanał Panamski miało przeprowadzić 10 samolotów uzbrojonych w bomby i torpedy. Poważnym problemem dla japońskich okrętów i samolotów, które miały uczestniczyć w ataku, był brak paliwa. Gdy kończono przygotowania do akcji 25 czerwca 1945 dowództwo Cesarskiej Japońskiej Marynarki Wojennej zmieniło cel ataku na atol Ulithi, gdzie cumowały znaczne siły US Navy. Samoloty z jednostek I-400 i I-401 miały dokonać samobójczego ataku na zakotwiczone na wodach atolu amerykańskie okręty. Okręty wypłynęły w rejs bojowy 26 lipca 1945. Samobójczy atak lotniczy miał być przeprowadzony 17 sierpnia. 16 sierpnia drogą radiową okręty otrzymały informację o kapitulacji i rozkaz powrotu do najbliższego japońskiego portu. 20 sierpnia odebrano rozkaz zniszczenia broni ofensywnych, znajdujących się na pokładach. Załogi okrętów wystrzeliły zapas torped, a samoloty i amunicję do dział wyrzuciły za burtę.
Okręt I-400 zajęty przez US Navy został przetransportowany do Stanów Zjednoczonych, gdzie poddano go testom i badaniom. Zatopiony został w pobliżu Hawajów w 1946 torpedą, wystrzeloną przez USS "Cabezon" (SS-334). Jednym z powodów zatopienia mogły być żądania dostępu do okrętów japońskich ze strony naukowców radzieckich.
Według najnowszych danych jeden z I-400 został w dniu 1 kwietnia 1946 roku zatopiony na południowy-zachód od Oahu. Leży na głębokości 700 m.
Pozostałe cztery okręty podwodne: I-400, I-401, I-201 i I-203, popłynęły na Hawaje do dalszych badań. W dniu 4 czerwca 1946 roku zostały zatopione w pobliżu Kalaeloa, wyspa Oahu w archipelagu Hawajów przez amerykański okręt podwodny USS "Trumpetfish" (SS-425). W sierpniu 2013 odkryto wrak jednego z nich, spoczywający przy południowym brzegu wyspy Oahu na głębokości 2300 metrów.
Poniżej prezentujemy film dokumentalny w języku angielskim opisujący historię okrętów typu "Sen Toku".
The Largest Submarine in World War II.