Kalendarium - Wojna na Pacyfiku
Rok 1944
Styczeń 1944
Pierścień okrążenia wokół Rabaul zacieśniał się. Pod koniec stycznia, zaledwie 2 miesiące po lądowaniu na Tarawie, rozpoczęła się inwazja na Wyspy Marshalla. Tempo kampanii "żabich skoków" zaniepokoiło Tokio. W Birmie wojska alianckie posunęły się wprawdzie naprzód, ale wciąż zbyt blisko, żeby odblokować Drogę Birmańską.
1 stycznia
Ustały walki na przylądku Gloucester, gdzie zlikwidowano ostatnie ogniska japońskiego oporu. Sprzymierzeni kontrolowali całą zachodnią część Nowej Brytanii, izolując Rabaul leżący po wschodniej stronie wyspy.
2 stycznia
Wojska alianckie wylądowały w Saidor na Nowej Gwinei. Desant odciął 12 000 żołnierzy japońskich w Sio.
3 stycznia
Chińska 38. Nowa Dywizja Piechoty zdobyła w Birmie ostatnie pozycje japońskie nad rzeką Tarung.
4 stycznia
Oddziały australijskie dotarły na przedpola Kelanoa w Nowej Gwinei. Do połączenia się z oddziałami amerykańskimi brakowało im jeszcze 90 km marszu przez dżunglę.
5 stycznia
Na Nowej Gwinei rozdzielone 90 kilometrami dżungli oddziały australijskie i amerykańskie nacierały z dwóch stron na Kelanoa. Połączenie się wojsk wzmocniłoby znacznie pozycję Sprzymierzonych na Nowej Gwinei i postawiło Japończyków w beznadziejnej strategicznie sytuacji.
6 stycznia
Rząd chińskich nacjonalistów znalazł się na krawędzi kryzysu gabinetowego, ponieważ prezydent Roosevelt zażądał zwiększenia udziału wojsk chińskich w operacjach przeciwko Japończykom. Admirał Nimitz przedstawił plan opanowania Wysp Marshalla.
7 stycznia
Cesarska Kwatera Główna wydała Armii Południowej w Birmie rozkaz zdobycia okręgu Imphal we wschodnich Indiach.
8 stycznia
Okręty Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych ostrzelały japońską bazę na Wyspach Shortland w archipelagu Wysp Salomona.
9 stycznia
Brytyjskie wojska odbiły Maungdaw w Birmańskiej prowincji Arakan. Ciężkie walki toczyły się wzdłuż rzeki Tarung w północnej Birmie.
10 stycznia
Brytyjskie bombowce zrzuciły miny morskie w ujściu rzeki Salween w Birmie. Wojska japońskie rozpoczęły natarcie na Nowej Brytanii.
11 stycznia
Uruchomiono lotnisko Saidor na Nowej Gwinei.
12 stycznia
Na Nowej Brytanii wylądowały amerykańskie odwody, które wzmocniły przyczółek Arawe.
13 stycznia
Oddziały chińskie zakończyły operację ubezpieczania pozycji wzdłuż rzeki Tarung w północnej Birmie. Admirał Nimitz wydał rozkazy dotyczące listopadowych operacji na środkowym Pacyfiku.
14 stycznia
Prezydent Roosevelt zagroził, że Chiny zostaną pozbawione pomocy w ramach programu Lend-Lease, jeśli nie skierują większej liczby jednostek wojskowych do walki z Japończykami.
15 stycznia
Wojska australijskie dotarły w pobliże Sio na północnym brzegu półwyspu Huon na Nowej Gwinei.
16 stycznia
Chiny zagroziły Stanom Zjednoczonym wstrzymaniem wszelkiej pomocy dla wojsk amerykańskich, jeśli nie dostaną od Waszyngtonu wsparcia w ramach programu Lend-Lease w wysokości miliarda dolarów.
17 stycznia
Po desperackiej obronie do ostatniego żołnierza ustał zorganizowany opór wojsk japońskich w Arawe na południowym wybrzeżu Nowej Brytanii.
18 stycznia
Na przyczółku Saidor w Nowej Gwinei wyładowano znaczne odwody. Na Nowej Brytanii dochodziło do ostrych starć patroli amerykańskich z niedobitkami wojsk japońskich.
19 stycznia
Chińska 38. Nowa Dywizja Piechoty walczyła z wojskami japońskimi o kontrolę nad równiną Taro w północnej Birmie.
20 stycznia
Sprzymierzeni szykowali przerzut kilku tysięcy komandosów na tyły japońskie w północnej Birmie. Planowano, że w połączeniu z natarciem wojsk amerykańskich, brytyjskich i chińskich, operacja ta umożliwi otwarcie Drogi Birmańskiej, co pozwoli na wznowienie dostaw zaopatrzenia z Indii do Chin drogą lądową.
21 stycznia
Chińska 38. Nowa Dywizja Piechoty posuwała się powoli naprzód w północnej Birmie.
22 stycznia
Potężny nalot lotnictwa amerykańskiego na Wyspy Admiralicji. Zakończyły się przygotowania do inwazji na Wyspy Marshalla i konwoje floty inwazyjnej opuściły porty na Hawajach.
23 stycznia
Rząd Chin znalazł się w kłopotliwej sytuacji. Amerykanie nalegali, żeby dowództwo chińskie skierowało więcej żołnierzy do walki w Birmie, a zwłaszcza rezerwy strategiczne, złożone z najlepiej wyszkolonych dywizji. Krok taki pozbawiał jednak Chiny odwodów na wypadek ponownej ofensywy japońskiej na wschodzie.
24 stycznia
Samoloty amerykańskie startujące z Wysp Gilberta przeprowadziły daleki zwiad nad Wyspami Marshalla.
25 stycznia
W wyniku zmasowanego nalotu lotnictwa alianckiego na najważniejszą bazę japońską w Rabaul zniszczonych zostało 85 samolotów japońskich. W Birmie główne siły chińskiej 22. Nowej Dywizji Piechoty wzmocniły wyczerpane długimi walkami oddziały 38. Dywizji.
26 stycznia
Sprzymierzeni odnieśli małe sukcesy dyplomatyczne. Liberia wypowiedziała wojnę Niemcom i Japonii, zaś Argentyna zamroziła stosunki z obydwoma państwami Osi. Bombowce amerykańskie przeprowadziły nalot na Wyspy Marshalla.
27 stycznia
Stany Zjednoczone opublikowały raport o japońskich zbrodniach wojennych, popełnionych na żołnierzach amerykańskich i filipińskich, którzy złożyli broń na półwyspie Bataan wiosną 1942 (Marsz śmierci obrońców Bataanu). Był to pierwszy oficjalny komunikat w tej sprawie.
28 stycznia
58. Zespół Operacyjny Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych (9 lotniskowców, kilka pancerników oraz wiele krążowników i niszczycieli) dotarł w pobliże Wysp Marshalla.
29 stycznia
Rozpoczęły się potężne naloty amerykańskiego lotnictwa morskiego na japońskie pozycje i umocnienia na Wyspach Marshalla.
30 stycznia
Wojska chińskie wyparły Japończyków z doliny Taro w północnej Birmie.
31 stycznia
Oddziały amerykańskie wylądowały na zajętym przez Japończyków atolu Kwajalein oraz na innych wyspach archipelagu Wysp Marshalla. Był to pierwszy atak Amerykanów na terytorium, które jeszcze przed wojną należało do Japonii.
Luty 1944
Zdobyto Wyspy Marshalla. Brytyjczycy po raz pierwszy wygrali poważną bitwę w Birmie. Ostrzelano japońskie wyspy macierzyste. Garnizony japońskie w Rabaul i Truk zostały otoczone i odcięte. Zespoły amerykańskich lotniskowców krążyły wzdłuż i wszerz Pacyfiku, atakując japońskie cele.
1 lutego
Rząd w Tokio dowiedział się, że w Australii powołano komisję badającą japońskie zbrodnie wojenne.
2 lutego
Wojska amerykańskie posuwały się szybko na Kwajalein i innych Wyspach Marshalla, napotykając wszędzie słaby opór. Związek Radziecki zgodził się na stacjonowanie później bombowców amerykańskich na swoim terytorium. To "później" nigdy nie nadeszło.
3 lutego
W śmiałym wypadzie alianckie okręty stacjonujące na Alasce ostrzelały pozycje japońskie na wyspie Paramushiro, leżącej w grupie północnych Wysp Kurylskich. Był to pierwszy atak na japońską wyspę macierzystą.
4 lutego
Wojska japońskie rozpoczęły potężne natarcie na siły brytyjskie w Birmańskiej prowincji Arakan.
5 lutego
Atol Kwajalein został opanowany. Broniły się tylko nieliczne punkty oporu. Japończycy stracili 5100 żołnierzy (wzięto zaledwie 200 jeńców), Amerykanie stracili 142 zabitych.
6 lutego
Wojska chińskie uderzyły z północy na Birmę, podczas gdy kolumny brytyjskich Czinditów starały się blokować na południu szlaki komunikacyjne i uniemożliwiać dosyłanie odwodów na front.
7 lutego
Stany Zjednoczone i rząd chińskich nacjonalistów zawarły tymczasowe porozumienie na temat finansowania chińskiej pomocy dla sił amerykańskich walczących w Birmie.
8 lutego
Generał Stilwell poinformował Waszyngton, że w Birmie należy się spodziewać rychłego rozpoczęcia nowej ofensywy japońskiej.
9 lutego
Amerykanie zwrócili się do rządu chińskich nacjonalistów o zgodę na wysłanie misji łącznikowej do oddziałów komunistycznej partyzantki. Była to próba zmobilizowania chińskich komunistów do aktywniejszego udziału w wojnie z Japończykami, a zarazem próba szantażu nacjonalistów i zmuszenia ich do skierowania własnych jednostek do walk w Birmie.
10 lutego
Wojska australijskie opanowały Półwysep Huon na Nowej Gwinei i połączyły się pod Saidor z oddziałami amerykańskimi. Japończycy rozpoczęli natarcie w Birmańskiej prowincji Arakan. Udało im się odciąć kilka jednostek brytyjskich i hinduskich, które musiano zaopatrywać zrzutami lotniczymi.
11 lutego
Japończycy zlikwidowali dużą bazę morską w Truk na Wyspach Karolińskich, ponieważ zaopatrywanie stojących w niej okrętów było zbyt trudne i ryzykowne. W Birmańskiej prowincji Arakan kontynuowali ataki na 7. Dywizję Hinduską.
12 lutego
Oddziały piechoty morskiej zajęły wyspę Umboi, leżącą za zachodnim skraju Nowej Brytanii. W Birmie Brytyjczycy podesłali odwody coraz silniej atakowanej 7. Dywizji Hinduskiej.
13 lutego
Piechota morska zajęła atol Arno w archipelagu Wysp Marshalla.
14 lutego
Lord Mountbatten ostrzegł, że jeśli Japończycy wygrają w Birmańskiej prowincji Arakan, to należy się spodziewać szerzej zakrojonej ofensywy.
15 lutego
Wojska nowozelandzkie wylądowały na Green Island, w grupie północnych Wysp Salomona.
16 lutego
Grupa wydzielona z 58. Zespołu Operacyjnego przeprowadziła naloty i rozpoznanie atolu Eniwetok.
17 lutego
Okręty alianckie przeprowadziły potężne uderzenie na japońską bazę morską w Truk. Uderzenie trwało 2 dni i uczestniczyło w nim 6 pancerników i 9 lotniskowców. Wprawdzie większość japońskich jednostek została wyprowadzona z Truk znacznie wcześniej, jednak alianckie okręty i samoloty zatopiły 2 krążowniki, 3 niszczyciele i statki handlowe o łącznej pojemności ponad 200 000 BRT, w tym kilka zbiornikowców. Zniszczono także pasy startowe lotnisk. Baza w Truk została zneutralizowana i można ją było ominąć i odciąć, a głód zdziesiątkował do końca wojny pozbawiony zaopatrzenia garnizon. Pozostałe okręty 58. Grupy Operacyjnej osłaniały desant na atole Eniwetok i Engebi.
18 lutego
Alianckie niszczyciele ostrzelały japońskie bazy w Rabaul i Kavieng.
19 lutego
Walki toczyły się na atolach Engebi i Eniwetok z grupy Wysp Marshalla.
20 lutego
Wojska nowozelandzkie zakończyły podbój Green Island. W ten sposób od dostaw zaopatrzenia odcięte zostały garnizony japońskie pozostałe jeszcze na Wyspach Salomona, a Sprzymierzeni zdobyli lotnisko położone zaledwie o 117 Mm od największego garnizonu w Rabaul. Niewielka odległość umożliwiała stałe bombardowanie pozycji japońskich przez wyprawy bombowe w eskorcie myśliwców, dzięki czemu lotnictwo stacjonujące w Rabaul zostało szybko zneutralizowane.
21 lutego
Wygasł japoński opór na atolach Engebi i Eniwetok. Premier Japonii, generał Hideki Top przejął bezpośrednie dowodzenie wojskami lądowymi, zajmując stanowisko szefa sztabu generalnego.
22 lutego
Amerykański 58. Zespół Operacyjny podszedł pod Wyspy Mariańskie, gdzie został zaatakowany przez lotnictwo japońskie. Atak odparto, zadając nieprzyjacielowi ciężkie straty.
23 lutego
Na froncie w Birmie Brytyjczycy po raz pierwszy wygrali poważną bitwę. Wojska japońskie w Sinzweya w prowincji Arakan wycofały się po fiasku natarcia na pozycje 7. Dywizji Indyjskiej. Spektakularne japońskie sukcesy w początkowej fazie wojny, a zwłaszcza zdobycie Singapuru, poderwały morale wojsk brytyjskich. Wpływ na to miał też brak jednolitości wojsk, które składały się z oddziałów indyjskich i brytyjskich, a także fanatyczna walka Japończyków. Z biegiem czasu Brytyjczycy nauczyli się skutecznych sposobów pokonywania przeciwnika.
24 lutego
Samoloty z lotniskowców amerykańskich zakończyły serię ataków na pozycje japońskie na Wyspach Mariańskich: Saipan, Tinian, Rota i Guam. Były to pierwsze naloty na taką skalę od początku wojny.
25 lutego
Oddziały brytyjskie, amerykańskie i chińskie posuwały się naprzód w Birmie.
26 lutego
W Stanach Zjednoczonych zwodowano lotniskowiec liniowy Bennington oraz lotniskowiec eskortowy Steamer Bay. Od dnia nalotu na Pearl
Harbor Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych przejęła 8 lotniskowców liniowych (mogły obsługiwać w sumie od 700 do 800 samolotów), 9 lekkich lotniskowców (370 samolotów) oraz 43 lotniskowce eskortowe (729 samolotów). W tym samym czasie Cesarska Marynarka Wojenna przejęła 3 lotniskowce liniowe (około 160 samolotów), 4 lekkie lotniskowce (121 samolotów) oraz 5 lotniskowców eskortowych (138 samolotów).
27 lutego
Amerykańska armada desantowa podeszła do Wysp Admiralicji. Na wyspie Los Negros wylądował oddział zwiadowców (Alamo Scouts), żeby przeprowadzić rozpoznanie. Lotnictwo alianckie zbombardowało przy tym pozycje japońskie.
28 lutego
Zwiadowcy wycofali się z wyspy Los Negros, ale ataki lotnictwa kontynuowano.
29 lutego
Amerykańskie wojska lądowe wysadziły desant na Los Negros, zamykając pierścień okrążenia wokół Rabaul.
Marzec 1944
Ofensywa japońska w Birmie zepchnęła Brytyjczyków ponownie do wschodnich Indii. Lotniskowce amerykańskie w kolejnych wypadach zniszczyły z powietrza japońskie umocnienia na wyspach Pacyfiku.
1 marca
Amerykańskie oddziały, które wylądowały na Los Negros, udaremniły japońską próbę zlikwidowania przyczółka.
2 marca
Amerykańska jednostka dalekiego rozpoznania, Maruderzy Merrilla, oraz brytyjskie sekcje Specjalnej Służby Powietrznej (Special Air Service) uderzyły z rejonu Ledo, wspierając wojska chińskie usiłujące odblokować Drogę Birmańską. Oddziały amerykańskie zdobyły lotnisko Momote na wyspie Los Negros.
3 marca
Japończycy podjęli ostatnią próbę zepchnięcia do morza oddziałów, które wylądowały na Los Negros. Atak został odparty i wyczerpał doszczętnie siły japońskiego garnizonu.
4 marca
Uruchomiono lotnisko na Green Island. W północnej Birmie wojska alianckie posuwają się naprzód.
5 marca
Okręty amerykańskie ostrzelały Manus w archipelagu Wysp Admiralicji.
6 marca
Oddziały amerykańskiej piechoty morskiej w kolejnej operacji desantowej utworzyły na Nowej Brytanii w pobliżu Talasea przyczółek o głębokości ponad półtora kilometra. W północnej Birmie oddziały amerykańskie odparły potężne przeciwnatarcie wojsk japońskich.
7 marca
Trzy kolumny brytyjskich Czinditów atakowały japońskie obiekty wojskowe na głębokich tyłach w północnej Birmie. Czindici zostali 2 dni wcześniej przerzuceni za linię frontu przez lotnictwo alianckie.
8 marca
W czasie, gdy część wojsk japońskich broniła się w północnej Birmie przed atakami chińskich wojsk regularnych oraz brytyjskich i amerykańskich oddziałów specjalnych, inne jednostki przeszły do natarcia przeciwko wojskom brytyjskim w okolicach miasta Im-phal we wschodnich Indiach.
9 marca
Oddziały amerykańskiej piechoty morskiej zdobyły lotnisko Talasea na Nowej Brytanii.
10 marca
Wojska chińskie i amerykańscy Maruderzy Merrilla przejęli całkowitą kontrolę na doliną Walawbum w północnej Birmie.
11 marca
Japońskie kontrataki na Bougainville zagroziły kilku lotniskom alianckim.
12 marca
Neutralna Irlandia odmówiła usunięcia ze swego terytorium dyplomatów państw Osi (Niemców i Japończyków), oskarżanych o działalność szpiegowską. W odwecie Wielka Brytania wprowadziła sankcje. Połączony Komitet Szefów Sztabów rozpatrzył plany "podwójnego natarcia" na Pacyfiku.
13 marca
Brytyjczycy przeprowadzili operację desantową, oskrzydlającą pozycje japońskie w Birmańskiej prowincji Arakan.
14 marca
Wojska japońskie, nacierające w rejonie miasta Imphal we wschodnich Indiach, niemal okrążyły jednostki brytyjskie.
15 marca
Oddziały amerykańskich wojsk lądowych utworzyły przyczółek na wyspie Manus, leżącej w grupie Wysp Admiralicji.
16 marca
Amerykański okręt podwodny Tautog (SS-199) storpedował na wschód od Hokkaido japoński niszczyciel Shirakumo. Od dnia ataku na Pearl Harbor Japonia straciła 62 ze 129 niszczycieli.
17 marca
Oddziały amerykańskiej 1. Dywizji Kawalerii zdobyły lotnisko Lorengau na wyspie Manus. Był to główny obiekt uzasadniający przeprowadzenie desantu.
18 marca
Australijski 50.1. Zespół Operacyjny zbombardował atol Mili w grupie Wysp Marshalla.
19 marca
Premier Tojo debatował z doradcami, czy poinformować społeczeństwo, że sytuacja wojenna Japonii jest niepokojąca. Odpowiedni komunikat wydano po kilku dniach.
20 marca
Amerykańska piechota morska zajęła bez oporu wyspę Emirau w Archipelagu Bismarcka. Zdobycie wyspy odizolowało całkowicie bazę Rabaul.
21 marca
W północnej Birmie oddziały amerykańskie i chińskie zbliżały się do skrzyżowania dróg w Inkangahrawng i Kamaing.
22 marca
Japońska ofensywa na pograniczu Birmy i Indii nabrała impetu.
23 marca
Japończycy ruszyli do natarcia na Bougainville. Atak został zatrzymany przez artylerię amerykańską. Było to ostatnie poważne starcie na Wyspach Salomona.
24 marca
W katastrofie lotniczej zginął brytyjski generał brygady Orde Wingate, twórca taktyki dalekich wypadów za linie wroga, którą rozwinął i stosował na tyłach wojsk japońskich w Birmie.
25 marca
Zlikwidowano ostatni japoński punkt oporu na wyspie Manus.
26 marca
Zatonął amerykański okręt podwodny Tullibee (SS-284), trafiony własną torpedą, która zatoczyła koło i uderzyła w kadłub. Uratował się tylko jeden członek załogi, który zrelacjonował tragiczny wypadek.
27 marca
Brytyjczycy podciągnęli odwody do zagrożonego odcięciem garnizonu Imphal we wschodnich Indiach. Na Bougainville Japończycy wycofali się z przyczółka w Zatoce Cesarzowej Augusty.
28 marca
Oddziały chińskie i Maruderzy Merrilla parli do przodu.
29 marca
Wojska japońskie nacierające we wschodnich Indiach przecięły drogę między Imphal a Kohimą, stwarzając bardzo niebezpieczną sytuację dla całości sił brytyjskich w tym rejonie.
30 marca
Amerykański 58. Zespół Operacyjny rozpoczął kilkudniowy wypad w zachodnie rejony Wysp Karolińskich (Palau, Yap i Ulithi). Za cenę 20 samolotów zniszczono na ziemi lub strącono 150 nieprzyjacielskich maszyn oraz zatopiono 6 okrętów wojennych i statki handlowe o łącznej pojemności ponad 100000 ton.
31 marca
W katastrofie lotniczej na Filipinach zginął dowódca japońskiej Połączonej Floty, admirał Koga. Jego następcą został admirał Toyoda. Miasto Hollandia na Nowej Gwinei zostało zbombardowane przez samoloty amerykańskiej 5. Armii Powietrznej.
Kwiecień 1944
Amerykańskie lotniskowce nadal krążyły wzdłuż i wszerz Pacyfiku. Japońska ofensywa w Indiach straciła impet. Wzrosła intensywność walk na Nowej Gwinei i na Wyspach Salomona. Baza w Truk została odcięta i zniszczona bombardowaniami tak, że nie nadawała się już do wykorzystania.
1 kwietnia
Amerykański 58. Zespół Operacyjny zakończył trzydniowy wypad w zachodni rejon Wysp Karolińskich. Oddziały 1. Dywizji Kawalerii zaczęły oczyszczać z Japończyków zewnętrzne wyspy Archipelagu Admiralicji. Stwierdzono, że nie ma na nich poważniejszych sił przeciwnika.
2 kwietnia
Samoloty amerykańskiej 5. Armii Powietrznej zbombardowały pozycje japońskie w zatoce Hansa na Nowej Gwinei. Maruderzy Merrilla toczyli ciężkie walki wokół Nhpum Ga w Birmie. Jeden batalion został odcięty.
3 kwietnia
Samoloty amerykańskiej 5. Armii Powietrznej przeprowadziły potężny nalot na japońską bazę w Hollandii na Nowej Gwinei. Zniszczono ponad 300 samolotów japońskich, z czego większość na ziemi. Brytyjczycy przegrupowali oddziały w Birmie, żeby odeprzeć japońskie natarcie na Imphal. W północnej Birmie wojska alianckie zaangażowane były w wyczerpujące walki.
4 kwietnia
We wschodnich Indiach wojska japońskie po przecięciu drogi Imphal-Kohima posuwały się w kierunku Kohimy. Wokół Nhpum Ga w północnej Birmie toczyły się ciężkie walki.
5 kwietnia
Trwały nadal wyczerpujące walki w północnej Birmie. Brytyjczycy zdołali podciągnąć odwody na front Kohima-Imphal.
6 kwietnia
Po kilku dniach amerykańskich nalotów w japońskiej bazie Hollandia zostało tylko 25 sprawnych samolotów.
7 kwietnia
Sytuacja brytyjskich wojsk w Kohimie pogorszyła się, Japończycy opanowali bowiem ujęcia wody pitnej i uszkodzili miejski wodociąg.
8 kwietnia
Dzięki doskonałemu pilotażowi, załogom amerykańskich bombowców B-24 udało się trafić w most kolejowy Sittang w Birmie, co na 2 miesiące sparaliżowało dostawy zaopatrzenia do kluczowego sektora frontu.
9 kwietnia
Japończycy zaproponowali Niemcom i Związkowi Radzieckiemu mediację pokojową. Niemcy były zaskoczone (pomysł wyszedł z Tokio), a w Moskwie ofertę odrzucono. W Birmie Japończycy wycofali się z Nhpum Ga. W Indiach wschodnich wojska japońskie otoczyły Imphal i mimo pory monsunowych deszczy miasto trzeba było zaopatrywać zrzutami.
10 kwietnia
Na froncie Imphal-Kohima we wschodnich Indiach wojska brytyjskie przeszły do kontrnatarcia. Rozpoczynając ofensywę, Japończycy postawili wszystko na jedną kartę, ale i nie mieli dość sił i środków, żeby kontynuować. Dotarli na przedpola Imphal z resztkami żywności i amunicji, licząc, że zdobędą magazyny brytyjskie.
11 kwietnia
Amerykański okręt podwodny Redfin (SS-270) zatopił koło Zamboanga na Filipinach japoński niszczyciel Akigumo.
12 kwietnia
Oddziały amerykańskie, brytyjskie i chińskie wstrzymały ofensywę w północnej Birmie. Brytyjczycy przerzucili na drugą stronę frontu do środkowej Birmy zachodnioafrykańską brygadę Czinditów. Lekkie okręty australijskie opuściły Finschhafen na Nowej Gwinei, żeby osłonić konwoje wiozące zaopatrzenie na Wyspy Admiralicji i ostrzelać po drodze pozycje japońskie na mijanych wyspach.
13 kwietnia
Ciężkie walki na froncie Imphal-Kohima.
14 kwietnia
Tragiczny wypadek w Bombaju. Zacumował tam parowiec Fort Stńkene, który miał w ładowniach 1300 ton trotylu. Od wstrząsu eksplodował stojący obok statek z amunicją. Wybuch zniszczył 21 statków. Zginęło prawie 1000 ludzi.
15 kwietnia
Z uwagi na zmniejszające się znaczenie militarne Aleutów od czasu wyparcia stamtąd Japończyków zreorganizowano amerykańskie dowodzenie na północnym i północno-wschodnim Pacyfiku. Na froncie pod Kohimą we wschodnich Indiach wojska brytyjskie i hinduskie opanowały ważne rubieże.
16 kwietnia
Wyżsi amerykańscy planiści wojskowi przystąpili do opracowania programu pokonania Japonii i starali się ustalić, czy inwazja na Wyspy Japońskie będzie konieczna. Podsumowanie tych rozważań zawarto we wstępnym programie operacji Olympic-inwazji na Japonię.
17 kwietnia
Japończycy rozpoczęli ostatnią dużą ofensywę w Chinach. Oddziały w sile jednej dywizji przekroczyły Żółtą Rzekę. Celem natarcia były lotniska wykorzystane przez amerykańskie bombowce dalekiego zasięgu przy nalotach na Japonię. Oddziały chińskie ruszyły do natarcia w północnej Birmie.
18 kwietnia
Walki w Nowej Brytanii powoli wygasały i do końca miesiąca zdarzały się już tylko sporadyczne potyczki patroli z niedobitkami wojsk japońskich.
19 kwietnia
W Chinach Japończycy wysłali na drugi brzeg Żółtej Rzeki kolejne 2 dywizje, co zwiększyło impet ofensywy prowadzonej na południe od Pekinu, w kierunku lotnisk amerykańskich.
20 kwietnia
Brytyjska dywizja przerwała pierścień okrążenia wokół miasta Kohima we wschodnich Indiach. Japończycy jednak nadal kontrolowali drogę Imphal-Kohima. W północnej Birmie chińska 38 Nowa Dywizja Piechoty wyparła Japończyków z ważnych rubieży koło Kamaing.
21 kwietnia
Amerykański 58. Zespół Operacyjny bombardował z dział i z powietrza Hollandię oraz inne miejscowości na Nowej Gwinei. Było to przygotowanie ogniowe, poprzedzające desant w Hollandii. W środkowej Birmie wojska alianckie otrzymały rozkaz uderzenia na Myitkyina.
22 kwietnia
Amerykańskie wojska lądowe wysadziły desant koło Hollandii na Nowej Gwinei.
23 kwietnia
Oficerowie sztabowi w amerykańskim Departamencie Wojny uznali, że Japonia może być pokonana jedynie w drodze inwazji na wyspy macierzyste. Pogląd ten przyjmowano we wszystkich pracach planistycznych, aż do sukcesu pierwszej próbnej eksplozji atomowej bomby w lipcu 1945, który stworzył alternatywę dla desantu.
24 kwietnia
Wojska australijskie zdobyły Madang na Nowej Gwinei, co dało Sprzymierzonym kolejne lotnisko, z którego natychmiast zaczęto korzystać.
25 kwietnia
1. Dywizja Piechoty Morskiej przekazała pozycje na Nowej Brytanii 40. Dywizji Piechoty i została przetransportowana na Paavu w archipelagu Wysp Salomona, na odpoczynek i przeszkolenie uzupełnień przed planowanym lądowaniem na Peleliu.
26 kwietnia
Wojska alianckie zajmowały coraz więcej terenów na Nowej Gwinei. Australijczycy zdobyli Alexishafen, Amerykanie lotnisko w Hollandii.
27 kwietnia
Wokół Imphal w Indiach toczyły się nadal ciężkie walki. Japończycy usiłowali pokonać Brytyjczyków jeszcze przed nastaniem pory deszczowej.
28 kwietnia
W Chinach Japończycy nadal parli do przodu. Samoloty lotnictwa amerykańskich wojsk lądowych atakowały mosty na Żółtej Rzece, usiłując zwolnić tempo ofensywy poprzez sparaliżowanie dostaw zaopatrzenia.
29 kwietnia
Z frontu w Birmie wycofano 16. brygadę 3. Dywizji Indyjskiej-formację Czinditów, która zakończyła właśnie długi wypad na głębokie tyły wojsk japońskich.
30 kwietnia
Amerykańskie lotnictwo pokładowe rozpoczęło dwudniowe naloty na japońską bazę morską w Truk. Zniszczono ponad 120 samolotów oraz większość zapasów paliwa. Naloty skutecznie zneutralizowały bazę, która przestała zagrażać operacjom sił alianckich. W środkowej Birmie oddziały amerykańskie i chińskie rozpoczęły natarcie w kierunku Myitkyina.
Maj 1944
Ciężkie walki w Birmie i Chinach. Samoloty z lotniskowców amerykańskich nadal bombardowały japońskie bazy na Pacyfiku.
1 maja
Japońskie bazy na wyspie Ponape w archipelagu Wysp Karolińskich były kolejnym celem rajdu amerykańskich pancerników i lotniskowców.
2 maja
Generał Stilwell otrzymał rozkaz zebrania zapasów materiału wojennego w Chinach przed planowanymi operacjami zaczepnymi.
3 maja
Lotnictwo alianckie rozpoczęło operacje minowania wejść doportówwRangunie i Bangkoku. Były one tak skuteczne, że japońskie statki handlowe musiały omijać oba porty.
4 maja
Oddziały chińskie podeszły na przedpola Kamaing w północnej Birmie.
5 maja
Ponieważ sytuacja militarna w Birmie i polityczna w Indiach ustabilizowała się, Brytyjczycy zwolnili z więzienia przywódcę nacjonalistów Mahatmę Gandhiego (aresztowano go w sierpniu 1942).
6 maja
Pomyślny bilans walk pod Aitape na Nowej Gwinei. W ciągu kilku tygodni Japończycy stracili ponad 500 żołnierzy, natomiast Amerykanie zaledwie 19. Od strony morza stale lądowały posiłki alianckie i wyładowywały zaopatrzenie.
7 maja
Alianckie naloty na szlaki żeglugowe prowadzące do Rangunu i Bangkoku wymiotły statki japońskie z Zatoki Bengalskiej.
8 maja
W północnej Birmie nadal trwały zażarte walki. Chińskie 30. i 38. Nowe Dywizje Piechoty nacierały na Kamaing.
9 maja
Wojska japońskie w Chinach zdobyły miasto Lushan, przejmując w ten sposób całkowitą kontrolę nad linią kolejową Pekin-Hankow.
10 maja
Chińczycy rozpoczęli potężną ofensywę w północnej Birmie: 198., 36. i 116. Dywizje Piechoty przekroczyły rzekę Salween i posuwały się naprzód na froncie szerokości 160 km.
11 maja
Nowa chińska ofensywa napotkała na drugim brzegu rzeki Salween jedynie na słaby opór wojsk japońskich. Wojska indyjskie podeszły na przedpola miasta Kohima.
12 maja
Wojska japońskie wykonały przeciwuderzenie na oddziały chińskie przekraczające rzekę Salween.
13 maja
Japoński kontratak nad rzeką Salween zdziesiątkował batalion chiński, zanim nadeszły odwody.
14 maja
Maruderzy Merrilla zaatakowali lotnisko w Myitkyina, zaskakując przeciwnika. Japoński kontratak na Nowej Gwinei odciął na krótko oddziały amerykańskiego 127 pułku piechoty. Pułk wycofano z frontu.
15 maja
Maruderzy Merrilla doszli na 22 km od lotniska w Myitkyina. Wojska brytyjsko-indyjskie przełamały wreszcie linię japońską pod miastem Kohima we wschodnich Indiach.
16 maja
Zakończyło się oblężenie Kohimy. Zdławiono ostatnie ogniska japońskiego oporu na przedpolach miasta.
17 maja
Lotnictwo amerykańskie i brytyjskie zaatakowało port Surabaya na Jawie, zatapiając 10 nieprzyjacielskich jednostek. W Birmie Maruderzy Merrilla, opanowali lotnisko w Myitkyina. Rozpoczęła się wstępna faza operacji lądowania wojsk amerykańskich w Arare w holenderskiej części Nowej Gwinei. W rzadkim przypadku współdziałania 2 teatrów wojennych samoloty z lotniskowców brytyjskiej Floty Dalekowschodniej wykonały dzienny nalot na japońską bazę morską w Surabaya na Jawie, zaś w nocy cel ten atakowały amerykańskie bombowce B-24 z dowodzonego przez generała MacArthura lotnictwa obszaru południowo-zachodniego Pacyfiku.
18 maja
W chińskim mieście Loyang toczyły się walki uliczne oddziałów chińskich i japońskich. Ciężkie walki na lotnisku Myitkyina w środkowej Birmie. Oddziały amerykańskich wojsk lądowych dokonały desantu na plaże wyspy Wadke, leżącej u północnego wybrzeża Nowej Gwinei.
19 maja
Wojska amerykańskie zdobyły większość wyspy Wadke i rozpoczęły odbudowę lotniska. Do walk o Myitkyina dołączyły wojska chińskie.
20 maja
Samoloty z lotniskowców amerykańskich rozpoczęły dwudniowe naloty na zajętą przez Japończyków wyspę Marcus.
21 maja
Ustał japoński opór na wyspie Wadke. Japończycy stracili ponad 750 żołnierzy. Straty amerykańskie wyniosły 43 zabitych i 139 rannych. Wzięto zaledwie 4 jeńców japońskich. Na wyspie zbudowana została baza lotnicza, z której wspierano alianckie operacje desantowe na Mindanao na Filipinach. W Pearl Harbor. gdzie trwały przygotowania do zaplanowanego na czerwiec lądowania na Saipanie, z niewiadomych przyczyn wyleciał w powietrze zacumowany w West Loch, w pobliżu magazynów materiałów wybuchowych, okręt desantowy, wypełniony paliwem i amunicją. Pięć stojących w sąsiedztwie okrętów desantowych zostało zniszczonych. Zginęło 207 żołnierzy piechoty morskiej, a prawie 400 zostało rannych. Były również liczne ofiary wśród marynarzy i osób cywilnych. Wybuch opóźnił o 24 godziny wyjście w morze transportowców, wiozących 4. Dywizję Piechoty Morskiej.
22 maja
Zakończyła się kampania na Wyspach Admiralicji. Japończycy stracili w niej ponad 3000 zabitych, a Stany Zjednoczone tylko 326.
23 maja
Japońska ofensywa w Chinach została nieco wyhamowana przez chińskie przeciwnatarcie. W Birmie Japończycy kontratakowali na obu frontach: nad rzeką Salween oraz pod miastem Myitkyina.
24 maja
Samoloty z lotniskowców amerykańskich zaatakowały wyspę Wake.
25 maja
Japończycy stracili teren pod miastem Myitkyina, ale podciągnęli odwody, szykując się do przeciwnatarcia.
26 maja
Ciężkie walki rozgorzały nad rzeką Tirfoam na wybrzeżu Nowej Gwinei, naprzeciw wyspy Wadke. Japończycy nadal kontratakowali na przedpolach miasta Myitkyina i nad rzeką Salween.
27 maja
Amerykańska 41. Dywizja Piechoty wylądowała na wyspie Biak, napotykając bardzo słaby opór nieprzyjaciela. Opanowanie wyspy zbliżyło wojska alianckie na 900 Mm do Filipin.
28 maja
Chiny skierowały wszystkie posiadane rezerwy do ofensywy na drugim brzegu rzeki Salween w północnej Birmie, ale możliwości zaopatrywania walczących wojsk były ograniczone i trzeba było dokonywać zrzutów. Na Biak rozpoczęły się ciężkie walki.
29 maja
Pierwsza bitwa pancerna w wojnie na Pacyfiku. Japońskie i amerykańskie czołgi starły się na Biak. Japończycy przegrali.
30 maja
Pomimo rosnącego oporu wojsk chińskich, 2 dywizje japońskie sforsowały rzekę Hsiang, atakując w kierunku alianckich baz lotniczych w Chinach. W holenderskiej części Nowej Gwinei Japończycy zaatakowali Arare.
31 maja
Stałe ataki alianckiego lotnictwa oraz zaminowanie portów zmusiło Japończyków do wycofania okrętów i statków handlowych z Zatoki Bengalskiej. Na Nowej Gwinei ciężkie walki toczyły się w rejonach Arare, Aitape i Tirfoam.
Czerwiec 1944
Brytyjczycy pokonali wojska japońskie, które wtargnęfy do Indii. Amerykańska piechota morska wylądowała na Saipanie w archipelagu Wysp Mariańskich i przekształciła wyspę w bazę dla samolotów B-29, które bombardowały Japonię. Walki w Birmie ustały wraz z nadejściem pory monsunowej. Nacierające w Chinach oddziały japońskie dotarły do niektórych amerykańskich baz lotnictwa bombowego.
1 czerwca
W Birmie zaczęły padać deszcze monsunowe, aktywność bojowa spadła ze względu na zmniejszoną mobilność wojsk. Była to sytuacja niekorzystna dla Sprzymierzonych, których linie zaopatrzeniowe były znacznie dłuższe niż przeciwnika. Na Biak trwały nadal zacięte walki.
2 czerwca
Wojska japońskie doszły do wytyczonych rubieży w chińskiej prowincji Honan i wstrzymały natarcie. Siły alianckie na przedpolach Myitkyina przeszły do oblężenia miasta. Oddziały chińskie usiłowały przedostać się przez pierścień obrony, drążąc tunel pod stanowiskami japońskimi.
3 czerwca
Bitwa o Kohimę we wschodnich Indiach zakończyła się zwycięstwem Brytyjczyków. Wojska japońskie na Biak nieoczekiwanie wycofały się.
4 czerwca
Po 2 dniach posuwania się bez przeszkód oddziały amerykańskie na Biak wstrzymały natarcie, spodziewając się rychłego kontrataku nieprzyjaciela. Nad rzeką Salween w północnej Birmie wojska chińskie opanowały znaczne obszary.
5 czerwca
Spodziewany kontratak japoński na Biak nie nastąpił, siły amerykańskie ruszyły. Nadal nie napotykały oporu nieprzyjaciela. Na pograniczu Indii i Birmy oddziały brytyjskie i hinduskie oczyściły z Japończyków przedpola miasta Kohima i rozpoczęły operację, której celem było otwarcie drogi Kohima-Imphal.
6 czerwca
Planiści Pentagonu ustalili 1 października 1945 jako wstępną datę inwazji na japońskie wyspy macierzyste. Uruchomiono gigantyczną machinę logistyczną, która miała przygotować lądowanie. W Europie Sprzymierzeni wylądowali w Normandii.
7 czerwca
Chińskie wojska, walczące nad rzeką Salween w północnej Birmie, dotarły do ważnego ośrodka regionalnego-miasta Lungling. Na Biak oddziały amerykańskie zdobyły bez trudności lotnisko, ale dostały się pod silny ostrzał, kiedy ruszyły w kierunku japońskich pozycji na pobliskich wzgórzach.
8 czerwca
Desperacka próba zaopatrzenia japońskiego garnizonu w Biak, podjęta przez 5 niszczycieli transportowych, zakończyła się zatopieniem 1 okrętu i szybkim odwrotem pozostałych.
9 czerwca
Ciężkie walki w Lungling w północnej Birmie.
10 czerwca
Oddziały amerykańskie i chińskie wznowiły natarcie na Myitkyina w północnej Birmie.
11 czerwca
Okręty i samoloty Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych zaatakowały Wyspy Mariańskie (Guam, Saipan i Tinian). Za cenę kilkunastu strąconych maszyn zniszczono ponad 200 samolotów japońskich i zrównano z ziemią wiele umocnień i obiektów wojskowych.
12 czerwca
Zaniepokojeni sukcesami japońskiej ofensywy, chińscy komuniści zadeklarowali chińskim nacjonalistom wsparcie w walce z najeźdźcą.
13 czerwca
Zażarte walki wokół miasta Myitkyina w północnej Birmie. Z lotniska na Biak wystartowały pierwsze samoloty amerykańskie, chociaż na pobliskich wzgórzach nadal bronili się Japończycy.
14 czerwca
Japońska ofensywa w Chinach nie straciła tempa. Wojska japońskie zdobyły miasto Liuyang. Ciężkie walki na wszystkich frontach Birmy.
15 czerwca
Dwie dywizje amerykańskiej piechoty morskiej wylądowały na wyspie Saipan w archipelagu Wysp Mariańskich. Na liczący 27 000 żołnierzy garnizon japoński spadło przygotowanie artyleryjskie 7 pancerników i 11 krążowników. Po zwycięstwie Amerykanów Saipan oraz inne wyspy archipelagu Marianów przekształcone zostały w wielkie bazy dla samolotów B-29 bombardujących Japonię.
16 czerwca
W drodze powrotnej do baz w Chinach amerykańskie bombowce B-29 zaatakowały Japonię. Był to pierwszy nalot od słynnego rajdu pułkownika Doolittle'a na początku 1942.
17 czerwca
Samoloty z amerykańskich lotniskowców zaatakowały Iwo Jimę oraz Wyspy Bonin.
18 czerwca
Nacierające w Chinach wojska japońskie zdobyły miasto Czangsha, obszar, który Japończycy atakowali już dwukrotnie na początku wojny.
19 czerwca
Rozpoczęła się trzydniowa bitwa powietrzno-morska na Morzu Flipińskim. Zakończyła się druzgocącą klęską Cesarskiej Marynarki Wojennej. Amerykanie nie stracili ani jednego okrętu i tylko kilkanaście samolotów. Bitwa była dramatyczną próbą zatrzymania Amerykanów na Pacyfiku. Po klęsce na Morzu Filipińskim dowództwo wojskowe Japonii zdało sobie sprawę, że wojna jest przegrana.
20 czerwca
Zażarte walki na Biak. W Indiach wojska brytyjskie i hinduskie walczyły na przedpolach miasta Imphal.
21 czerwca
Amerykańskie samoloty rozpoczęły starty z lotniska Owi na Nowej Gwinei. Japończycy nie posiadali już na Nowej Gwinei ani jednego czynnego lotniska.
22 czerwca
Po 10 tygodniach walk zakończyła się bitwa o Imphal. Wojska brytyjskie i hinduskie odbiły drogę z Kohin do Imphal. Japończycy stracili w tej kampanii prawie 44 000 ludzi. Wojska Imperium Brytyjskiego straciły 14 000 ludzi, w tym 2700 zabitych. Oddziały chińskie zdobyły znaczne obszary nad rzeką Salween w północnej Birmie.
23 czerwca
Oddziały japońskie w Sarmi w pobliżu Wadke na Nowej Gwinei zaatakowały linię obronną wojsk alianckich. Na Biak nadal toczyły się zacięte walki.
24 czerwca
Walki trwały w rejonie Sarmi na Nowej Gwinei, gdzie siły amerykańskie próbowały oskrzydlić pozycje japońskie.
25 czerwca
Cesarz Hirohito zwołał konferencję generałów i admirałów, żeby omówić pogarszającą się sytuację Japonii. Dowódcy wojsk lądowych przyznali, że nie będą w stanie utrzymać zewnętrznej linii obrony, w tym wyspy Saipan. Ich zdaniem powinno się umocnić obronę wysp leżących bliżej Japonii. Na Nowej Gwinei wojska japońskie zaczęły odwrót z Sarmi.
26 czerwca
W Chinach wojska japońskie zdobyły amerykańską bazę lotniczą pod Hengyang.
27 czerwca
Siły japońskie zatrzymały chińskie natarcie nad rzeką Salween w północnej Birmie.
28 czerwca
Pod Heągyang oddziały chińskie stawiły twardy opór nacierającym siłom japońskim.
29 czerwca
Amerykański okręt podwodny Archerfish (SS-311) zatopił u brzegów Iwo Jimy japoński okręt patrolowy nr 24, natomiast okręt podwodny Darter (SS-227) pod Morotai stawiacz min Tsugani. W czerwcu 1944 amerykańskie okręty podwodne na Pacyfiku zatopiły japońskie statki handlowe o łącznej pojemności około 260 000 BRT (nie licząc jednostek o pojemności poniżej 500 BRT). Ponadto zatopiły 2 lotniskowce. 6 niszczycieli oraz 2 mniejsze okręty.
30 czerwca
Na Biak i w okolicach Sarmi na Nowej Gwinei wojska amerykańskie oczyszczały zdobyte tereny z niedobitków przeciwnika.
Lipiec 1944
Przez cały miesiąc wojska amerykańskie likwidowały niska dla bombowców B-29. Sytuacja wojsk japońskich w Birmie była beznadziejna, przede wszystkim ze względu na trudności z zaopatrzeniem. Jedynie w Chinach oddziały japońskie posuwały się naprzód.
1 lipca
Załamała się japońska obrona na wyspie Saipan. Admirał Nagumo popełnił samobójstwo. Na początku wojny prowadził flotę japońską od zwycięstwa do zwycięstwa, nim został pokonany w bitwie o Midway. Po przegranej zdjęto go z dowodzenia flotą i przeniesiono na stanowisko dowódcy sił morskich w rejonie Saipanu. Odebrał sobie życie, gdy żołnierze piechoty morskiej otoczyli schron dowództwa.
2 lipca
Ocalałe z pogromu oddziały japońskie wycofały się na północny skraj Saipanu. Wojska amerykańskie wylądowały na wyspie Noemfoor, u brzegów Nowej Gwinei.
3 lipca
Amerykańskie okręty ostrzelały pozycje japońskie na Iwo Jimie oraz na Wyspach Bonin. Zatopiono kilka transportowców.
4 lipca
Na Noemfoor zrzucono pododdziały 503 pułku piechoty spadochronowej, które wzmocniły jednostki amerykańskie walczące na wyspie.
5 lipca
Dowódcy jednostek japońskich, walczących pod Imphal we wschodnich Indiach, omawiali możliwość wycofania się. Po kilku dniach dyskusji wydano rozkaz odwrotu. Japończycy zaangażowali w walki w tym rejonie 85 000 żołnierzy, z czego stracili 53 000. Straty potęgowały choroby oraz głód.
6 lipca
Wojska amerykańskie przeprowadziły oskrzydlający desant, lądując na tyłach linii japońskiej na wyspie Noemfoor. Manewr sprawił, że opór przeciwnika został złamany.
7 lipca
Resztki wojsk broniących się na Saipanie ruszyły do ostatniego "ataku banzai". Zginęła w niej większość z około 3000 atakujących, ale zadali Amerykanom znaczne straty. Startujące z lotnisk w Chinach, amerykańskie bombowce B-29 ponownie zaatakowały cele w Japonii.
8 lipca
Okręty amerykańskie ostrzelały japońskie pozycje na Guam, rozpoczynając serię bombardowań poprzedzających lądowanie zaplanowane na koniec miesiąca.
9 lipca
Zlikwidowano opór japoński na Saipanie. Strona japońska straciła prawie 27 000 żołnierzy. Do niewoli wzięto tylko kilkuset Japończyków. Straty amerykańskie wyniosły 14 200 ludzi (3700 wojska lądowe i 10 500 piechota morska), z czego 3200 zabitych. Tysiące cywilnych Japończyków
wolały samobójstwo niż poddanie się Amerykanom.
10 lipca
Pozbawione zaopatrzenia i osłony lotniczej japońskie oddziały w Aitape na Nowej Gwinei ruszyły do desperackiego natarcia. Ciężkie walki toczyły się nad rzeką Salween w północnej Birmie. Oddziały chińskie atakowały i zdobyły nieco terenu.
11 lipca
Wiceprezydent Stanów Zjednoczonych Henry Wallace, który wyjechał do Chin, by zorientować się w sytuacji, zawiadomił, że przywódca nacjonalistów Czang Kaj-szek jest bardziej zainteresowany zwalczaniem komunistów niż wojną z Japonią. Wallace sugerował, żeby Stany Zjednoczone podjęły się mediacji w sporach między komunistami a nacjonalistami.
12 lipca
Nie powiodła się kolejna próba wojsk alianckich zdobycia Myitkyina w północnej Birmie, własne lotnictwo zbombardowało przez pomyłkę oddziały szykujące się do natarcia.
13 lipca
Na Noemfoor trwały nadal zacięte starcia. Japończycy przeprowadzili wiele ataków na kilku frontach Nowej Gwinei.
14 lipca
Po utracie Saipanu najpoważniejsi politycy japońscy zaproponowali, żeby generał Hideki Tojo zrezygnował ze stanowiska premiera.
15 lipca
Zażarte walki w rejonie Aitape na Nowej Gwinei.
16 lipca
Australijskie krążowniki i niszczyciele ostrzelały japońskie pozycje pod Aitape na Nowej Gwinei.
17 lipca
Do dymisji podał się japoński minister marynarki wojennej, admirał Shimada, co spowodowało upadek rządu Tojo. Ciężkie walki toczyły się w rejonie Aitape na Nowej Gwinei.
18 lipca
Pod naciskiem najważniejszych ministrów oraz "starszych" (emerytowanych polityków najwyższego szczebla i wysokich rangą wojskowych), generał Tojo zrezygnował ze wszystkich stanowisk rządowych (premiera, ministra wojny, szefa sztabu generalnego, ministra spraw wewnętrznych, ministra zaopatrzenia). Sformowano nowy rząd, na którego czele stanął Kuniaki Koiso. Na większości stanowisk ministerialnych nie zaszły żadne zmiany.
19 lipca
Ciężkie walki toczyły się nadal w rejonie Aitape na Nowej Gwinei.
20 lipca
Do Guam podeszła armada inwazyjna, rozpoczęło się intensywne przygotowanie artyleryjskie i lotnicze.
21 lipca
Dwie dywizje amerykańskie (jedna wojsk lądowych, a druga piechoty morskiej) wylądowały na plażach Guam w archipelagu Wysp Mariańskich. Rozpoczęło się przedinwazyjne bombardowanie wyspy Tinian.
22 lipca
Na Guam Japończycy pozwolili Amerykanom posunąć się półtora kilometra w głąb wyspy, a następnie przypuścili skoncentrowany atak, który został krwawo odparty.
23 lipca
Armada inwazyjna piechoty morskiej odeszła spod Guam ku wyspie Tinian. Zacięte walki na Guam. Wojska chińskie wznowiły ofensywę na froncie wzdłuż rzeki Salween w północnej Birmie.
24 lipca
Po 2 tygodniach odpoczynku 2 dywizje piechoty morskiej, które lądowały wcześniej na wyspie Saipan, ruszyły teraz do desantu na Tinian. Wyspy bronił tylko 1 pułk japoński. Walki były równie zaciekłe, ale mniej krwawe niż na Saipanie. Na Saipanie każda dywizja straciła po tysiąc zabitych i ponad 4000 rannych, na Tinianie po 200 zabitych i około 900 rannych. Tinian miał jedną dużą i wygodną plażę po południowej stronie wyspy i dwie małe (szerokości 60 i 120 m) w północnej części. W czasie lądowania na Saipanie żołnierze musieli dobrnąć przez wodę do lądu i przebiec plażę pod ogniem karabinów maszynowych i moździerzy. Na Tinianie piechota morska wylądowała niespodziewanie na obu małych plażach. Do desantu wyznaczono tylko 2 pułki, których żołnierze szybko przebyli wąskie plaże i zlikwidowali nieliczne w tej części wyspy gniazda oporu.
25 lipca
Na Guam około 6 km nadal dzieliło oba przyczółki: amerykańskich wojsk lądowych i piechoty morskiej. Opór japoński wzmagał się.
26 lipca
Prezydent Roosevelt konferował na Hawajach z generałem MacArthurem i admirałem Nimitzem. Marynarka wojenna chciała najpierw zająć Formozę, żeby odciąć Japonię od źródeł ropy naftowej i surowców mineralnych w Holenderskich Indiach Wschodnich, a zarazem ułatwić dostarczanie materiału wojennego do Chin. MacArthur proponował w pierwszym rzędzie wyzwolić Filipiny, i jego zdanie zwyciężyło, chociaż opanowanie Filipin było operacją znacznie trudniejszą i wymagającą większych sił i środków.
27 lipca
Oddziały amerykańskiej piechoty morskiej oczyściły z wojsk japońskich północną część Tinianu i rozpoczęły odbudowę zdobytego lotniska.
28 lipca
Japoński dowódca garnizonu broniącego Myitkyina w północnej Birmie wydał rozkaz wycofania się z miasta, ale sam popełnił harakiri, żeby okupić hańbę odwrotu pod naciskiem wroga. W walkach o Myitkyina Japończycy stracili blisko 2000 ludzi, w tym 790 zabitych.
29 lipca
Pomimo zażartego oporu Japończyków, oddziały amerykańskiej piechoty morskiej zdobyły na Guam lotnisko Orote.
30 lipca
6. Dywizja Piechoty amerykańskich wojsk lądowych przeprowadziła desant na półwysep Vogelkop na północno-zachodnim wybrzeżu Nowej Gwinei, a także na pobliskich wyspach Amsterdam i Middleberg.
31 lipca
Z brytyjską pomocą w Indiach utworzony został emigracyjny rząd Birmy.
Sierpień 1944
Gasł japoński opór na Nowej Gwinei i na Wyspach Salomona, ponieważ garnizony były odcięte od zaopatrzenia. Opór wojsk japońskich na Wyspach Mariańskich został zdławiony. Trwały przygotowania do inwazji na Filipiny. W sierpniu amerykańskie okręty podwodne zatopiły japońskie statki handlowe o łącznej pojemności 245 000 BRT, nie licząc jednostek o pojemności poniżej 500 BRT. Ponadto zatopiły 1 lotniskowiec eskortowy, 2 lekkie krążowniki, 2 niszczyciele i 6 mniejszych okrętów wojennych. Kolejne 50 000 BRT zatopiły samoloty i okręty nawodne.
1 sierpnia
Amerykańska piechota morska zdławiła opór japoński na wyspie Tinian. Na podejściach do Hengyang w Chinach toczyły się ciężkie walki, Japończycy za wszelką cenę usiłowali zdobyć miasto.
2 sierpnia
Wojska chińskie na froncie nad rzeką Sakin w północnej Birmie prowadziły ciężkie walki o miasto Tengchung, w którym zaciekle bronili się Japończycy.
3 sierpnia
Miasto Myitkyina, które miało kluczowe znaczenie dla przebiegu walk w północnej Birmie, zostało zdobyte przez oddziały chińskie i amerykańskie. Opanowanie Myitkyina umożliwiło otwarcie Drogi Birmańskiej i wznowienie dostaw wojskowych dla Chin drogą lądową. Walki w Birmańskiej dżungli kosztowały Sprzymierzonych 5400 żołnierzy, w tym 972 zabitych Chińczyków i 272 Amerykanów.
4 sierpnia
Dywizje wojsk lądowych i piechoty morskiej połączyły się na Guam, przecinając na pół broniący się garnizon japoński. Nad rzeką Salween w północnej Birmie wojska chińskie wdarły się do miasta Tengchung.
5 sierpnia
Wydzielony zespół okrętów 58. Zespołu Operacyjnego zbombardował z powietrza i z dział pozycje japońskie na wyspach Iwo Jimie i Chichi Jimie. Zatopiono 1 niszczyciel i 2 transportowce oraz strącono lub zniszczono na ziemi wiele samolotów.
6 sierpnia
Pomimo zaciętego oporu oddziałów chińskich, Japończycy posunęli się bliżej miasta Hengyang. Startując z lotnisk na Nowej Gwinei, amerykańskie lotnictwo rozpoczęło bombardowania pozycji japońskich na Filipinach.
7 sierpnia
Amerykański okręt podwodny Croacker (SS-246) zatopił na wodach japońskich lekki krążownik Nagara. Od dnia ataku na Pearl Harbor Cesarska Marynarka Wojenna straciła 16 z 44 krążowników.
8 sierpnia
Pomimo dzielnej postawy obrońców Hengyang, Japończycy zdobyli miasto.
9 sierpnia
Zdobycie Hengyang przez wroga skłoniło niektórych przywódców chińskiej koalicji nacjonalistycznej do podjęcia próby pozbycia się Czang Kaj-szeka.
10 sierpnia
Zdławiono zorganizowany opór japoński na Guam. W walkach na wyspie zginęło około 10 000 Japończyków. Straty amerykańskie wyniosły 5000 ludzi, w tym 1400 zabitych. Stany Zjednoczone zdobyły wyspę, która była wystarczająco duża i leżała wystarczająco blisko Japonii, żeby zbudować na niej bazy dla setek bombowców B-29 i prowadzić naloty dywanowe na Japonię.
11 sierpnia
Amerykańskie bombowce B-29 bazowane w Indiach wykonały pierwsze (z ponad 150) loty w celu zaminowania rzek i portów Chin, Indochin, Malajów i Sumatry.
12 sierpnia
Na wyspie Guam trwało oczyszczanie wyspy z ostatnich, fanatycznie broniących się Japończyków. Operację trzeba było powtarzać do końca wojny.
13 sierpnia
Startujące z lotnisk w Chinach samoloty 14 Armii Powietrznej przeprowadziły zwiad nad Manilą, ale generał MacArthur zakazał bombardowania stolicy Filipin.
14 sierpnia
Broniące się jeszcze oddziały japońskie na Nowej Gwinei i okolicznych wyspach zerwały kontakt i wycofały się.
15 sierpnia
W różnych częściach Nowej Gwinei, w Aitape na Noemfoor i półwyspie Vogelkop, oddziały amerykańskie bezskutecznie szukały Japończyków.
16 sierpnia
Na Nowej Gwinei Japończycy wycofywali się na wszystkich frontach.
17 sierpnia
Ostatni żołnierze japońscy, którzy wkroczyli do wschodnich Indii podczas natarcia na miasta Kohima i Imphal, wycofali się do Birmy. Na Noemfoor koło Nowej Gwinei oddziały amerykańskie nawiązały kontakt z wycofującym się nieprzyjacielem.
18 sierpnia
Amerykański okręt podwodny Rasher (SS-269) zatopił koło Luzonu na Filipinach japoński lotniskowiec eskortowy Taiyo. Od dnia ataku na Pearl Harbor Cesarska Marynarka Wojenna z 23 posiadanych lotniskowców straciła 12, które mogły obsługiwać w sumie 525 samolotów.
19 sierpnia
Biały Dom ogłosił, że prezydent Roosevelt wysyła do Chin specjalnego wysłannika, który ma doprowadzić do wojskowego sojuszu nacjonalistów i komunistów.
20 sierpnia
Po 3 miesiącach walk w dżungli wyspa Biak, leżąca na północny zachód od Nowej Gwinei, była wreszcie wolna od oddziałów japońskich. Amerykańskie wojska lądowe straciły na Biak 2400 żołnierzy, w tym 400 zabitych. Japończycy stracili prawie 5000 zabitych. Wzięto bezprecedensową liczbę 220 jeńców.
21 sierpnia
Startujące z baz na Cejlonie bombowce B-29 rozpoczęły serię nalotów na japońskie obiekty wojskowe na Sumatrze.
22 sierpnia
Japończycy wycofali się bez walki z Ulithi w zachodniej części Wysp Karolińskich, nie wiedząc, że Amerykanie zamierzają przekształcić atol w wysuniętą bazę powietrzno-morską. Nad rzeką Salween w północnej Birmie oddziały japońskie usiłowały kontratakować i zostały z łatwością odparte przez jednostki chińskie.
23 sierpnia
Na Guadalcanal rozpoczęto formowanie nowej 6. Dywizji Piechoty Morskiej.
24 sierpnia
Wypad lotniskowców brytyjskiej Floty Dalekowschodniej w rejon południowo-zachodniej Sumatry, gdzie zbombardowano port Padang.
25 sierpnia
Oddziały amerykańskich wojsk lądowych zlikwidowały ostatnie ogniska japońskiego oporu w regionie Aitape na Nowej Gwinei.
Operacja ta kosztowała Japończyków 8800 zabitych. Wzięto tylko 98 jeńców. Po stronie amerykańskiej było 440 zabitych.
26 sierpnia
W ramach przygotowań do kampanii wyzwalania Filipin oddziały filipińskiej partyzantki otrzymały rozkazy określające ich zadania w nadchodzących walkach.
27 sierpnia
Do bazy Królewskiej Marynarki Wojennej na Cejlonie weszła 2 Flotylla Okrętów Podwodnych. Podwoiły się tym samym dalekowschodnie siły podwodne Wielkiej Brytanii.
28 sierpnia
Podczas nalotu bombowców B-29 na Wyspy Kurylskie został zatopiony japoński ścigacz okrętów podwodnych Nr 77.
29 sierpnia
Japończycy kontynuują ofensywę w Chinach. Po zdobyciu Hengyang 11 dywizji japońskich uderzyło z tego miasta w kierunku dużych amerykańskich lotnisk w Kweilin i Liuchow.
30 sierpnia
Amerykańska 36. Dywizja Piechoty zakończyła przerzut z San Francisco na Hawaje. Alianckie wojska lądowe na TDW Pacyfiku (Obszar Pacyfiku oraz Obszar Południowo-Zachodniego Pacyfiku) liczyły w sumie 34 dywizje-7 australijskich, 21 amerykańskich wojsk lądowych, 6 amerykańskiej piechoty morskiej. Do sił tych należy doliczyć dużą brygadę nowozelandzką oraz liczne samodzielne brygady, pułki i bataliony. Siły japońskie na tym samym obszarze liczyły 30 dywizji oraz mniej więcej równą liczbę samodzielnych brygad, pułków i batalionów, a także liczne jednostki stacjonujące na wyspach macierzystych.
31 sierpnia
Wojska chińskie w północnej Birmie zbliżyły się do oddziałów w południowych Chinach. Bliski był więc moment połączenia i otwarcia drogi z Chin do Birmy, przeciętej przez Japończyków w 1942. Ogłoszono zdobycie wyspy Noemfoor u brzegów Nowej Gwinei.
Wrzesień 1944
Otwarto Drogę Birmańską. Po raz pierwszy od wiosny 1942 można było wysłać pomoc wojenną do Chin drogą lądową, a nie samolotami. Japońska ofensywa w Chinach nabrała tempa. Amerykańska piechota morska przeprowadziła desant na Wyspach Palau. Amerykańskie wojska lądowe zbliżyły się do Filipin.
1 września
Na wyspę Maui przybyła 4. Dywizja Piechoty Morskiej, która zdobyła Saipan i Tinian. Straty w dywizji sięgały 28 procent (5981 zabitych i rannych), z czego większość przypadała na 27 kompanii piechoty, liczących po 240 ludzi. Było w nich 6500 żołnierzy, a straty doszły do 50 procent. Pobranie uzupełnienia i przeszkolenie nowych ludzi do poziomu żołnierzy uczestniczących w walkach na wyspach Saipan i Tinian zajęło dywizji kilka miesięcy.
2 września
38.4. Grupa Operacyjna zaatakowała Wyspy Bonin.
3 września
Okręty amerykańskie zaatakowały japońskie obiekty wojskowe na wyspie Wake.
4 września
Na Nowej Gwinei oddziały wojsk lądowych przeprowadziły ćwiczenia, przygotowując się do operacji na Morotai. Konwój wiozący 1 Dywizję Piechoty Morskiej opuścił Wyspy Salomona, kierując się ku Wyspom Palau.
5 września
Wojska chińskie maszerujące z Birmy spotkały się na przełęczy Kaolingkung z oddziałami chińskimi, posuwającymi się z prowincji Yunan. Odtworzone zostało lądowe połączenie Chin ze światem, przerwane przez Japończyków w 1942.
6 września
Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych wysłała armadę 16 lotniskowców z zadaniem zbombardowania pozycji japońskich w zachodniej części archipelagu Wysp Karolińskich-Yap, Ulithi i Palau.
7 września
Oddziały chińskie walczące nad rzeką Salween zlikwidowały ostatnie ogniska japońskiego oporu, zabijając większość z 2000 broniących się. Od 10 maja Chińczycy stracili 7700 zabitych, ale oczyścili z przeciwnika obszary, które musiały być opanowane, żeby można było odblokować Drogę Birmańską.
8 września
Dwie i pół dywizji japońskiej, stacjonującej w południowych Chinach, dołączyło do sił nacierających na amerykańskie lotniska w Kweilin i Liuchow.
9 września
Kilkanaście lotniskowców 38. Zespołu Operacyjnego rozpoczęło dwudniowe naloty na wyspę Mandanao.
10 września
Wydzielona 38.4 Grupa Operacyjna przeprowadziła naloty na Wyspy Palau.
11 września
Amerykańskie okręty podwodne zatopiły 2 japońskie transportowce w drodze z Singapuru na Formozę. Wiozły 1274 alianckich jeńców wojennych. Ponad 300 jeńców zginęło. 159 uratowały okręty podwodne, a resztę Japończycy.
12 września
Premier Winston Churchill i prezydent Franklin D. Roosevelt konferowali w Kanadzie. Postanowiono, że w sytuacji, kiedy słabnie opór Niemiec, TDW Pacyfiku będzie traktowany jako priorytetowy. Zatwierdzono także październik 1945 jako czas pierwszego lądowania na japońskich wyspach macierzystych.
13 września
Lotnictwo i okręty amerykańskiej marynarki wojennej zaatakowały wyspę Peleliu w archipelagu Palau, rozpoczynając przygotowanie ogniowe przed planowanym lądowaniem.
14 września
Japończycy zrezygnowali z kontrataków w dolinie rzeki Salween w północnej Birmie, co usunęło największe zagrożenie dla utrzymania Drogi Birmańskiej. Stany Zjednoczone zgodziły się na udział w wojnie na Pacyfiku okrętów Królewskiej Marynarki Wojennej oraz ciężkich bombowców Królewskich Sil Powietrznych.
15 września
Amerykańskie siły zbrojne zadały podwójny cios. Piechota morska wylądowała na wyspie Peleliu położonej 450 Mm na wschód od filipińskiej wyspy Mindanao, zaś 31. Dywizja Piechoty wojsk lądowych na Morotai, leżącej w grupie Wysp Admiralicji około 350 Mm na południowy wschód od Mindanao. Oba desanty były wstępem do kampanii wyzwalania Filipin.
16 września
Dobrze okopany w sprzyjającym terenie japoński garnizon Peleliu stawił czoła przeważającym oddziałom amerykańskiej piechoty morskiej.
17 września
Lotnictwo amerykańskich wojsk lądowych wycofało się z bazy w Kweilin w Chinach, ponieważ atakujące oddziały japońskie niebezpiecznie się zbliżyły. Jednostki wchodzące w skład amerykańskiej 81. Dywizji Piechoty wylądowały na wyspie Anguar, położonej obok Peleliu.
18 września
Piechota morska napotkała twardy opór wojsk japońskich na Peleliu. Oddziały amerykańskich wojsk lądowych posuwały się naprzód na Anguar.
19 września
Ciężkie walki na Peleliu. Na Anguar wojska amerykańskie posuwały się naprzód.
20 września
Wojska amerykańskie rozszerzyły przyczółek na wyspie Morotai i rozpoczęły budowę lotniska.
21 września
Amerykański 38. Zespół Operacyjny Marynarki Wojennej wykonał potężne uderzenie lotnicze z udziałem kilkunastu lotniskowców na pozycje japońskie na filipińskiej wyspie Luzon.
22 września
Pułk amerykańskich wojsk lądowych przeprowadził desant na atol Ulithi w zachodniej grupie Wysp Karolińskich, nie natrafiając na opór nieprzyjaciela.
23 września
Amerykanie wyremontowali lotnisko na Peleliu, skąd wystartowały pierwsze samoloty lotnictwa piechoty morskiej.
24 września
Oddziały 81. Dywizji Piechoty wojsk lądowych desantowały na Peleliu, żeby wesprzeć walczące na wyspie jednostki piechoty morskiej. Napotkały kontratak sił japońskich.
25 września
Wiceadmirał Halsey zgłosił, a admirał Nimitz i generał MacArthur zatwierdzili propozycję zrezygnowania z planowanego na 10 października lądowania na filipińskiej wyspie Mindanao. Wojska amerykańskie miały natomiast lądować w tym samym terminie na Leyte.
26 września
Pomimo twardego oporu wojsk japońskich, oddziały piechoty morskiej i wojsk lądowych zdobyły znaczne tereny na Peleliu, Anguar i Morotai.
27 września
Bardzo ciężkie walki na Peleliu.
28 września
Brytyjski XV Korpus otrzymał rozkaz wznowienia ofensywy w Birmańskiej prowincji Arakan.
29 września
W odpowiedzi na sygnał partyzantów filipińskich, amerykański okręt podwodny Narwhal (SS-167) podszedł do brzegów Mindanao i zabrał 81 alianckich jeńców wojennych, uratowanych z tonącego japońskiego transportowca (zatopionego przez inny amerykański okręt podwodny).
30 września
Amerykańscy i filipińscy partyzanci zakończyli przygotowania do akcji wspierających spodziewane lądowanie wojsk Stanów Zjednoczonych. W siłach partyzanckich ogłoszono mobilizację, a poszczególne oddziały i patrole rozmieszczono na japońskich tyłach w rejonach, gdzie mogły zadać największe straty nieprzyjacielowi w chwili, gdy na plażach wylądują pierwsze oddziały amerykańskie.
Październik 1944
Wojska amerykańskie wylądowały na Filipinach, rozpoczynając kampanię, która trwała aż do kapitulacji Japonii. Po raz pierwszy zaatakowali japońscy kamikaze. W północnej Birmie wojska chińskie nadal pędziły przed sobą wycofujące się oddziały japońskie. Październik był najlepszym miesiącem dla alianckich (przede wszystkim amerykańskich) okrętów podwodnych, patrolujących na Pacyfiku. Zatopiły one japońskie statki handlowe o łącznej pojemności 328 000 BRT. Alianckie samoloty i okręty nawodne zatopiły dalsze statki o 186 000 ton. Od października liczba zatopień zmniejszała się, bowiem na Pacyfiku było coraz mniej statków japońskich.
1 października
Na Peleliu nadal toczyły się ciężkie walki i alianckie dowództwa zorientowały się, że źle oceniły liczebność japońskiego garnizonu na wyspie.
2 października
Do Myitkyina dotarli budowniczowie rurociągu, którym przesyłano paliwo z północnych Indii. Uruchomienie rurociągu złagodziło natychmiast trudności logistyczne wojsk alianckich, walczących w północnej Birmie.
3 października
Amerykański Komitet Szefów Sztabów wydał admirałowi Nimitzowi i generałowi MacArthurowi instrukcję, zgodnie z którą w październiku mieli być przygotowani do lądowania na Leyte, w styczniu na Luzonie, w lutym na Iwo Jimie, a 2 miesiące później na Okinawie.
4 października
38 Zespół Operacyjny zakończył odpoczynek i uzupełnianie zapasów na wyspie Ulithi, którą przekształcono w gigantyczny skład materiału wojennego.
5 października
Wojska japońskie na Peleliu nadal stawiały silny opór.
6 października
Operacje na Anguar weszły w fazę oczyszczania wyspy z resztek broniących się oddziałów
japońskich. Ostatni bastion zorganizowanego oporu został zlikwidowany.
7 października
Amerykańskie samoloty myśliwskie rozpoczęły loty z lotniska na Morotai i zaatakowały pozycje japońskie na Filipinach.
8 października
Wojska chińskie w północnej Birmie przegrupowały się przed wznowieniem natarcia.
9 października
Zespoły okrętów 3. Floty ostrzelały wyspę Marcus.
10 października
Podchodząc jeszcze bliżej do Japonii, 17 lotniskowców Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych zaatakowało cele na Wyspach Riukiu, przede wszystkim na Okinawie.
11 października
Kierownictwo wojskowe Japonii przygotowało szereg planów operacji Sho-Go (Zwycięstwo), czyli fanatycznej obrony wysp macierzystych. Plany te zakładały obronę do ostatniego mężczyzny, kobiety i dziecka, do ostatniego naboju.
12 października
Zespół lotniskowców amerykańskich przeprowadził naloty na Formozę, których zadaniem była eliminacja japońskiego lotnictwa i osiągnięcie panowania w powietrzu. Dowódców japońskich zaszokował brak skuteczności własnego lotnictwa w konfrontacji z lepiej wyszkolonymi i wyposażonymi załogami amerykańskimi.
13 października
Drugi dzień nalotów amerykańskiego lotnictwa pokładowego na japońskie lotniska na Formozie.
14 października
Po trzecim dniu nalotów na Formozę i zniszczeniu 280 samolotów japońskich, Amerykanie osiągnęli w tym rejonie panowanie w powietrzu.
15 października
Po miesiącu ciężkich walk uznano, że wojska amerykańskie uzyskały całkowitą kontrolę nad wyspą Peleliu w archipelagu Palau, chociaż w kilku punktach oddziały japońskie broniły się jeszcze przez kilka tygodni. Japończycy stracili na Peleliu prawie 12 000 zabitych, Amerykanie-ponad 1200 zabitych.
16 października
Wojska chińskie rozpoczęły w północnej Birmie nowe natarcie, którego zadaniem było oczyszczenie regionu z wszelkich sił japońskich, które mogłyby zablokować Drogę Birmańską z Indii do Chin.
17 października
Admirał Nimitz poinformował, że w drugim tygodniu października siły alianckie strąciły i zniszczyły na ziemi prawie 700 japońskich samolotów oraz zatopiły ponad 70 jednostek nawodnych.
18 października
Przygotowując inwazję Filipin, oddziały szturmowe amerykańskich wojsk lądowych (rangersi) wylądowały na wyspach leżących u wejścia do zatoki Leyte.
19 października
Generał Stilwell został odwołany ze swego stanowiska w Chinach, ponieważ Czang Kaj-szek uważał go za źródło wszelkich napięć w stosunkach między kierownictwem nacjonalistów, komunistów i Stanów Zjednoczonych.
20 października
Generał Douglas MacArthur powrócił na Filipiny, jak przyrzekł dwa i pół roku wcześniej. W ciągu pierwszej doby inwazji na wschodnim wybrzeżu wyspy Leyte wylądowało prawie 200 000 żołnierzy.
21 października
Wojska japońskie na Leyte kontratakowały, chociaż ich długofalowa strategia opierała się na wyniszczaniu przeciwnika w obronie, a nie na atakowaniu.
22 października
Do Leyte zbliżały się japońskie okręty wojenne, których zadaniem było przerwanie amerykańskiej inwazji.
23 października
Rozpoczęła się trzydniowa bitwa powietrzno-morska w zatoce Leyte. Flota japońska zaatakowała amerykańską armadę inwazyjną. Była to największa bitwa morska w historii.
24 października
Kiedy floty japońska i amerykańska zbliżały się do siebie na wodach Filipin, dowództwo Cesarskiej Marynarki Wojennej rozdzieliło pozostałe okręty między 2 akweny: Morze Wewnętrzne (między wyspami Honsiu, Shikoku i Kiusiu) oraz wody wokół Singapuru.
25 października
Decydujący dzień bitwy w zatoce Leyte. Eskadry japońskie zostały pokonane w cieśninie Surigao, u brzegów wyspy Samar oraz u przylądka Engano. Japońska flota została rozbita. W samej bitwie oraz w późniejszym "wymiataniu" zatopione zostały 3 pancerniki, 4 lotniskowce, 10 krążowników oraz 17 innych okrętów wojennych. Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych straciła 1 lekki lotniskowiec, 2 lotniskowce eskortowe i 3 niszczyciele.
26 października
Japońska ofensywa w Chinach, która na pewien czas utknęła z powodu trudności logistycznych oraz narastającego oporu oddziałów chińskich, ruszyła w kierunku amerykańskich baz lotniczych w Kweilin i Liuchow.
27 października
Samobójcze ataki japońskich kamikaze przeciwko amerykańskim okrętom stojącym u brzegów Filipin.
28 października
Kamikaze osiągnęli pierwszy sukces, uszkadzając w samobójczym ataku amerykański krążownik.
29 października
Na Leyte toczyły się ciężkie walki.
30 października
Amerykańska 38.4 Grupa Operacyjna, osłaniająca żołnierzy walczących na Leyte, stała się obiektem desperackich ataków kamikaze. Dwa lotniskowce zostały poważnie uszkodzone.
31 października
Na pograniczu Chin i Birmy wojska chińskie stopniowo wypierały oddziały japońskie ze strefy granicznej. Walki w tej strefie trwały z różną intensywnością do końca wojny.
Listopad 1944
Na całym teatrze wojennym Pacyfiku, z wyjątkiem Chin, wojska alianckie przejęły inicjatywę i spychały przeciwnika do obrony. Jedynie w Chinach nacierające oddziały japońskie wdzierały się coraz dalej w głąb kraju.
1 listopada
Pomimo gigantycznych amerykańskich sił nawodnych i powietrznych, rozmieszczonych na wodach filipińskich, Japończykom udało się dosłać posiłki i zaopatrzenie garnizonowi na Leyte.
2 listopada
Oddziały amerykańskich wojsk lądowych oczyściły z wojsk japońskich największą dolinę na Leyte.
3 listopada
Specjalny Pułk Balonowy japońskich wojsk lądowych wysłał w powietrze pierwsze 9000 wypełnionych helem balonów, które-niesione zachodnimi wiatrami-miały dotrzeć nad Pacyfikiem do Zachodniego Wybrzeża Ameryki Północnej. Każdy balon niósł 18-kilogramowy ładunek wybuchowo-zapalający, który miał eksplodować przy uderzeniu w ziemię, zabijając i raniąc stojących w pobliżu ludzi, lub wywoływać pożary. Do wybrzeży Ameryki Północnej dotarło ponad 300 takich balonów, ale tylko 3 spowodowały szkody. Eksplozja jednego spowodowała śmierć 6 osób, natomiast 2 wywołały pożary lasów.
4 listopada
Lotnictwo japońskie przeprowadziło naloty na lotniska amerykańskie na wyspach Saipan i Tinian, żeby powstrzymać kolejne wyprawy lotnicze na Japonię.
5 listopada
Startujące z baz w Chinach samoloty B-29 zbombardowały Singapur.
6 listopada
Związek Radziecki oskarżył Japonię o agresję, co było przygotowaniem do wypowiedzenia wojny.
7 listopada
Chińska 22. Nowa Dywizja Piechoty zdobyła miasto Shwego w północnej Birmie.
8 listopada
Japońskie transportowce przedostały się ponownie przez amerykańską blokadę morską oraz lotniczą i wyładowały kolejną dywizję, wysłaną jako odwód dla garnizonu Leyte.
9 listopada
Próba kolejnego transportu posiłków dla garnizonu na Leyte zakończyła się połowicznym sukcesem. Żołnierze zdążyli zejść na ląd, ale samoloty amerykańskie zatopiły transportowce, zanim zdołano wyładować zaopatrzenie i amunicję.
10 listopada
Nacierające w Chinach oddziały japońskie zdobyły 2 duże bazy lotnictwa amerykańskiego w Kweilin i Liuchow. Strategiczna sytuacja Chin stała się krytyczna.
11 listopada
Cesarska Marynarka Wojenna przejęła nowy lotniskowiec Shinano. Został zatopiony po 17 dniach przez amerykański okręt podwodny.
12 listopada
Po udzieleniu wsparcia operacji lądowania na Leyte oraz zbombardowaniu obiektów japońskich na Wyspach Wulkanicznych 38. Zespół Operacyjny pobrał paliwo i zaopatrzenie na Morzu Filipińskim. W celu lepszej koordynacji działań operacyjnych alianckie siły w Indiach i Birmie zreorganizowano w jedno dowództwo wojsk lądowych, któremu podlegały jednostki Wspólnoty Brytyjskiej, amerykańskie i chińskie.
13 listopada
Amerykański 38 Zespół Operacyjny rozpoczął dwudniowe uderzenie lotnicze na Luzon, koncentrując się na japońskiej żegludze w Zatoce Manilskiej. Zatopiono 1 lekki krążownik, 4 niszczyciele i 10 transportowców oraz uszkodzono 1 niszczyciel i 5 transportowców.
14 listopada
Chińska 22. Nowa Dywizja Piechoty zajęła miasto Mantha w północnej Birmie. Inne jednostki chińskie również posunęły się naprzód.
15 listopada
Osłaniany przez okręty amerykańskie i Wspólnoty Brytyjskiej pułk piechoty amerykańskich wojsk lądowych wylądował na wyspie Pegun, leżącej niedaleko Morotai.
16 listopada
Amerykański 38 Zespół Operacyjny pobierał paliwo i zaopatrzenie na Morzu Filipińskim. W tej fazie wojny amerykańskie okręty wojenne pozostawały w morzu przez długie miesiące. Uzyskiwały zaopatrzenie od całych flotylli jednostek zaopatrzeniowych i zbiornikowców. Rannymi marynarzami i uszkodzonym sprzętem zajmowały się natomiast okręty szpitalne i warsztatowe.
17 listopada
Ofensywa japońska w Chinach trwała. Jej pierwszym celem było miasto Kweiyang, a następnie Kunming i Chungking.
18 listopada
Zespół brytyjskich lotniskowców zaatakował instalacje naftowe, lotniska i porty na Sumatrze.
19 listopada
Wojska indyjskie przekroczyły rzekę Chindwin w Birmie, rozpoczynając nietypową ofensywę w czasie pory deszczowej. Oddziały amerykańskie wylądowały na Wyspie Asia, leżącej niedaleko północno-zachodniego wybrzeża Nowej Gwinei.
20 listopada
Na froncie nad rzeką Salween w północnej Birmie oddziały chińskie zdobyły miasto Mangshih i pobliskie lotnisko.
21 listopada
Generał Wedemeyer przedstawił Czang Kaj-szekowi plan powstrzymania japońskiego natarcia na Kunming.
22 listopada
Brytyjska Flota Dalekowschodnia na Oceanie Indyjskim została zreorganizowana. Sformowano brytyjską Flotę Pacyfiku, złożoną z 4 lotniskowców, 2 pancerników oraz krążowników i niszczycieli.
23 listopada
Wojska japońskie w Indochinach przeszły na północ, żeby połączyć się z oddziałami zbliżającymi się do chińskiego miasta Nanning.
24 listopada
Pierwsza wyprawa bombowców B-29, startujących z baz na Wyspach Mariańskich (na Saipanie). 111 samolotów zbombardowało Tokio.
25 listopada
Kolejne ataki japońskich kamikaze na lotniskowce amerykańskie, stojące na wodach Filipin. Cztery okręty zostały uszkodzone.
26 listopada
Rozpoczął się odwrót oddziałów japońskich ze środkowej Birmy.
27 listopada
Bombowce B-29, startujące z baz na Wyspach Mariańskich, ponownie zaatakowały Tokio, a bazowane w Indiach zaatakowały Bangkok.
28 listopada
Zlikwidowano ostatnie ogniska oporu wojsk japońskich na Peleliu w archipelagu Wysp Palau. 14 000 żołnierzy japońskich zostało zabitych. Wzięto 400 jeńców. Amerykańskie wojska lądowe straciły prawie 10 000 żołnierzy w tym 1800 zabitych. Straty amerykańskie poniesione na Peleliu były wyższe niż na Guadalcanal.
29 listopada
Przywódca chińskich nacjonalistów, Czang Kaj-szek, nie zezwolił Amerykanom na przewóz amunicji dla komunistycznych oddziałów partyzanckich przez tereny kontrolowane przez wojska armii narodowej.
30 listopada
W obliczu zagrożenia, stworzonego przez podchodzące pod Kunmingiem oddziały japońskie, większość chińskich dywizji walczących nad rzeką Salween w Birmie odwołana została na północ.
Grudzień 1944
Japońska ofensywa w Chinach straciła impet z powodu trudności logistycznych i zmęczenia wojsk. Walki toczyły się nadal na Filipinach. Wojska alianckie posuwały się naprzód w Birmie. Wyspa Iwo Jima była bombardowana i ostrzeliwana w ramach przygotowań do amerykańskiego lądowania.
1 grudnia
Oddziałom japońskim broniącym się na Leyte skończyły się zapasy żywności. Przez amerykańską blokadę morską mogły się przedostać z zaopatrzeniem jedynie okręty podwodne.
2 grudnia
Czang Kaj-szek ponownie odrzucił amerykańską propozycję uzbrojenia wybranych oddziałów komunistycznej partyzantki i wysłania ich do walki z Japończykami.
3 grudnia
Japońska 11. Armia, która zapędziła się na południe Chin wbrew rozkazom Tokio, wyczerpała zapasy i musiała zwolnić tempo ofensywy.
4 grudnia
Nowy przedstawiciel wojskowy Stanów Zjednoczonych w Chinach, generał major Wedemeyer, który zastąpił generała Stilwella, zażądał wycofania wszystkich bombowców B-29 z Chin, ponieważ całe zaopatrzenie dla tych potężnych samolotów musiało być transportowane z Indii drogą lotniczą przez Himalaje.
5 grudnia
Na rzeką Salween w północnej Birmie oddziały chińskie nadal posuwały się do przodu. Japończycy usiłowali wycofać swój garnizon z Bhamo.
6 grudnia
Pomimo wyczerpania się zapasów żywności i braku zaopatrzenia, wojska japońskie na Leyte broniły się nadal, a nawet kontratakowały.
7 grudnia
Japończycy podjęli próbę dosłania zaopatrzenia oddziałom walczącym na Leyte, ale lotnictwo amerykańskie zatopiło 13 transportowców. Amerykańska 77. Dywizja Piechoty wylądowała na Leyte, na japońskich tyłach w rejonie miasta Ormoc.
8 grudnia
Amerykańskie lotnictwo bazowe i pokładowe rozpoczęło bombardowanie Iwo Jimy. W ramach przygotowań do lądowania wyspa bombardowana była 72 dni.
9 grudnia
Wojska brytyjskie posuwały się nadal w środkowej Birmie i przyspieszyły tempo ofensywy, widząc, że Japończycy cofają się bez większego oporu.
10 grudnia
Japońskie oddziały, maszerujące z Indochin na północ, spotkały się z wojskami idącymi na południe przez południowe Chiny. Utworzony w ten sposób korytarz umożliwił ewakuację dwóch dywizji z Indochin do południowych Chin.
11 grudnia
Wojska amerykańskie zdobyły Ormoc na Leyte. Japończycy uparcie bronili miasta, gdzie znajdowały się największe składy zaopatrzenia. Po zajęciu miasta przez Amerykanów liczący 35 000 żołnierzy garnizon japoński pozbawiony został zapasów żywności i amunicji.
12 grudnia
Wojska amerykańskie umacniały się na Leyte.
13 grudnia
W północnej Birmie oddziały chińskie wkroczyły na przedmieścia Bhamo.
14 grudnia
Samoloty z lotniskowców 3 Floty rozpoczęły bombardowanie japońskich pozycji na wyspie Luzon w ramach przygotowań do wyzwolenia największej wyspy Filipin.
15 grudnia
Oddziały amerykańskie wylądowały na filipińskiej wyspie Mindoro. Na plażach nie napotkały na opór nieprzyjaciela, ale wkrótce okręty desantowe zaatakowali kamikaze, uszkadzając kilka i 2 zatapiając.
16 grudnia
W północnej Birmie oddziały chińskie zdobyły miasto Bhamo.
17 grudnia
500 Mm na wschód od Filipin okręty 3 Floty przez 2 dni borykały się z potężnym tajfunem, który wyrządził większe szkody niż niejedna bitwa morska. Żywioł pochłonął 3 niszczyciele i 140 samolotów. Osiem lotniskowców zostało poważne uszkodzonych. Podobnie krążownik, 7 niszczycieli i wiele okrętów wsparcia. Prawie 800 marynarzy straciło życie, a wielu odniosło rany.
18 grudnia
Prawie 300 samolotów amerykańskich, w tym 75 bombowców B-29, przeprowadziło zmasowany nalot na japońską bazę w Hanków w Chinach. Była to próba powstrzymania japońskiej ofensywy na południe. Lekki lotniskowiec Monterey, przeszedł najcięższe chwile w wojennej służbie, szalejący przez 2 dni tajfun osiągał prędkość 160 km/h. Załoga otrzymała wprawdzie ostrzeżenie przed sztormem i umocowano sprzęt, a zwłaszcza samoloty, dodatkowymi linami, ale 19 grudnia sztorm był tak silny, że na kilku samolotach zerwały się stalowe liny o grubości 2 cm. Zanim załodze udało się zabezpieczyć przetaczające się przez hangar samoloty, od iskier uderzających o siebie blach zapaliło się rozlane paliwo i na pokładzie hangarowym wybuchł pożar. Kiedy ogień buchnął nad pokładem, wachtę na pomoście pełnił kapitan marynarki Attard. Bill Howell był świadkiem, jak Attard natychmiast rozkazał sternikowi ustawić Monterey pod wiatr. Ustawienie okrętu pod wiatr zmniejszyło kołysanie i sekcjom przeciwpożarowym łatwiej było walczyć z ogniem, a mechanikom umocować zerwane samoloty do pokładu. Dziesiątki marynarzy odniosło w tej akcji rany, a porucznik Gerald Ford odznaczony został medalem za bohaterskie dowodzenie akcją gaszenia pożaru.
19 grudnia
Burze opóźniły wypad lotniskowców 3 Floty pod Luzon i bombardowanie pozycji japońskich na wyspie. W Birmie wojska Wspólnoty Brytyjskiej stale posuwały się naprzód.
20 grudnia
Tokio zawiadomiło broniący się garnizon na Leyte, że nie może liczyć na posiłki ani na dostawy zaopatrzenia.
Lotniskowiec Monterey został odesłany do stoczni w Brunerton w stanie Washington na remont i modernizację. Monterey wszedł do Brunerton na początku stycznia i stał w stoczni przez 2 miesiące.
21 grudnia
W Birmie wojska brytyjskie zdobyły Kawlin.
22 grudnia
W Wietnamie utworzono Wietnamską Armię Wyzwoleńczą (VietMinh), nad którą dowództwo objął Vo Nguyen Giap. Stała się trzonem późniejszych wojsk komunistycznych, które pokonały kolejno siły zbrojne Francji i Stanów Zjednoczonych.
23 grudnia
Na wyzwolonej filipińskiej wyspie Mindoro otwarto pierwsze lotnisko amerykańskie.
24 grudnia
Amerykańskie krążowniki i niszczyciele ostrzelały japońskie pozycje na Iwo Jimie.
25 grudnia
W Birmie wojska brytyjskie opanowały półwysep Akyab, opuszczony przez oddziały japońskie.
26 grudnia
Okręty japońskie zaatakowały amerykański przyczółek na filipińskiej wyspie Mindoro.
27 grudnia
Startujące z Saipanu na Wyspach Mariańskich bombowce B-29 przeprowadziły piąty masowy nalot na Tokio.
28 grudnia
Japończycy ocenili szkody spowodowane 5 nalotami bombowców B-29 i uznali, że nie są paraliżujące. Do podobnych wniosków doszli wkrótce Amerykanie i zmienili taktykę. Zamiast bomb burzących zaczęto zrzucać zapalające, co przyniosło katastrofalne skutki dla miast japońskich.
29 grudnia
Zwiększając nacisk na broniący się na Leyte garnizon japoński, pozbawiony żywności i amunicji, wojska amerykańskie przystąpiły do likwidowania poszczególnych gniazd oporu. W ciągu 2 tygodni zabiły prawie 6000 Japończyków przy własnych stratach 11 żołnierzy. Podczas pobytu w stoczni w Bremerton w stanie Washington lotniskowiec Monterey, otrzymał trzeciego dowódcę. Pierwszy oficer komandor podporucznik Frank B. Miller do czasu przybycia nowego dowódcy zastąpił komandora Stuarta Ingersolla.
30 grudnia
Samoloty lotnictwa amerykańskich wojsk lądowych atakowały japońską żeglugę w rejonie Zatoki Manilskiej.
31 grudnia
Potężny nalot lotnictwa japońskiego na amerykańskie okręty i statki stojące u brzegów Mindoro. Zatopiony został okręt-baza ścigaczy i uszkodzony 1 niszczyciel.