Kalendarium - Wojna na Pacyfiku

Rok 1943
Walki na Guadalcanal weszły w końcową fazę. Wojskom amerykańskim pozostało oczyszczenie terenu z ostatnich punktów japońskiego oporu. Japończycy bronili się fanatycznie, co dało Amerykanom przedsmak przyszłych walk. U podstaw japońskiej decyzji wycofania się z Guadalcanal leżały ciężkie straty w okrętach i samolotach. Na Nowej Gwinei wojskom alianckim udało się również wyprzeć Japończyków ze wschodniej Papui. Brytyjska ofensywa w Birmie utknęła.

Styczeń 1943

1 stycznia
Pomimo wysiłków amerykańskich kutrów torpedowych i lotnictwa, japońskie niszczyciele dotarły do Guadalcanal i wyładowały zaopatrzenie. Po amerykańskiej stronie wyspy wylądowały kolejne oddziały 25. Dywizji Piechoty. Żołnierze Dywizji Americal wznowili natarcie na górę Austen. W Papui amerykańskie i australijskie oddziały postępowały powoli, ale stale naprzód w rejonie misji Buna.

2 stycznia
Oddziały amerykańskiego I Korpusu zajęły misję Buna w Papui. W walkach o Buna Japończycy stracili około 1400 żołnierzy, w większości zabitych. Straty amerykańskie i australijskie wyniosły łącznie 2817 ludzi, w tym 620 zabitych. Z sił amerykańskich walczących na Guadalcanal (2. Dywizja Piechoty Morskiej, Dywizja Americal oraz 25. Dywizja Piechoty) utworzono XIV Korpus, którego dowódcą został generał major Alexander Patch. Brytyjczycy posuwali się nadal naprzód w Birmańskiej proincji Arakan, ale opór Japończyków stawał się coraz bardziej silniejszy.

3 stycznia
Na Guadalcanal oddziałom Dywizji Americal udało się oskrzydlić japońską pozycję umocnioną "Gifu" na Górze Austen. W Papui oddziały australijskie i amerykańskie oczyszczały teren wokół Buna.

4 stycznia
Cesarska Kwatera Główna wydała rozkaz wycofania wojsk z Guadalcanal na Nową Georgię. Po amerykańskiej stronie wyspy wylądowały kolejne jednostki 2. Dywizji Piechoty Morskiej oraz ostatni konwój z jednostkami 25. Dywizji Piechoty. Zespół niszczycieli i krążowników amerykańskich i australijskich ostrzelał z dział lotnisko japońskie na Munda. Okręty alianckie zostały lekko uszkodzone przez nieprzyjacielskie lotnictwo. W starciu z samolotami artyleria przeciwlotnicza krążownika Helena użyła po raz pierwszy na Pacyfiku pocisków z zapalnikami zbliżeniowymi.

5 stycznia
Na Guadalcanal saperzy amerykańscy ukończyli budowę mostu dla transportu kołowego przez rzekę Matanikau, co znacznie usprawniło dostawy zaopatrzenia na pierwszą linię frontu. W Birmańskiej prowincji Arakan brytyjska ofensywa utknęła na umocnieniach japońskiej linii obronnej na przedpolach Akyab.

6 stycznia
Na Guadalcanal generał Patch nakreślił plany silnego natarcia, które miało definitywnie wyprzeć wojska japońskie z wyspy. W Papui oddziały australijskie i amerykańskie koncentrowały się przed ostatecznym atakiem na Sanananda.

7 stycznia
Siły amerykańskie na Guadalcanal liczyły w sumie (piechota morska, wojska lądowe i marynarka wojenna) 50 000 żołnierzy. Siły japońskie - około 25 000. W różne punkty wybrzeża na japońskich tyłach przerzucono drogą morską niewielkie grupy, które miały tworzyć pozycje zaporowe, utrudniające ewakuację japońskiego garnizonu z Guadalcanal. W walkach na obszarze Birmańskiej prowincji Arakan nastąpił impas. W natarciach podejmowanych w ciągu kilku następnych tygodni Brytyjczycy mieli ponieść znaczne straty.

8 stycznia
Brytyjskie wojska okupujące Madagaskar przekazały administrację wyspy w ręce Wolnej Francji. Lotnictwo alianckie zbombardowało transportowce japońskie, wyładowujące około 4000 żołnierzy i zaopatrzenie w Lea w północno-wschodniej Nowej Gwinei. W Papui oddziały amerykańskie prowadziły ograniczone ataki, wypracowując lepszą pozycję przed głównym natarciem na Sanananda.

9 stycznia
Na wyrąbane w dżungli lądowisko w Wau koło Salamaua w północno-wschodniej Nowej Gwinei przerzucona została drogą powietrzną australijska brygada, która miała zbudować duże lotnisko i stworzyć wokół niego silny ośrodek oporu.

10 stycznia
Niszczyciele japońskie, wiozące zaopatrzenie dla Guadalcanal, wpadły w zasadzkę przygotowaną przez amerykańskie kutry torpedowe. Dwa niszczyciele zatopiono. Kutry torpedowe zostały jedynie lekko uszkodzone. Wojska amerykańskie na Guadalcanal ruszyły do generalnego natarcia, którego celem było oczyszczenie wyspy z nieprzyjaciela. Lotnisko Hendersona otrzymało utwardzony pas startowy i było czynne w każdych warunkach pogodowych. W rejonie Sanananda w Papui toczyły się potyczki patroli i walki lokalne.

11 stycznia
Żołnierzom 35. pułku piechoty udało się otoczyć umocnienia pozycji "Gifu", zażarcie bronione przez wojska japońskie. W południowo-wschodniej Nowej Gwinei australijski Oddział Wydzielony Kanga przeprowadził trzydniowy rajd na tyły pozycji japońskich w rejonie Mubo, zadając nieprzyjacielowi ciężkie straty.

12 stycznia
Amerykańska marynarka wojenna straciła niszczyciel Worden, który zatonął podczas sztormu. Oddziały amerykańskie wylądowały na nie zajętej przez Japończyków wyspie Amchitka w archipelagu Aleutów i rozpoczęły budowę lotniska. Na Guadalcanal wojska amerykańskie prowadziły zaciekłe walki.

13 stycznia
Amerykański okręt podwodny Guardfish storpedował japoński niszczyciel eskortowy Hakaze u brzegów Nowej Irlandii. Na Guadalcanal oddziały 25 Dywizji Piechoty przełamały japońską obronę i opanowały pozycję "Galloping Horse". W ten sposób oczyścili z nieprzyjaciela całe zachodnie skrzydło amerykańskiego przyczółka. 2 Dywizja Piechoty Morskiej nacierała w tym czasie na zachód, wzdłuż wybrzeża.

14 stycznia
Pomimo ataków amerykańskiego lotnictwa i ścigaczy, japońskie niszczyciele przywiozły na Guadalcanal około 600 żołnierzy i zaopatrzenie. Natarcie Amerykanów zostało zatrzymane po zdobyciu przez nich niektórych terenów. W Casablance rozpoczęło się spotkanie prezydenta Roosevelta i premiera Churchilla. Podczas dziesięciodniowej konferencji sformułowano politykę "bezwarunkowej kapitulacji" oraz opracowano z udziałem chińskiego przywódcy założenia przyszłej globalnej strategii państw sprzymierzonych.

15 stycznia
Do Truk przypłynął japoński superpancernik Musashi. W walkach na Guadalcanal oraz w rejonie Sanananda na Nowej Gwinei wojska alianckie zajęły niewielkie tereny.

16 stycznia
Oddziały 2. Dywizji Piechoty Morskiej bardzo ostrożnie oczyszczały z nieprzyjaciela rejon "Wąwozu" na Guadalcanal. Pozostałe siły amerykańskie osiągnęły niewielkie sukcesy. W okolicy Sanananda oddziały amerykańskie i australijskie oczyszczały przedpola japońskich pozycji umocnionych.

17 stycznia
Dowództwo XIV Korpusu na Guadalcanal sformowało mieszaną dywizję piechoty morskiej i sił lądowych CAM (Combined Army-Marine), która rozpoczęła natarcie na zachód, wzdłuż wybrzeża. W Papui siły alianckie rozpoczęły silne natarcie na Sanananda.

18 stycznia
Amerykański zespół krążowników i niszczycieli ostrzelał japońskie pozycje na wyspie Attu w archipelagu Aleutów. Na Guadalcanal 2 Dywizja Piechoty Morskiej, która po 5 dniach walk posunęła się naprzód tylko o 1500 m, wstrzymała natarcie na ostatnie umocnione pozycje japońskie w głębi wyspy. Na wybrzeżu natarcie CAM nabrało tempa. Na północno-wschodnim wybrzeżu Papui wojska alianckie opanowały Sanananda i ścigały cofającego się na zachód nieprzyjaciela.

19 stycznia
Niszczyciele amerykańskie ostrzelały japońskie pozycje na Guadalcanal. Oddziały Dywizji CAM nacierały nadal w kierunku zachodnim, wzdłuż wybrzeża. W Papui Japończycy stawiali zacięty opór w rejonie Sanananda. W Birmie wojska brytyjskie podjęły próbę natarcia na pozycje japońskie na przedpolach Akyab, ale nie osiągnęły większych sukcesów.

20 stycznia
Na Guadalcanal 25. Dywizja Piechoty zacisnęła pierścień wokół pozycji umocnionej "Gifu". Opór Japończyków na wszystkich odcinkach frontu wyraźnie osłabł. W Papui załamała się japońska obrona w rejonie Sanananda.
21 stycznia
Siły amerykańskie na Guadalcanal wstrzymały natarcie i podciągnęły zaopatrzenie. W Papui wojska alianckie oczyszczały z nieprzyjaciela okolice Sanananda.

22 stycznia
Na Guadalcanal 25. Dywizja Piechoty jeszcze silniej zacisnęła okrążenie wokół pozycji umocnionej "Gifu", pomimo japońskiego "ataku BANZAI" przeprowadzonego tuż po zapadnięciu zmroku. Dywizja CAM wznowiła natarcie wzdłuż wybrzeża, posuwając się naprzód w zaskakująco szybkim tempie. W Papui ustał japoński opór w rejonie Buna-Gona-Sanananda. Z 16 000 żołnierzy japońskich, walczących w tym rejonie, co najmniej 7000 zostało zabitych lub zmarło wskutek chorób (tyle ciał pochowały służby alianckie). Drugie tyle było rannych lub ciężko chorych. Straty alianckie (w dwóch trzecich australijskie) wyniosły 8500 ludzi, w tym około 2000 zabitych lub zmarłych.

23 stycznia
Amerykańskie krążowniki i niszczyciele, wspierane przez samoloty z lotniskowca Saratoga, zbombardowały japońskie pozycje na Guadalcanal na kierunku natarcia Dywizji CAM, która zajęła Kokumbona. Przywódcy alianccy uzgodnili na konferencji w Casablance, że wojska brytyjskie rozpoczną ofensywę w Birmie, a Filipiny wyzwalane będą z dwóch kierunków - ze środkowego i południowo-zachodniego Pacyfiku. Państwom Osi postawiono ultimatum "bezwarunkowej kapitulacji".

24 stycznia
Samoloty japońskie stacjonujące na Attu rozpoczęły serię nalotów na wyspę Amchitka w archipelagu Aleutów. Wojska amerykańskie nacierające na Guadalcanal zdobywały coraz więcej terenów.

25 stycznia
Na Guadalcanal Japończycy rozpoczęli generalny odwrót. Wojska amerykańskie ścigały wycofującego się nieprzyjaciela. W Papui amerykańska 42. Dywizja Piechoty zluzowała 32 Dywizję Piechoty oraz australijską 7 brygadę piechoty. Włoski łamacz blokady Orseolo wypłynął z Kobe do Bordeaux.

26 stycznia
Z frontu na Guadalcanal wycofano 25. Dywizję Piechoty, bowiem Dywizja CAM zepchnęła Japończyków na zachód.

27 stycznia
Amerykański okręt podwodny zatopił japoński statek handlowy Shoan Mam (o pojemności około 5600 BRT). Od nalotu na Pearl Harbor Japonia straciła 273 statki handlowe o łącznej pojemności około 1,3 miliona ton, czyli mniej więcej 20 procent przedwojennego tonażu floty handlowej.

28 stycznia
Japończycy podjęli ostatnią próbę zdobycia Port Moresby drogą lądową, usiłując przebić się przez pozycje australijskiego Oddziału Wydzielonego Kanga wokół Wau w północno-wschodniej Nowej Gwinei. Na Guadalcanal oddziały Dywizji CAM przekroczyły rzekę Nueha.

29 stycznia
Nowozelandzkie korwety Moa i Kiwi zatopiły u przylądka Esperance japoński okręt podwodny I-1. Z wraku wydobyto maszynę szyfrującą, która była niezwykle cenną pomocą dla kryptoanalityków amerykańskich. W Wau w północno-wschodniej Nowej Gwinei australijski Oddział Wydzielony Kanga bronił się dzielnie, oddając Japończykom jedynie niewielkie skrawki terenu.

30 stycznia
Na Guadalcanal wyładowano transporty zaopatrzenia. Wokół Wysp Rennell stoczono bitwę powietrzno-morską, podczas której lotnictwo japońskie zatopiło ciężki krążownik Chicago. W północno-wschodniej Nowej Gwinei australijski Oddział Wydzielony Kanga, wzmocniony dostarczoną drogą powietrzną 17. brygadą australijską, odparł natarcie jednostek japońskich.

31 stycznia
Na Guadalcanal oddziały Dywizji CAM przekroczyły rzekę Bonegi, napotykając na słaby opór nieprzyjaciela. Japońska 20. Dywizja Piechoty zakończyła koncentrację pod Wewak w Nowej Gwinei. W okolicach Wau w północno-wschodniej Nowej Gwinei oddziały australijskie zakończyły oczyszczanie terenu z niedobitków wojsk japońskich.

Luty 1943

Japończycy wycofali się z Guadalcanal, ewakuując drogą morską około 13 000 żołnierzy. Amerykanie zajęli Wyspy Russella. Obie strony rozbudowywały swoje siły na Nowej Gwinei. Na froncie w Birmie trwał impas. Na Wyspach Salomona i na Nowej Gwinei przez prawie cały rok 1943 obie strony przygotowywały się do poważniejszych operacji w 1944.

1 lutego
Na zachodnim brzegu Guadalcanal wylądował pułk amerykańskiej piechoty morskiej, żeby oskrzydlić pozycje obronne Japończyków. Z Rabaul wyszło 20 japońskich niszczycieli, które miały ewakuować oddziały walczące na Guadalcanal. W walkach z amerykańskim lotnictwem i kutrami torpedowymi zatopiły 3 kutry, nie ponosząc strat. Jeden z niszczycieli zatonął po wejściu na minę.

2 lutego
Tuż przed świtem 19 niszczycieli japońskich ewakuowało tysiące żołnierzy z Guadalcanal. Oddziały Dywizji CAM opanowały półwysep Tassafaronga. Z Timoru w Holenderskich Indiach Wschodnich ewakuowano drogą morską ostatnie pododdziały partyzantów australijskich, które walczyły tam od 8 grudnia 1941.

3 lutego
Amerykański pancernik Massachusetts wszedł do służby na Pacyfiku. Wzdłuż granicy Indii z Birmą toczyły się krwawe potyczki patroli. W północno-wschodniej Nowej Gwinei australijski Oddział Wydzielony Kanga kontratakował z Wau, spychając wojska japońskie z powrotem do Mubo.

4 lutego
Transportowce amerykańskie wyładowały odwody i zaopatrzenie na Guadalcanal. Japońska eskadra, złożona z lekkiego krążownika Istizu oraz 22 niszczycieli, wyszła z Rabaul, żeby ewakuować żołnierzy pozostałych jeszcze na Guadalcanal i doznała poważnych szkód w wyniku ataków amerykańskiego lotnictwa. Pod silną eskortą wypłynął z Suezu do Australii konwój wiozący zaprawioną w bojach 9. Dywizję Piechoty (dwa lata walczyła w Afryce Północnej).

5 lutego
Lekki krążownik Istizu oraz liczny zespół niszczycieli wywiózł z Guadalcanal tysiące żołnierzy japońskich. Tymczasem na lądzie Dywizja CAM kontynuowała natarcie wzdłuż północnego wybrzeża wyspy.

6 lutego
Na Guadalcanal przybyły nowe oddziały amerykańskie. Dywizja CAM osiągnęła rzekę Umasani. W północno-wschodniej Nowej Gwinei w czasie nalotów na lotnisko Wau Japończycy stracili 24 samoloty. Lotnictwo alianckie nie poniosło strat.

7 lutego
Z Rabaul wyszło 18 niszczycieli, żeby ewakuować żołnierzy z Guadalcanal. Ataki lotnictwa amerykańskiego spowodowały niewielkie szkody. Na Guadalcanal oddziały amerykańskie posuwały się naprzód wzdłuż północnego i północno-zachodniego wybrzeża. Wiceadmirał Halsey zatwierdził plany operacji "Cleanslate" - zajęcia Wysp Russella. Czang Kaj-szek wyraził zgodę na udział jednostek chińskich w nowej ofensywie w Birmie.

8 lutego
Zespół 18 niszczycieli japońskich ewakuował kolejną grupę żołnierzy z Guadalcanal. W sumie Cesarska Marynarka Wojenna wywiozła z wyspy prawie 12 000 żołnierzy wojsk lądowych oraz około 1000 z różnych służb morskich. W Birmie 77. Brygada Indyjska (Czindici), którą dowodził Orde Wingate, rozpoczęła pierwszy wypad na dalekie tyły wojsk japońskich. Przez następne kilka tygodni 7 kolumn Czinditów maszerowało przez środkową Birmę, niszcząc mosty, drogi i obiekty wojskowe, a potem wycofało się przez front do Indii.

9 lutego
Na przylądku Esperance spotkały się oddziały amerykańskie, które posuwały się wzdłuż północno-zachodniego i północnego wybrzeża Guadalcanal. Na wyspie nie został już ani jeden oddział japoński. Szef operacji morskich, admirał King, poprosił głównodowodzącego siłami amerykańskimi na Pacyfiku admirała Nimitza, żeby rozważył możliwość zdobycia Wysp Gilberta.

10 lutego
Guadalcanal został zdobyty kosztem około 1600 zabitych żołnierzy sił lądowych i piechoty morskiej oraz 4245 rannych, a także tysięcy chorych. Japończycy stracili co najmniej 14 800 zabitych, 9000 zmarłych wskutek chorób oraz około 1000 jeńców, w większości koreańskich robotników ze służby pracy. Wprawdzie na wodach okalających Guadalcanal rozegrało się więcej bitew i poniesione w nich przez aliantów straty były wyższe, jednak to walki lądowe na wyspie zadecydowały o rezultacie kampanii. Dla Japończyków kampania na Guadalcanal była bolesnym otrzeźwieniem, gdyż wojska japońskie nigdy jeszcze nie poniosły takiej klęski.

11 lutego
W Noumea trwały przygotowania do operacji Cleanslate - zajęcia Wysp Russella. Na Guadalcanal oddziały sił lądowych i piechoty morskiej oczyszczały wyspę z niedobitków wojsk japońskich. Wzdłuż granicy między Indiami a Birmą toczyły się zaciekłe potyczki patroli.

12 lutego
W Noumea sformowano niewielki zespół, który miał osłaniać operację "Cleanslate": 4 niszczyciele, 4 niszczyciele transportowe, 5 trałowców, 12 okrętów desantowych oraz grupa mniejszych jednostek. Generał MacArthur podpisał plany operacji przeciwko pozycjom japońskim na Nowej Brytanii, Nowej Irlandii oraz w północno-wschodniej części Nowej Gwinei.

13 lutego
Do Wewak na Nowej Gwinei przybyła przerzucona z Chin japońska 41. Dywizja Piechoty.

14 lutego
Oddziały amerykańskiej 43. Dywizji Piechoty załadowały się w Noumea na transportowce i odpłynęły na Guadalcanal.

15 lutego
Wiceadmirał Halsey skoncentrował całe posiadane w dyspozycji lotnictwo pod wspólnym dowództwem AIRSOLS - Dowództwem Lotniczym Wysp Salomona.

16 lutego
Z nowego lotniska na Amchitka w archipelagu Wysp Aleuckich wystartowały pierwsze samoloty myśliwskie, skutecznie walcząc z powtarzającymi się nalotami lotnictwa japońskiego. Na przylądku Koli na Guadalcanal wylądowały dwie trzecie amerykańskiej 43 Dywizji Piechoty. Oddziały te miały brać udział w zajęciu Wysp Russella.

17 lutego
Indyjska 55. brygada usiłowała bez powodzenia zdobyć umocnione pozycje japońskie w prowincji Arakan i na froncie znów zapanował spokój. Nowozelandzka korweta Moa wyładowała po zmroku niewielki amerykański pododdział rozpoznawczy na Banika, wysuniętej najdalej na wschód dużej wyspie z grupy Wysp Russella.

18 lutego
Amerykańskie krążowniki i niszczyciele po raz pierwszy ostrzelały japońskie pozycje na Attu w archipelagu Wysp Aleuckich. Nowozelandzka korweta Moa wyładowała amerykański oddział zwiadowczy na Pavuvu, największej wyspie z grupy Russella. Na podstawie otrzymanych meldunków wywiad aliancki doszedł do wniosku, że nieprzyjaciel opuścił Wyspy Russella.

19 lutego
Amerykańskie krążowniki i niszczyciele ponownie ostrzelały pozycje japońskie na Attu. Siły morskie podległe generałowi MacArthurowi otrzymały nazwę 7. Floty.

20 lutego
Amerykański okręt podwodny Albacore (SS-218) zatopił w pobliżu Wysp Admiralicji japoński niszczyciel Oshio. Na froncie w Birmańskiej prowincji Arakan nadal trwał impas.

21 lutego
Pierwsza amerykańska pułkowa grupa bojowa z 43. Dywizji Piechoty wylądowała na Wyspach Russella. Nie natrafiła na opór, a całą operację traktowano jako ćwiczenia. Po zapadnięciu zmroku Królewska Indyjska Marynarka Wojenna wysadziła na Birmański brzeg grupy dywersyjne, które zaatakowały pozycje japońskie na południowy zachód od Akyab. Po krótkich, ale intensywnych walkach dywersanci wycofali się na czekające jednostki.

22 lutego
W stoczni marynarki wojennej w Brooklynie przyjęto do służby nowy pancernik Iowa.

23 lutego
Żołnierze sił lądowych i piechoty morskiej musieli nadal walczyć z niedobitkami wojsk japońskich na Guadalcanal. Maruderzy odmawiali poddania się i walczyli dalej jako snajperzy.

24 lutego
Wojska amerykańskie, które zajęły Wyspy Russella, przystąpiły do budowy nowego lotniska. Wzdłuż granicy między Birmą a Indiami nadal toczyły się walki. Ze względu na trudności logistyczne Japończycy postanowili wycofać się na Birmańską stronę granicznego pasma górskiego.

25 lutego
Amerykańska marynarka wojenna utworzyła na Wyspach Russella bazę kutrów torpedowych.

26 lutego
Program amerykańskich prac inżynieryjnych na Wyspach Russella przewidywał między innymi zbudowanie lotniska, 3 baz dla barek desantowych, warsztatów remontowych oraz bazy zaopatrzeniowej 1. Dywizji Piechoty Morskiej. Wyspa Pavuvu miała się stać "domem" 1. Dywizji, po zluzowaniu jej z frontu. Lekkie jednostki Królewskiej Indyjskiej Marynarki Wojennej stoczyły u brzegów Birmy potyczkę z niewielkim japońskim konwojem wiozącym żołnierzy wojsk lądowych. Jeden transportowiec został zatopiony, a drugi uszkodzony.

27 lutego
Po 23 dniach spędzonych na morzu do Sydney dotarł konwój wiozący australijską 9. Dywizję Piechoty, weteranów walk na Bliskim Wschodzie.

28 lutego
Osiem japońskich transportowców wiozących około 7000 żołnierzy opuściło Rabaul w eskorcie krążowników i niszczycieli, i skierowało się do Lae na Nowej Gwinei. W północnej Birmie Japończycy rozpoczęli operację, której celem była likwidacja niewielkiego pododdziału brytyjskiego, wspierającego partyzantów z plemienia Kaczin.

Marzec 1943
W Birmie front przesuwał się raz w tę, a raz w tamtą stronę (tak było prawie do końca wojny). Na Wyspach Salomona i na Nowej Gwinei Sprzymierzeni zdobyli panowanie w powietrzu. Japońskie garnizony na Wyspach Aleuckich zostały odcięte i Sprzymierzeni planowali zlikwidować je w najbliższych miesiącach. Przygotowania do tej operacji wymagały olbrzymich sił i środków morskich, lądowych, których koncentracja zmniejszała możliwości działań zaczepnych w innych rejonach Pacyfiku. W Chinach wojska japońskie rozpoczęły nową, szeroko zakrojoną ofensywę. Zażarte walki w Chinach toczyły się już do końca wojny.

1 marca
Dzięki wyjątkowo mglistej pogodzie na Morzu Bismarcka konwój transportowców, który wyruszył z Rabaul do Lae nad zatoką Huon na Nowej Gwinei, uszedł uwadze załóg amerykańskich samolotów rozpoznawczych. W północnej Birmie pododdział brytyjski i partyzanci z plemienia Kaczin wycofali się w dżunglę.

2 marca
Bitwa na Morzu Bismarcka. Samoloty amerykańskiego lotnictwa sił lądowych wykryły i zaatakowały japoński konwój. Jeden transportowiec został zatopiony.

3 marca
Bitwa na Morzu Bismarcka trwała. Niedaleko zatoki Huon konwój zaatakowało ponad 350 samolotów amerykańskich i australijskich oraz lekkie siły nawodne. Zatopiono wszystkie transportowce oraz 4 niszczyciele za cenę 21 strąconych samolotów alianckich.

4 marca
Zakończyła się bitwa na Morzu Bismarcka. W trzydniowej walce alianckie lotnictwo i jednostki nawodne zatopiły 8 japońskich transportowców pełnych wojska oraz 4 niszczyciele, a także strąciły wiele osłaniających konwój samolotów. W raporcie rozesłanym do wszystkich jednostek sił lądowych na południowym i południowo-zachodnim Pacyfiku wysoki japoński oficer sztabowy oceniał amerykańskie metody walk. Jego zdaniem Amerykanie "są odważni", ale "piechota nie umie walczyć w nocy", a dowództwo jest zdecydowanie marne ("oficerowie średnich i niższych stopni posiadają niewielkie umiejętności taktyczne").

5 marca
Japońska 54. Dywizja Piechoty przybyła z Japonii na Jawę. Po zapadnięciu zmroku amerykańskie niszczyciele ostrzelały japońskie pozycje na Vila i Munda w środkowej strefie Wysp Salomona.

6 marca
Zespół amerykańskich krążowników i niszczycieli przygotował zasadzkę koło Wysp Salomona i zatopił 2 niszczyciele japońskie, które wiozły zaopatrzenie dla Vila. Japońskie samoloty zbombardowały Wyspy Russella. Na froncie w Birmańskiej prowincji Arakan nadal panował spokój, ale Japończycy przygotowywali się do natarcia.

7 marca
Lotnictwo i Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych i Japonii regularnie patrolowały Wyspy Salomona. Japonia odrzuciła niemieckie wezwanie do przyłączenia się do wojny z ZSRR.

8 marca
Dowódcy amerykańscy analizowali doświadczenia z kampanii na Guadalcanal. Dowództwo piechoty morskiej domagało się większej siły ognia i specjalistycznego szkolenia. Wojska japońskie w Chinach rozpoczęły natarcie przez rzekę Jangcy, między Iczang a Jojang.

9 marca
Brytyjska jednostka specjalna Czinditów dotarła w Birmie do rzeki Irawadi. W północno-wschodniej Nowej Gwinei japońskie lotnictwo przeprowadziło potężny nalot na Wau.

10 marca
Wojska chińskie stawiły zdecydowany opór nowej ofensywie japońskiej.

11 marca
Walcząca w Chinach Amerykańska Grupa Ochotnicza "Flying Tigers" została przemianowana na 14. Armię Powietrzną, którą dowodził generał brygady Claire Chennault. W bazie Truk admirał Yamamoto przeniósł swą flagę na pancernik Musashi.

12 marca
Amerykańscy dowódcy wojskowi uczestniczyli w Waszyngtonie w Wojskowej Konferencji Pacyfiku, podczas której omawiano plany wojenne. W Birmie Japończycy rozpoczęli kontrofensywę przeciwko siłom brytyjskim.

13 marca
W Birmańskiej prowincji Arakan japońska 55. Dywizja Piechoty natarła na brytyjską 14. Dywizję Indyjską. W północno-wschodniej Nowej Gwinei australijski Oddział Wydzielony Kanga zepchnął Japończyków na przedpola Guadagasel.

14 marca
Ciężkie walki w Birmańskiej prowincji Arakan. Wojska japońskie przystąpiły do pokonywania gór, by wyjść na tyły Brytyjczyków.

15 marca
Siły morskie Stanów Zjednoczonych na środkowym Pacyfiku otrzymały nazwę 5 Floty. Na Nowej Gwinei oddziały japońskie oddały bez oporu amerykańskiemu 162. pułkowi piechoty ujście rzeki Mambare.

16 marca
Niszczyciele amerykańskie ostrzelały Vila w środkowym sektorze Wysp Salomona. W Birmańskiej prowincji Arakan 55. Dywizja Indyjska została oskrzydlona przez Japończyków, którzy zdołali przekroczyć pasmo "nieprzebytych" gór.

17 marca
W prowincji Arakan 71. brygada Indyjska wspomagała odwrót oskrzydlonej 55. Dywizji Indyjskiej, odsłaniając jednak całą lewą flankę brytyjskiego frontu.

18 marca
W środkowej Birmie kolumny Czinditów zniszczyły kilka linii kolejowych oraz wykonały kilka wypadów na drugi brzeg rzeki Irawadi. Brytyjska 6. brygada piechoty podjęła ostatnią próbę przełamania japońskiej linii obronnej pod Akyab. Niepowodzenie natarcia w połączeniu z rosnącą infiltracją japońskich dywersantów i oskrzydlającymi atakami przeciwnika zmusiły Brytyjczyków do odwrotu.

19 marca
Amerykańskie siły morskie w strefie południo-wo-zachodniego Pacyfiku, znajdujące się pod dowództwem generała MacArthura, otrzymały nazwę 7. Floty.

20 marca
Amerykański okręt podwodny Pollack (SS-180) zatopił na wodach Wysp Marshalla japoński krążownik pomocniczy Bangkok Mam.

21 marca
Brytyjczycy wysłali pospiesznie odwody na pomoc oddziałom naciskanym przez Japończyków w prowincji Arakan.

22 marca
Zaniepokojeni pogarszaniem się sytuacji swoich garnizonów na Wyspach Aleuckich Japończycy postanowili przeprowadzić kilka morskich patroli zaczepnych u wybrzeży Alaski. Miały one odciągnąć Amerykanów i ułatwić dowóz zaopatrzenia dla izolowanych garnizonów. Amerykańskie okręty podwodne Grampus (SS-207) i Amberjack (SS-219) uznane zostały za "zaginiony". Nie wróciły z patroli na południowo-zachodnim Pacyfiku.

23 marca
Brytyjski odwrót z Birmańskiej prowincji Arakan przerodził się w chaotyczną ucieczkę, gdy Japończycy zaczęli omijać pozycje, na których usiłowały bronić się wojska brytyjskie.

24 marca
Komitet Szefów Sztabów przyjął plany odbicia Attu.

25 marca
Amerykańskie lotnictwo morskie zbombardowało wyspę Nauru, leżącą na środkowym Pacyfiku, na północ od wysp Santa Cruz.

26 marca
Bitwa u brzegów Wysp Komandorskich. Ostatnie dzienne spotkanie jednostek nawodnych bez ingerencji samolotów i okrętów podwodnych w historii walk morskich. Amerykańskie krążowniki i niszczyciele odparły z trudem silniejszy liczebnie zespół japoński (2 krążowniki i 4 niszczyciele przeciwko 4 krążownikom i 4 niszczycielom towarzyszącym transportowcom), usiłujący dowieźć posiłki i zaopatrzenie odciętym garnizonom japońskim na Wyspach Aleuckich.

27 marca
Kolumny Czinditów, którymi dowodził Orde Wingate, otrzymały rozkaz powrotu do bazy w Indiach po prawie 2 miesiącach buszowania na tyłach armii japońskiej w środkowej Birmie, w czasie których wysadzono ponad 70 odcinków linii kolejowych.

28 marca
Zmuszona do odwrotu na wodach Wysp Komandorskich eskadra japońska powróciła do Paramushiro, gdzie jej dowódca został usunięty ze stanowiska. W Waszyngtonie Komitet Szefów Sztabów wydał dyrektywę skierowaną do generała MacArthura i wiceadmirała Halseya, zgodnie z którą mieli zająć Wyspy Trobrianda.

29 marca
Japończycy skoncentrowali setki samolotów na lotniskach północnej części Wysp Salomona i w Rabaul w celu przeprowadzenia decydującego nalotu na rozrastającą się bazę amerykańską na Guadalcanal.

30 marca
Amerykański okręt podwodny zatopił u brzegów Manus w północnej Nowej Gwinei japoński statek handlowy Kurohime Maru o pojemności około 4700 BRT. Od dnia ataku na Pearl Harbor japońska flota handlowa straciła 330 jednostek o łącznej pojemności 1,5 miliona ton. Tylko od początku stycznia równe ćwierć miliona ton pojemności poszło na dno, co było świadectwem, że amerykańskie okręty podwodne działają coraz skuteczniej.

31 marca
Amerykański Oddział Wydzielony MacKechnie - specjalna grupa bojowa 41. Dywizji Piechoty - wypłynął, żeby od strony morza opanować ujście rzeki Waria oraz lotnisko na Dona.

Kwiecień 1943
Startując z Rabaul, lotnictwo japońskie rozpoczęło potężną ofensywę powietrzną przeciwko alianckim bazom i pozycjom w Nowej Gwinei i na Wyspach Salomona. Nie przyniosła ona większych sukcesów. Ofensywa w Chinach była bardziej skuteczna, natomiast w Birmie wojska japońskie spychały Brytyjczyków z powrotem do Indii. Na drugim krańcu Pacyfiku alianckie siły skoncentrowały się na Alasce przed ofensywą, która miała wyprzeć Japończyków z Wysp Aleuckich.

1 kwietnia
Japońskie lotnictwo zaatakowało Wyspy Russella.

2 kwietnia
Włoski łamacz blokady Orseolo dotarł z Kobe do Bordeaux, chociaż poprzedniego dnia został storpedowany przez brytyjski okręt podwodny.

3 kwietnia
Żołnierze amerykańskiego Oddziału Wydzielonego Mac-Kechnie wylądowali w Morobe w północno-wschodniej Nowej Gwinei, niedaleko ujścia rzeki Waria. Nie natrafili na przeciwnika i rozpoczęli budowanie przyczółka.

4 kwietnia
W San Diego sformowano 4. Dywizję Piechoty Morskiej, do której kadrę wzięto z 3 Dywizji Piechoty Morskiej.

5 kwietnia
Posuwające się szybko naprzód w Birmańskiej prowincji Arakan oddziały japońskie wzięły do niewoli sztab brytyjskiej 6. brygady piechoty, stacjonującej na półwyspie Mayu.

6 kwietnia
Amerykański okręt podwodny Trout (SS-202) postawił w nocy miny koło Sarawa na Borneo.

7 kwietnia
Prawie 190 samolotów z Rabaul (w tym przybyłe z 4 lotniskowców) zaatakowało alianckie statki i okręty, stojące u brzegów Guadalcanal i Tulagi. W wyniku nalotu zostały ciężko uszkodzone: amerykański niszczyciel Aaron Ward, nowozelandzka korweta Moa i zbiornikowiec. W powietrzu Japończycy stracili 21 samolotów, a Sprzymierzeni 7.

8 kwietnia
Wzrósł impet japońskiego natarcia w Birmańskiej prowincji Arakan. Skuteczność nalotu na Wyspy Salomona oraz utrzymanie baz na Aleutach wzbudziło w przywódcach japońskich nadzieję, że szale wojny mogą się przechylić na stronę Tokio.

9 kwietnia
Amerykański okręt podwodny Tautog (SS-199) zatopił na południowy wschód od Celebes japoński niszczyciel Isonami.

10 kwietnia
Ogłoszono, że amerykański okręt podwodny Triton (SS-201) jest opóźniony w powrocie z patrolu na wodach Wysp Admiralicji. Był to dwunasty od początku wojny okręt podwodny, który nie powrócił z patrolu.

11 kwietnia
Japońskie samoloty z Rabaul zbombardowały jednostki alianckie w zatoce Oro w pobliżu Buna w północno-wschodniej Nowej Gwinei. Dwa statki handlowe spłonęły.

12 kwietnia
Lotnictwo bazowane w Rabaul przeprowadziło silny nalot na Port Moresby w południowej Nowej Gwinei. Atak nie wyrządził poważniejszych szkód.

13 kwietnia
Nic ważnego nie zaszło.

14 kwietnia
Japońskie samoloty z Rabaul przeprowadziły silny nalot na jednostki stojące w zatoce Milne. Zatopiono 2 transportowce. Kutry torpedowe PT-150 oraz PT-152 zatopiły niedaleko Lae we wschodniej Nowej Gwinei japoński okręt podwodny Ro-102.

15 kwietnia
Konwoje amerykańskie rozpoczęły koncentrację w okolicach Attu na Wyspach Aleuckich. Na Banika w grupie Wysp Russella amerykańskie wojska inżynieryjne zakończyły budowę dużej bazy lotniczej i przystąpiły do przygotowywania drugiego pasa startowego. Nowa baza umożliwiała skuteczniejsze wykorzystanie lotnictwa w środkowych i północnych rejonach archipelagu Wysp Salomona.

16 kwietnia
Kryptoanalitycy amerykańscy odczytali depeszę, z której wynikało, że głównodowodzący Cesarskiej Marynarki Wojennej, admirał Yamamoto, przyleci na inspekcję na Wyspy Salomona. Dowództwo amerykańskie postanowiło podjąć próbę zestrzelenia samolotu Yamamoto. Była to decyzja bardzo ryzykowna, mogła bowiem zdradzić, że Sprzymierzeni odczytują szyfrowaną korespondencję przeciwnika.

17 kwietnia
Sytuacja Brytyjczyków w Birmańskiej prowincji Arakan stała się beznadziejna. Nawet trudności logistyczne nie potrafiły zahamować tempa japońskiej ofensywy.

18 kwietnia
Amerykańskie myśliwce P-38 przechwyciły nad Buin w rejonie Bougainville 2 samoloty bombowe, którymi leciał admirał Isoruku Yamamoto z oficerami sztabowymi. Obie maszyny zestrzelono. Admirał zginął.

19 kwietnia
Amerykański okręt podwodny Scorpion (SS-278) postawił miny na wodach japońskich, rozpoczynając kampanię minową, która okazała się bardziej skuteczną metodą walki z japońską żeglugą niż torpedy i bomby lotnicze.

20 kwietnia
Amerykański okręt podwodny Runner postawił miny u wejścia do portu w Hongkongu.

21 kwietnia
Amerykański okręt podwodny Stingray postawił zaporę minową na wodach chińskich.

22 kwietnia
Australia wystosowała protest do rządów alianckich, że przyjęta strategia "najpierw Niemcy" nadmiernie drenuje jej ograniczone zasoby.

23 kwietnia
Amerykański okręt podwodny Seawolf (SS-197) zatopił na Morzu Żółtym japońską jednostkę patrolową. Ustały walki wokół Mubo w północno-wschodniej Nowej Gwinei. Australijska 3. Dywizja Piechoty zluzowała w tym rejonie Oddział Wydzielony Kanga.

24 kwietnia
Amerykańska 7. Dywizja Piechoty wypłynęła z San Francisco na Alaskę, szykując się do odbicia Wysp Aleuckich.

25 kwietnia
W stoczni w Groton w stanie Connecticut zwodowano okręt podwodny Dace (SS-247). Od dnia ataku na Pearl Harbor amerykańska marynarka wojenna wzbogaciła się o 67 nowych okrętów podwodnych.

26 kwietnia
Amerykańskie krążowniki i niszczyciele ostrzelały japońskie pozycje na Attu w archipelagu Wysp Aleuckich. U brzegów wyspy Mauritius niemiecki okręt podwodny U-180 przekazał na pokład japońskiego okrętu podwodnego I-29 przywódcę nacjonalistów hinduskich, Subhasa Chandrę BOSE.

27 kwietnia
Narastał opór wojsk chińskich, cofających się przed japońskim natarciem w prowincji Huphe.

28 kwietnia
Amerykański okręt podwodny Scamp (SS-277) zatopił u brzegów Nowej Irlandii japoński transportowiec samolotów Kamikawa Maru.

29 kwietnia
Amerykański okręt podwodny Gato (SS-212) wysadził strażników wybrzeża na plaży wyspy Teop w archipelagu Wysp Salomona i ewakuował z wyspy misjonarzy.

30 kwietnia
Amerykański okręt podwodny Gudgeon (SS-211) wyładował zaopatrzenie dla oddziałów partyzanckich na brzegu wyspy Panay na Filipinach.

31 kwietnia
Po ciężkich walkach wojska chińskie zatrzymały japońską ofensywę w prowincji Huphe, która poważnie zagrażała miastu Czunking.

Maj 1943
Wydarzenia, które miały największy wpływ na rozwój sytuacji wojennej na Pacyfiku, rozegrały się na Atlantyku. W maju 1943 roku Sprzymierzeni wiedzieli już, że wygrywają bitwę o Atlantyk z niemieckimi okrętami podwodnymi. Aktywność U-Bootów zmniejszyła się w znaczący sposób i można było przeznaczyć więcej okrętów i statków handlowych na potrzeby TDW Pacyfiku. Rosnąca koncentracja jednostek do zwalczania okrętów podwodnych na północnym Atlantyku zmusiła Niemców do przemieszczenia U-Bootów, które od maja coraz częściej zapuszczały się na Ocean Indyjski, gdzie patrolowały wspólnie z włoskimi okrętami podwodnymi, stacjonującymi w Holenderskich Indiach Wschodnich. Na lądzie walki toczyły się nadal na Nowej Gwinei i na Wyspach Salomona. Japończycy rozpoczęli też nową ofensywę w Chinach. Natomiast Stany Zjednoczone i Kanada zaatakowały zajęte przez Japończyków wyspy w archipelagu Aleutów.

1 maja
W stoczni w Vancouver zwodowano lotniskowiec eskortowy Coral Sea (CVE-57, przemianowany później na Anzio). Od dnia ataku na Pearl Harbor, Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych przejęła lub zwodowała 31 lotniskowców liniowych, lekkich i eskortowych.

2 maja
Japońskie samoloty bazowane w Salamaua na Nowej Gwinei zbombardowały Darwin w Australii.

3 maja
Amerykański szef sztabu generalnego, generał Marshall, poinformował generała Stilwella, że Stany Zjednoczone zamierzają rozmieścić w Chinach bombowce B-29, które będą atakowały cele na terytoriach okupowanych przez Japonię oraz na japońskich wyspach macierzystych.

4 maja
Z zatoki Cold na Alasce wypłynął konwój wiozący oddziały 7. Dywizji Piechoty, które miały wylądować na Attu w archipelagu Wysp Aleuckich.

5 maja
Amerykańskie okręty podwodne zatopiły 3 niewielkie frachtowce japońskie o łącznej pojemności poniżej 7000 BRT. Zatopienia te zwiększyły wojenne straty japońskiej floty handlowej do ponad 1,7 miliona ton.

6 maja
Rozwiały się japońskie nadzieje na zdobycie przez Niemców Bliskiego Wschodu i spotkanie wojsk obu sojuszników w Indiach. Sprzymierzeni rozpoczęli finałową ofensywę w Afryce Północnej.

7 maja
Niszczyciele amerykańskie zaminowały Cieśninę Blacketta pod osłoną artyleryjskiego ostrzału japońskich pozycji w zatoce Vella. W Birmańskiej prowincji Arakan wojska brytyjskie zostały ponownie zmuszone do odwrotu wskutek sukcesów japońskiej taktyki infiltracji i oskrzydlania.

8 maja
Trzy japońskie niszczyciele zatonęły na minach postawionych w Cieśninie Blacketta, niedaleko Nowej Georgii. Japoński pancernik Yamato wyszedł z Truk, gdzie stał na kotwicy od 29 sierpnia 1942. Konwój amerykański, wiozący 7. Dywizję Piechoty, przybył w okolice wyspy Attu, ale z uwagi na niesprzyjające warunki atmosferyczne desant odroczono.

9 maja
Fatalna pogoda nadal opóźniała lądowanie wojsk amerykańskich na Attu.

10 maja
Japoński wywiad poinformował garnizon Attu, że może odwołać stan alarmu bojowego, nie należy się bowiem spodziewać szybkiego lądowania Amerykanów. Czekająca za horyzontem na poprawę pogody amerykańska armada walczyła z potężnym sztormem. Doszło do kolizji okrętów, w których uszkodzony został 1 niszczyciel i 1 szybki stawiacz min.

11 maja
Amerykańska 7. Dywizja Piechoty rozpoczęła lądowanie na plażach Attu w archipelagu Wysp Aleuckich. Japoński pancernik Yainato zawinął do Kurę na remont. Włoski okręt podwodny Cappellini wyszedł z La Pallice we Francji w rejs do Japonii.

12 maja
Amerykańskie krążowniki i niszczyciele ostrzelały Vila i Munda oraz zaminowały zatokę Kula w środkowej części Wysp Salomona. W Birmańskiej prowincji Arakan wojska japońskie zepchnęły Brytyjczyków na linię odpowiadającą frontowi z grudnia, a następnie przerwały ofensywę. W Waszyngtonie rozpoczęła się konferencja o kryptonimie "Trident". Prezydent Roosevelt, premier Churchill oraz członkowie Połączonego Komitetu Szefów Sztabów omawiali strategię Sprzymierzonych.

13 maja
W Tunezji w Afryce Północnej skapitulowały oddziały niemieckiego Afrika Korps. Na Attu toczyły się krwawe walki. Oddziały amerykańskie nie potrafiły wyjść z przyczółka, Japończycy bronili się do upadłego.

14 maja
Japońskie trałowce oczyściły z min zatokę Kula.

15 maja
Ciężkie walki na Attu w archipelagu Wysp Aleuckich, gdzie Japończycy bronili się zaciekle. Jednostki chińskie, wyznaczone do udziału w alianckiej ofensywie w Birmie, zostały skierowane do Ichang, wojska japońskie przekroczyły bowiem rzekę Jangcy i rozpoczęły nowe natarcie.

16 maja
Z La Pallice we Francji wyszedł następny włoski okręt podwodny Tazzoli, który miał dotrzeć do Japonii, łamiąc aliancką blokadę. Zaraz po wyjściu z portu, słuch po nim zaginął. Prawdopodobnie został zatopiony w Zatoce Biskajskiej przez samolot brytyjski.

17 maja
Japońskie oddziały na Attu wycofały się w górzysty teren w głębi wyspy.

18 maja
Dwa amerykańskie przyczółki na Attu połączyły się. Wyładowano dodatkowe oddziały.

19 maja
Na Attu przez cały dzień toczyły się ciężkie walki.

20 maja
Amerykański Komitet Szefów Sztabów przyjął plan pokonania Japonii. Zawierał on propozycję równoczesnej ofensywy przez Wyspy Gilberta, Wyspy Marshalla i Archipelag Bismarcka oraz w Birmie. Operacje te miały być przygotowaniem do lotniczej i morskiej blokady Japonii oraz ewentualnej inwazji na jej terytorium. W Birmie powróciła przez front wyprawa Czinditów. Po 3 miesiącach walk na tyłach nieprzyjaciela powróciło dwie trzecie żołnierzy. Maruderzy przebijali się przez front grupami lub pojedynczo aż do początków czerwca.

21 maja
Japoński pancernik Musaslii wszedł w silnej eskorcie do Zatoki Tokijskiej, przypuszczalnie, żeby wziąć udział w wypadzie na Wyspy Aleuckie, ale operację odwołano. Japończycy rozpoczęli nową ofensywę na drugim brzegu rzeki Jangcy w Chinach.

22 maja
W stoczni Bath Iron Works w stanie Maine zwodowano niszczyciel Caperton (DD-650). Od dnia nalotu na Pearl Harbor Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych straciła 27 niszczycieli, przejęła blisko 160 nowych. W tym samym czasie Cesarska Marynarka Wojenna straciła 35 niszczycieli, a przejęła tylko 12.

23 maja
Włoski okręt podwodny Giuliani opuścił La Pallice we Francji z zadaniem złamania alianckiej blokady i dotarcia do Japonii. Na Attu nadal toczyły się ciężkie walki.

24 maja
Prezydent Roosevelt i premier Churchill postanowili zwiększyć pomoc wojenną dla Chin oraz przyjęli strategię "skoków z wyspy na wyspę".

25 maja
Jednostki japońskiej 5. Floty (północny Pacyfik) wyszły w morze prawdopodobnie z zamiarem udzielenia pomocy walczącemu garnizonowi Attu. W Waszyngtonie zakończyła się konferencja "Trident". Postanowiono, między innymi, że lądowanie we Francji nastąpi wiosną 1944 i zwiększona zostanie pomoc militarna dla Chin.

26 maja
Japońskie okręty podwodne rozpoczęły potajemną ewakuację garnizonu Kiska na Wyspach Aleuckich.

27 maja
W czasie walk na Attu wojska amerykańskie rozpoczęły budowę lotniska.

28 maja
Zrzucono ulotki wzywające otoczony garnizon Attu do złożenia broni. Nie przyniosły prawie żadnego skutku.

29 maja
Japończycy porzucili plany ewakuowania odciętego garnizonu Attu. Potwierdzeniem desperackiego położenia otoczonych był wielki "atak banzai".

30 maja
Na Attu ustał zorganizowany opór wojsk japońskich.

31 maja
Wojska chińskie zatrzymały w prowincji Hopejh japońskie natarcie w kierunku Chungkingu, ale w innych prowincjach przeciwnik zdobył nowe tereny.

Czerwiec 1943
Generał MacArthur rozpoczął operację "Cartwheel" i walki na Nowej Gwinei oraz na Wyspach Salomona zaostrzyły się. Plan operacji przewidywał lądowanie wojsk amerykańskich, australijskich i nowozelandzkich na słabo bronionych wyspach lub w odludnych miejscach, gdzie można było zbudować lotniska. Sieć baz lotniczych miała otoczyć i zneutralizować potężny japoński garnizon w Rabaul. Planowano liczącą 100 000 ludzi załogę zmusić głodem do kapitulacji, uniemożliwiając dowóz paliwa, amunicji i żywności drogą morską. Pod koniec wojny Rabaul stał się de facto wielkim obozem wygłodzonych żołnierzy. Początkowo operację "Cartwheel" planowano jako przygotowanie do zdobycia Rabaul w wyniku desantu. Dopiero później postanowiono, że potężny garnizon można otoczyć, izolować i zostawić własnemu losowi. Podobny sposób zastosowano potem wobec wielu wyspiarskich garnizonów japońskich na Pacyfiku, ale "Cartwheel" była pierwszą i największą operacją tego typu. Taktyka izolowania wysp, a nie zdobywania ich, uratowała życie wielu żołnierzom alianckim i japońskim.

1 czerwca
Dowództwo japońskich wojsk lądowych zreorganizowało Gwardię Cesarską. Stacjonująca w Tokio 2. Dywizja Gwardii Cesarskiej została przemianowana na 1. Dywizję, natomiast stacjonująca od początku 1942 na Sumatrze "stara" dywizja Gwardii Cesarskiej otrzymała numer 2. Wojska amerykańskie stacjonujące na Wyspach Aleuckich i w Kalifornii rozpoczęły przygotowania do lądowania na Kiska.

2 czerwca
Papież Pius XII potępił bombardowania lotnicze miast, co w niczym nie opóźniło amerykańskich planów rozlokowania bombowców B-29 na Pacyfiku w 1944.

3 czerwca
Po ciężkich walkach japońska ofensywa w Chinach zaczęła przynosić wyniki. Cała żegluga w górnym biegu rzeki Jangcy w prowincji Hopeh znalazła się pod japońską kontrolą. Po zrealizowaniu planu Japończycy wstrzymali natarcie i cofnęli część wojsk.

4 czerwca
Niemiecki krążownik pomocniczy Michel wyszedł z Batawii na Jawie, by zwalczać aliancką żeglugę na Oceanie Indyjskim.

5 czerwca
Bitwa powietrzna nad Wyspami Russella. Ponad 80 samolotów bazowanych w Rabaul starło się z ponad 100 samolotami z lotniska Hendersona na Guadalcanal oraz z lotnisk na okolicznych wyspach. Strona japońska straciła 24 maszyny, strona amerykańska - 7.

6 czerwca
Po dokonaniu oceny sytuacji garnizonu Kiska, Japończycy doszli do wniosku, że jedynym wyjściem jest ewakuacja.

7 czerwca
Japończycy wznowili ataki lotnicze na Guadalcanal i stracili 23 samoloty. Strona aliancka straciła 9 maszyn.

8 czerwca
Potężna eksplozja rozerwała japoński pancernik Mulsu, stojący w porcie Hiroshima. Amerykanie zakończyli budowę lotniska na Attu na Wyspach Aleuckich. Pozycje japońskie na Kiska atakowane były z morza i powietrza za każdym razem, kiedy pozwalały na to warunki atmosferyczne.

9 czerwca
U wejścia do portu Fremantle w Australii zatonął australijski trałowiec, który w trakcie wykonywania zadania zderzył się ze statkiem handlowym.

10 czerwca
Amerykański okręt podwodny Trigger (SS-237) storpedował i uszkodził u brzegów wysp japońskich lotniskowiec Hiyo. Amerykański okręt patrolowy zatopił u brzegów Kiski japoński okręt podwodny I-24.

11 czerwca
Amerykański niszczyciel Frazier zatopił u brzegów Kiska japoński okręt podwodny I-9.

12 czerwca
Japoński premier Tojo stanął przed problemem przedstawienia kierownictwu politycznemu kraju sytuacji, w jakiej znalazły się japońskie siły zbrojne. Postanowił ograniczyć się do złożenia krótkiego oświadczenia w parlamencie. W 1943 wojska japońskie musiały wycofać się z Guadalcanal, z Aleutów oraz wstrzymać ofensywę w Chinach. Sukcesy odniesiono tylko w Birmie, a i one ograniczały się do odparcia ofensywy brytyjskiej i przywrócenia stanu posiadania. Samoloty alianckie przechwyciły potężną wyprawę bombową na Guadalcanal i zestrzeliły 31 maszyn japońskich przy stracie 6.

13 czerwca
Wojska japońskie w Chinach zakończyły wycofywanie się z zachodnich rejonów prowincji Ho-pejh i powróciły na linię, którą zajmowały 21 maja.

14 czerwca
Japoński premier Tojo i przywódca nacjonalistów hinduskich, Subhas Chandra Bose, uzgodnili w Tokio, że Bose zostanie premierem emigracyjnego rządu Indii i będzie mógł organizować własną armię, która stanie u boku wojsk japońskich w Birmie, by potem wyzwolić Indie.

15 czerwca
Niemiecki krążownik pomocniczy Michel zatopił u zachodnich brzegów Australii aliancki statek handlowy o pojemności 7700 BRT. Z bazy La Pallice we Francji wyszedł włoski okręt podwodny "Barbarigo", wioząc sprzęt elektroniczny i surowce strategiczne dla japońskiego przemysłu zbrojeniowego. Słuch po nim zaginął.

16 czerwca
120 samolotów japońskich, bazowanych w Rabaul i Nowej Georgii, zaatakowało alianckie statki i okręty w rejonie Guadalcanal. Trzy jednostki zostały uszkodzone, w tym dwie tak silnie, że trzeba je było wprowadzić na mieliznę. Przeciwko wyprawie japońskiej wystartowały 104 samoloty alianckie, które strąciły wiele nieprzyjacielskich maszyn przy stracie 6 własnych.

17 czerwca
Podwodny łamacz blokady, włoski okręt "Giuliani", dotarł do Holenderskich Indii Wschodnich, przywożąc surowce strategiczne oraz dokumentację techniczną dla japońskiego przemysłu zbrojeniowego. Na zachód od Australii niemiecki krążownik pomocniczy Michel zatopił zbiornikowiec o pojemności 9900 BRT. Generał major Stilwell poinformował w Chinach Czang Kaj-szeka o przebiegu i wynikach konferencji "Trident" w Waszyngtonie.

18 czerwca
Amerykańska 43. Dywizja Piechoty otrzymała ostatnie rozkazy dotyczące zajęcia wyspy Ren-dova i Nowej Georgii w ramach operacji "Cartwheel". Z bazy La Pallice we Francji wyszedł włoski okręt podwodny Torelli, którego zadaniem było dowiezienie do Japonii strategicznie ważnych materiałów wojennych.

19 czerwca
Sprzymierzeni zakończyli przygotowania do operacji "Cartwheel". Konwój z siłami inwazyjnymi wyruszył ku Nowej Georgii.

20 czerwca
Wojska japońskie przypuściły szereg silnych ataków na pozycje australijskiej 17. brygady piechoty wzdłuż linii Mubo-Grzbiet Lababia na froncie w północno-zachodniej Nowej Gwinei. Natarcie przyniosło Japończykom korzyści terenowe. Zmierzający do okupowanych przez Japonię Holenderskich Indii Wschodnich włoski okręt podwodny Capellini wszedł na Ocean Indyjski. Generał porucznik Claude Auchin-leck zastąpił feldmarszałka Archibalda Wavella na stanowisku głównodowodzącego siłami brytyjskimi w Indiach.

21 czerwca
Rozpoczęła się operacja "Cartwheel". 4 batalion rajdersów amerykańskiej piechoty morskiej wylądował na przylądku Segi na Nowej Georgii, żeby uniemożliwić opanowanie tej okolicy przez przeciwnika. Przez następny rok niemal wszystkie operacje bojowe prowadzone na Wyspach Salomona, w Archipelagu Bismarcka i w północno-wschodniej Nowej Gwinei, będą miały swe odniesienie do operacji "Cartwheel".

22 czerwca
Dwie kompanie z amerykańskiej 43. Dywizji Piechoty oraz oddział wojsk inżynieryjnych na przylądku Segi zeszły na ląd z szybkich transportowców. Wspólnie z grupą szturmową piechoty morskiej, która wylądowała wcześniej, miały rozpoznać teren i wybrać miejsce pod budowę lotniska polowego. Na nie okupowanej przez nieprzyjaciela wyspie Woodlark u wschodnich brzegów Nowej Gwinei wylądowała 112. pułkowa grupa bojowa amerykańskiej kawalerii (spieszonej). U brzegów Kiska amerykański niszczyciel Monaghan uszkodził japoński okręt podwodny I-7, który schronił się do portu na wyspie.

23 czerwca
Amerykańska 158. pułkowa grupa bojowa wylądowała na nie okupowanej przez nieprzyjaciela wyspie Kirwina, leżącej między Woodlark a Nową Gwineą w Archipelagu Trobriandzkim. Japoński okręt podwodny Ro-103 zatopił 2 transportowce wojska u brzegów Guadalcanal. Na Nowej Gwinei osłabł japoński napór na australijską 17. brygadę piechoty broniącą się na linii Mubo-Lababia.

24 czerwca
W orędziu radiowym, nadanym przez rozgłośnię w Tokio, nacjonalista hinduski Subhas Chandra Bose wezwał lud Indii do zbrojnego powstania przeciwko kolonizatorom brytyjskim. Apel przeszedł bez większego echa.

25 czerwca
Dowódcy amerykańskich okrętów podwodnych oraz oficerowie liniowi przekonali naczelne dowództwo marynarki, że używane dotychczas torpedy są wadliwe. Admirałowie nakazali usunąć przyczyny uszkodzeń i wprowadzić rozwiązania tymczasowe. Decyzje te w połączeniu z nową taktyką sprawiły, że okręty podwodne podjęły skuteczniejszą walkę z japońską żeglugą.

26 czerwca
Oddział Wydzielony MacKechnie, złożony z oddziałów amerykańskiej 162. grupy pułkowej oraz jednostek australijskich, opuścił Morobe, szykując się do desantu w zatoce Nassau. Po zatopieniu 3 statków handlowych łączne straty japońskiej żeglugi od dnia ataku na Pearl Harbor przekroczyły 2 000 000 BRT.

27 czerwca
Amerykańska 1 Dywizja Kawalerii (spieszona i uformowana jak dywizja piechoty) opuściła San Francisco w drodze do Australii. Na Nowej Georgii 4 batalion rajdersów piechoty morskiej został przerzucony drogą morską z przylądka Segi do Plantacji Lam-beti.

28 czerwca
Żołnierze 4. batalionu rajdersów na Nowej Georgii rozpoczęli pieszy rekonesans, maszerując w poprzek wyspy od Plantacji Lambeti do przystani Viro.

29 czerwca
Zespół amerykańskich krążowników i niszczycieli ostrzelał japońskie obiekty wojskowe na Wyspach Shortland, Munda i Vila, żeby osłonić ruchy własnych konwojów. Japoński okręt podwodny Ro-103 wykrył konwój transportowców wojska i zameldował o nim dowództwu, ale raport został zlekceważony.

30 czerwca
Operacja "Cartwheel" rozpoczęła się na dobre. Wojska alianckie pozorowały ofensywę przeciwko Salamaua, a w tym czasie wylądowały w zatoce Nassau na Nowej Gwinei. Jednocześnie wojska australijskie uderzyły z Wau, osłaniając desanty na Wyspach Trobrianda i Woodlark u wschodnich wybrzeży Nowej Gwinei. Oddziały amerykańskiej 43. Dywizji Piechoty wylądowały na wyspie Rendova, napotykając słaby opór nieprzyjaciela. Równocześnie niewielki pododdział wylądował na Nowej Georgii. Na Nowej Gwinei Oddział Wydzielony MacKechnie wylądował w zatoce Nassau, a od strony lądu przebijały się ku niemu oddziały australijskiej 3. Dywizji Piechoty.

Lipiec 1943

Japończycy zakończyli ewakuację garnizonów z Wysp Aleuckich. Walki toczyły się na wyspach w okolicach Rabaul. Pierścień okrążenia wokół olbrzymiej bazy japońskiej na Pacyfiku zacieśniał się coraz bardziej.

1 lipca
W ramach operacji "Cartwheel" kolejne oddziały amerykańskie wylądowały na wyspie Rendova. 4. batalion rajdersów piechoty morskiej opanował przystań Viru na Nowej Georgii. Na południowo-zachodnim Pacyfiku amerykański okręt podwodny Thresher (SS-200) uszkodził japoński niszczyciel Hokaze.

2 lipca
Operacja "Cartwheel": zespół japońskich krążowników i niszczycieli ostrzelał amerykańskie pozycje na wyspie Rendova. Wspierane przez artylerię z wyspy oraz silne formacje morskie i lotnicze, oddziały 37. i 43. Dywizji Piechoty i grupy bojowe piechoty morskiej wylądowały po obu stronach półwyspu Munda na Nowej Georgii.

3 lipca
Operacja "Cartwheel": z Rabaul wyszedł zespół japońskich niszczycieli transportowych, wiozących zaopatrzenie dla odciętych garnizonów. Na Nowej Georgii toczyły się ciężkie walki. W zatoce Nassau na Nowej Gwinei spotkały się i połączyły siły australijskiej 3. Dywizji Piechoty oraz Oddziału Wydzielonego MacKechnie.

4 lipca
Operacja "Cartwheel": w Bairoko w zatoce Kula wylądowały oddziały amerykańskiej 37. Dywizji Piechoty. Japońskie niszczyciele wyładowały posiłki w Vila w zatoce Kula oraz zatopiły niszczyciel amerykański. Na Nowej Georgii toczyły się ciężkie walki.

5 lipca
W celu zaskarbienia sobie lojalności sojusznika, rząd Japonii oddał Syjamowi 5 prowincji brytyjskich Malajów. Operacja "Cartwheel": z Rabaul wyszedł zespół niszczycieli transportowych Tokijskiego Ekspresu. Ciężkie walki na Nowej Georgii. W porcie na Kisce Japończycy zatopili swój uszkodzony okręt podwodny I-7.

6 lipca
Zespół amerykańskich krążowników i niszczycieli ostrzelał japońskie pozycje na Kisce w archipelagu Wysp Aleuckich. Przez następne 2 tygodnie bombardowanie artyleryjskie powtarzano kilkanaście razy. Operacja "Cartwheel": bitwa w zatoce Kula - japońskie niszczyciele usiłowały wyładować dodatkowe oddziały w Vila w zatoce Kula, w czym przeszkodził im zespół amerykańskich krążowników i niszczycieli. Japończycy zatopili amerykański krążownik Helena, a sami stracili niszczyciel Nagatsuki, który wszedł na skały i został zbombardowany przez lotnictwo alianckie. Na Nowej Georgii nadal toczyły się ciężkie walki.

7 lipca
Z Paramushiro na Wyspach Kurylskich wyszedł zespół niszczycieli, żeby ewakuować ostatnie oddziały garnizonu Kiska.

8 lipca
Ciężkie walki na Nowej Georgii. Oddziały amerykańskie posunęły się naprzód, pomimo zażartego oporu Japończyków.

9 lipca
Operacja "Cartwheel": niszczyciele amerykańskie, bombardujące pozycje japońskie na Munda, odparły atak około 100 nieprzyjacielskich samolotów. Włoski okręt podwodny Capellini dotarł do Sabang na Sumatrze, przywożąc rtęć, urządzenia elektroniczne oraz aparaturę dla japońskiego przemysłu zbrojeniowego.

10 lipca
Startujące z Attu bombowce B-25 zaatakowały po raz pierwszy japońską bazę morską Paramushiro na Wyspach Kurylskich.

11 lipca
Operacja "Cartwheel": zespół amerykańskich krążowników i niszczycieli ostrzelał Munda.

12 lipca
Operacja "Cartwheel": bitwa pod Kolombangara - 8 japońskich niszczycieli i lekki krążownik próbowały przewieźć posiłki i zaopatrzenie na Nową Georgię, ale wpadły w zasadzkę zastawioną przez 3 krążowniki (1 nowozelandzki) i 10 niszczycieli. Japończycy stracili lekki krążownik Jintsu. w odwecie zatopili 1 niszczyciel i poważnie uszkodzili wszystkie 3 krążowniki alianckie. Na Nowej Georgii nadal trwały ciężkie walki. Oddziały amerykańskie utknęły w miejscu, a 1. batalion został otoczonybez zapasów żywności.

13 lipca
Admirał Halsey zreorganizował wyższe dowództwo operacji na Nowej Georgii. Na Nowej Gwinei australijska 3. Dywizja Piechoty oczyściła z nieprzyjaciela rejon Mubo.

14 lipca
Na japońskich wodach zatonął w wyniku awarii japoński okręt podwodny I-179.

15 lipca
Nowy dowódca objął komendę nad siłami amerykańskimi, walczącymi na Nowej Georgii. Na wyspie wylądowały także następne oddziały amerykańskie. W środkowej strefie Wysp Salomona rozegrała się duża bitwa powietrzna. 74 samoloty japońskie usiłowały wesprzeć własne oddziały, ale zostały odparte ze stratą 45 maszyn. Lotnictwo amerykańskie straciło 3 samoloty.

16 lipca
Do Paramushiro powróciły japońskie niszczyciele, które wyruszyły 7 lipca, żeby ewakuować japoński garnizon. Okręty nie mogły dobić do brzegu ze względu na fatalne warunki atmosferyczne. Z Espiritu Santo wysłano 2 krążowniki australijskie i 4 amerykańskie niszczyciele, które miały dołączyć do sił 7. Floty, zaangażowanych w operacje u brzegów Nowej Gwinei.

17 lipca
Amerykańskie samoloty bazowane na lotnisku Hendersona oraz na okolicznych wyspach w archipelagu Salomona zaatakowały jednostki japońskie, zgromadzone koło Buin u brzegów Bougainville. Zatopiono niszczyciel oraz uszkodzono kilka innych jednostek. Niszczyciele amerykańskie ostrzelały Kiskę. Wieczorem wojska japońskie wykonały kilka ofensywnych manewrów na Nowej Georgii.

18 lipca
Na Nowej Georgii toczyły się wyjątkowo zaciekłe walki. Japońskie kontrnatarcia zostały odparte. Oddziały amerykańskie otrzymały posiłki.

19 lipca
Trzy japońskie niszczyciele otoczone silną eskortą wyładowały zaopatrzenie w Vila w zatoce Kula.

20 lipca
Lotnictwo amerykańskie zaatakowało wycofujący się z zatoki Kula zespół japońskich krążowników i niszczycieli. Dwa niszczyciele zostały zatopione, a krążownik uszkodzony. Na wodach Wysp Salomona japoński okręt podwodny storpedował (ale nie zatopił), lekki krążownik australijski Hobart. Na Nowej Georgii żołnierze amerykańscy przebili się do odciętego od kilku dni batalionu. Komitet Szefów Sztabów wydał rozkazy dotyczące operacji "Galwanic" - zajęcia Wysp Gilberta.

21 lipca
Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych skasowała zamówienie na 5 nowych pancerników. Szef sztabu generalnego wojsk lądowych, generał George C. Marshall, zaproponował ominąć Rabaul, argumentując, że odizolowany i pozbawiony dostaw paliwa i amunicji garnizon nie będzie mógł zaszkodzić operacjom alianckim.

22 lipca
Zespół amerykańskich pancerników, krążowników i niszczycieli ostrzelał Kiskę oraz sąsiadujące wysepki. U brzegów Bougainville lotnictwo amerykańskie zatopiło japoński okręt-bazę wodnosamolotów Nisshin Mani.

23 lipca
Na Nowej Georgii wojska amerykańskie ruszyły do natarcia w kierunku lotniska Munda. Japońska próba dowiezienia na wyspę odwodów motorowymi barkami została udaremniona przez amerykańskie kutry torpedowe.

24 lipca
Niszczyciele amerykańskie wyładowały zaopatrzenie w Bairoko w zatoce Kula. Admirał Nimitz rozkazał dowódcom okrętów podwodnych uzbrajać torpedy w zapalniki kontaktowe, przyznając, że amerykańskie zapalniki magnetyczne są wadliwe.

25 lipca
Wracając z zatoki Kula, amerykańskie niszczyciele ostrzelały Munda i Lailand. Amerykańska 25. Dywizja Piechoty wzmocniła siły walczące na Nowej Georgii. W Rzymie obalono dyktaturę Mussoliniego.

26 lipca
Dwa okręty z japońskiego zespołu ewakuującego garnizon Kiska zderzyły się w silnym sztormie i musiały zawrócić do Paramushiro. Niszczyciele amerykańskie ostrzelały Munda.

27 lipca
"Bitwa radarowych plamek": amerykańskie pancerniki, krążowniki i niszczyciele wystrzeliły setki pocisków w kierunku plamek pojawiających się na ekranach radarów, zanim zorientowano się, że na zachód od Kiski nie ma przeciwnika. Lotnictwo amerykańskich wojsk lądowych zatopiło u brzegów Nowej Brytanii japońskie niszczyciele Ariake i Mikazuki. Amerykański okręt podwodny Sawfish (SS-276) zatopił na wodach chińskich japoński stawiacz min Hiroshima oraz statek handlowy.

28 lipca
Po zapadnięciu zmroku japoński zespół ewakuacyjny w niecałą godzinę zabrał z Kiski ponad 5000 żołnierzy i odpłynął do Paramushiro.

29 lipca
Wymieniony został dowódca amerykańskiej 43. Dywizji Piechoty, której żołnierze posuwali się zbyt wolno naprzód.

30 lipca
Zespół amerykańskich niszczycieli ostrzelał opuszczone pozycje japońskie na Kisce. Na Nowej Georgii trwały nadal ciężkie walki. Kontratakujący Japończycy otoczyli prawie cały pułk amerykański.

31 lipca
Japończycy rozpoczęli przerzucanie 17. Dywizji Piechoty ze środkowych Chin do Rabaulu. Z Chin wycofywano w coraz szybszym tempie doświadczone jednostki, które kierowano na front do Birmy lub na wyspy Pacyfiku, a w zamian przysyłano z Japonii oddziały złożone z rekrutów.

Sierpień 1943
Na front na Nowej Gwinei i na Wyspach Salomona Sprzymierzeni kierowali coraz więcej wojsk, samolotów i okrętów. Japończycy uparcie bronili każdego skrawka dżungli. W wielu rejonach Nowej Gwinei i na Wyspach Salomona trwali w oporze aż do końca wojny.

1 sierpnia
Japoński zespół ewakuacyjny powrócił z Kiski do Paramushiro na Wyspach Kurylskich, nie ponosząc po drodze żadnych strat. W Cieśninie Blacketta koło Nowej Georgii 5 japońskich niszczycieli, wiozących zaopatrzenie dla wojsk walczących na Kolombangara, stoczyło potyczkę z 15 amerykańskimi kutrami torpedowymi, zatapiając jeden, PT-109, którego dowódcą był John F. Kennedy.

2 sierpnia
Amerykańskie pancerniki, krążowniki i niszczyciele ostrzelały opuszczone pozycje japońskie na Kisce. Amerykańska 27. grupa pułkowa wzmocniła wojska walczące na Nowej Georgii.

3 sierpnia
Do wojsk amerykańskich na Nowej Georgii dołączyły oddziały sformowane z mieszkańców Fidżi i Wysp Salomona. Żołnierze ci służyli za przewodników i zwiadowców.

4 sierpnia
Oddziały amerykańskie zbliżyły się do japońskiego lotniska Munda na Nowej Georgii. Lotnictwo amerykańskich wojsk lądowych zrzuciło 152 tony bomb na opuszczone pozycje japońskie na Kisce.

5 sierpnia
Po 12 dniach ciężkich walk wojska amerykańskie zdobyły lotnisko Munda na Nowej Georgii. Japoński pancernik Musashi powrócił w silnej eskorcie do Truk.

6 sierpnia
Bitwa w zatoce Vella: 4 niszczyciele japońskie usiłowały wyładować odwody na wyspie Kolombangara, ale wpadły w zasadzkę zastawioną przez 6 niszczycieli amerykańskich. Z pola bitwy cało uszedł jedynie niszczyciel Shigure. Na Nowej Georgii wojska amerykańskie zepchnęły przeciwnika w głąb wyspy. Oddziały inżynieryjne przystąpiły do remontu zdobytego lotniska Munda.

7 sierpnia
Wojska amerykańskie przełamały zorganizowany opór japoński na Nowej Georgii.

8 sierpnia
Walki powietrzne toczyły się jeszcze wokół lotniska Munda na Nowej Georgii. Strącono 93 samoloty amerykańskie i 350 japońskich.

9 sierpnia
Amerykańska 35. Dywizja Piechoty otrzymała rozkaz wylądowania na Vella Lavella.

10 sierpnia
Wojska japońskie na Nowej Georgii przeszły do wojny partyzanckiej, kryjąc się w dżungli w głębi wyspy.

11 sierpnia
Admirał Nimitz zaproponował wiceadmirałowi Halseyowi, żeby ominąć i izolować wyspę Kolombangara. Projekt został przyjęty.

12 sierpnia
Amerykańskie pancerniki, krążowniki i niszczyciele ostrzelały opuszczone pozycje japońskie na Kisce. Jednocześnie lotnictwo wojsk lądowych zrzuciło na wyspę tony bomb.

13 sierpnia
Amerykańskie samoloty B-24, startujące z Australii, zbombardowały pola naftowe w Balikpapan na Borneo. Na Vella Lavella wylądowały grupy zwiadowcze, które ustaliły, że na wyspie rozlokowane są słabe siły japońskie.

14 sierpnia
W Ouebecu w Kanadzie rozpoczęła się konferencja o kryptonimie "Ouadrant". Prezydent Roosevelt i premier Churchill przez 10 dni omawiali najważniejsze zagadnienia polityki i strategii Sprzymierzonych. Ustalono, że operacja "Overlord", czyli alianckie lądowanie we Francji, rozpoczęta zostanie wiosną 1944. Uzgodniono także, że operacje na Pacyfiku prowadzone będą na dwóch frontach. Jednym będą "żabie skoki" z wyspy na wyspę przez Pacyfik Środkowy, a drugim już trwająca ofensywa na Wyspach Salomona, która miała doprowadzić do wyzwolenia Filipin.

15 sierpnia
Po potężnym przygotowaniu artyleryjskim i bombardowaniu lotniczym oddziały amerykańskie i kanadyjskie rozpoczęły desant na Kisce. Pięć dni później ustalono, że Japończycy dawno ewakuowali swój garnizon z wyspy. W oddziałach alianckich było kilkunastu zabitych od własnego ognia, zaś 75 ludzi zginęło na niszczycielu, który wszedł na minę. Oddziały amerykańskiej 25. Dywizji Piechoty wylądowały na Vella Lavella w środkowym rejonie Wysp Salomona. Nie natrafiono na opór japoński, nie licząc ataków lotniczych.

16 sierpnia
W Camp Pendleton w Stanach Zjednoczonych sformowano 4. Dywizję Piechoty Morskiej. Do Truk powrócił po remoncie japoński pancernik Yamało. Na Vella Lavella 25. Dywizja Piechoty napotkała w głębi wyspy opór sił japońskich. Natomiast z silnym oporem spotkały się oddziały amerykańskie, które wylądowały na Baanga, niewielkiej wyspie leżącej koło Nowej Georgii.

17 sierpnia
Lekkie jednostki Cesarskiej Marynarki Wojennej wyładowały posiłki dla broniącego się garnizonu Vella Lavella, zaś osłaniające je 4 niszczyciele odparły 4 niszczyciele amerykańskie, które usiłowały zakłócić wyładunek żołnierzy i zaopatrzenia. Żadna ze stron nie poniosła strat. Lotnictwo amerykańskie i australijskie przeprowadziło wspólny nalot na japońskie obiekty wojskowe w Wewak na Nowej Gwinei, niszcząc na ziemi ponad 100 samolotów przeciwnika.

18 sierpnia
Chińscy nacjonaliści wystosowali skargę do przywódców narodów sprzymierzonych, że zostali pominięci w procesie ustalania strategii i podejmowania decyzji. Chiny uznawane były za partnera w tak zwanej Wielkiej Czwórce (Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Związek Radziecki i Chiny), ale tylko w celach propagandowych. Przywódcy chińscy chcieli mieć realny głos w rozstrzyganiu najważniejszych spraw świata. Wojska amerykańskie zdobyły na wyspie Baanga działa, z których Japończycy ostrzeliwali lotnisko Munda na pobliskiej Nowej Georgii.

19 sierpnia
Amerykańskie samoloty i nowozelandzka korweta Moa zatopiły japoński okręt podwodny I-17 u brzegów Espiritu Santo.

20 sierpnia
Wojska amerykańskie opanowały wyspę Baanga. Po stronie amerykańskiej poległo 52 żołnierzy, a 110 zostało rannych. Po stronie było japońskiej kilkuset zabitych.

21 sierpnia
Potężny nalot lotnictwa alianckiego na Wewak w Nowej Gwinei. Ataki lotnictwa japońskiego przeciwko transportowcom i okrętom stojącym u brzegów Vella Lavella nie spowodowały poważniejszych strat.

22 sierpnia
Niszczyciele amerykańskie ostrzelały Finschhafen na wschodnim wybrzeżu Nowej Gwinei. Oddziały amerykańskiej piechoty morskiej zajęły nie broniony przez Japończyków atol Nukufetau w grupie Wysp Ellice.

23 sierpnia
Niewielki japoński wodnosamolot rozpoznawczy z okrętu podwodnego I-25 przeprowadził zwiad lotniczy nad Espiritu Santo.

24 sierpnia
Brytyjczycy postanowili mianować lorda Louisa Mountbattena naczelnym dowódcą sił alianckich w południowo-wschodniej Azji.

25 sierpnia
W Ouebecu zakończyła się konferencja międzyaliancka, na której ustalono, że generał MacArthur i wiceadmirał Halsey ominą Rabaul i zajmą pozycje na Nowej Brytanii i Nowej Irlandii, izolując olbrzymi, liczący ponad 100 000 ludzi garnizon japoński. Australijska 5. Dywizja Piechoty weszła do walk na froncie pod Salamaua na Nowej Gwinei.

26 sierpnia
Startujące z lotnisk w Chinach amerykańskie bombowce zaatakowały japońskie obiekty wojskowe w Hongkongu. Włoski okręt wojenny Torelli wszedł do Sabang na Sumatrze, przywożąc japońskiego oficera wywiadu oraz materiały strategiczne i dokumentację techniczną dla przemysłu zbrojeniowego.

27 sierpnia
Oddziały amerykańskiej 43. Dywizji Piechoty wylądowały, nie napotykając na opór, na wyspie Arundel w archipelagu Wysp Salomona. 28 sierpnia. Żołnierze amerykańskiej piechoty morskiej zajęli bez walki Nanomea w grupie Wysp Ellice. Na wyspie Arundel posuwające się w głąb lądu oddziały 43 Dywizji Piechoty napotkały słaby opór Japończyków.

29 sierpnia
Oddziały amerykańskiej 25. Dywizji Piechoty posuwały się powoli przez Vella Lavella, pokonując umiarkowany opór nieprzyjaciela.

30 sierpnia
Szybka grupa zadaniowa amerykańskich lotniskowców podeszła pod wyspę Marcus, żeby przeprowadzić nalot. Wypady takie przygotowywano dla przećwiczenia załóg lotniczych i okrętowych.

31 sierpnia
Z zatoki Milne wyszedł eskortowany przez jednostki 7 Floty konwój, wiozący oddziały australijskiej 9 Dywizji Piechoty, które miały wylądować pod Lea w północno-wschodniej Nowej Gwinei. Niewielka morska grupa zadaniowa wysadziła pododdział amerykańskich wojsk lądowych na nie bronionej przez Japończyków wyspie Baker na środkowym Pacyfiku.

Wrzesień 1943
Dalsze walki na Nowej Gwinei i Wyspach Salomona. Pierwsze naloty bombowe na Tarawę (w archipelagu Wysp Gilberta, 1600 Mm od Hawajów), wyspie wyznaczonej jako obiekt lądowania w końcu 1943. Na Pacyfik docierało coraz więcej alianckich samolotów, okrętów i wojsk, co zwiększało nacisk na pozycje japońskie.

1 września
Amerykańska grupa zadaniowa szybkich lotniskowców zaatakowała wyspę Marcus w zachodniej stronie środkowego Pacyfiku, dokonując podwójnego bombardowania artyleryjsko-lotniczego. Amerykański niszczyciel Wadsworth zatopił japoński okręt podwodny I-182 u brzegów Espiritu Santo.

2 września
Lotnictwo amerykańskich wojsk lądowych zbombardowało Lae w północno-wschodniej Nowej Gwinei, zatapiając okręt patrolowy.

3 września
Amerykański niszczyciel Ellet zatopił w pobliżu Espiritu Santo japoński okręt podwodny I-25, natomiast I-20 został zatopiony koło Nowych Hebrydów przez amerykański niszczyciel Patterson.

4 września
Oddziały z australijskiej 9. Dywizji Piechoty wylądowały w pobliżu Lae na Nowej Gwinei. Na Vella Lavella 25. Dywizja Piechoty posunęła się naprzód, pomimo japońskiego oporu.

5 września
Japoński opór na Arundel okrzepł i tempo natarcia wojsk amerykańskich osłabło.

6 września
W Nadzab, na północny zachód od Lae, wylądowało 1700 spadochroniarzy z amerykańskiego 503. pułku piechoty spadochronowej. Zajęli lotnisko, na które przerzucono natychmiast oddziały australijskiej 7. Dywizji Piechoty. U brzegów Japonii amerykański okręt podwodny Halibut (SS-232) storpedował i uszkodził ciężki krążownik Nachi.

7 września
Ciężkie walki wokół Lae oraz na Vella Lavella. Japońska 54. Dywizja Piechoty została przerzucona z Jawy do Birmy.

8 września
Niszczyciele amerykańskie ostrzelały Lae, wspierając operacje australijskiej 9. Dywizji Piechoty.

9 września
Ogłoszono kapitulację Włoch. Włoski okręt Eritrea wymknął się na morze z okupowanego przez Japończyków portu Sabang, zmylił pogoń i dotarł na Cejlon. Japończycy zajęli włoskie okręty wojenne Capellini, Giuliani i Torelli, a następnie przekazali je Niemcom, którzy wcielili je do służby jako UIT-24, UIT-23 i UIT-25.

10 września
Niemiecki krążownik pomocniczy zatopił na wschodnim Pacyfiku zbiornikowiec o pojemności około 10 000 BRT.

11 września
Amerykańska 27. Dywizja Piechoty wylądowała na Arundel, żeby pomóc w przełamaniu oporu Japończyków. U brzegów Makassar na Celebes zatonął japoński trałowiec W-16, który usiłował oczyścić zaminowany tor wodny. Japoński okręt podwodny I-26 przeprowadził rozpoznanie wokół Fidżi.

12 września
Oddziały australijskie i amerykańskie zdobyły Salamaua w północno-wschodniej Nowej Gwinei, natomiast 7. i 9. australijskie dywizje piechoty podeszły bliżej Lae.

13 września
Przywódca chińskich nacjonalistów Czang Kaj-szek umocnił swoją pozycję, obejmując urząd prezydenta Chin.

14 września
Ciężkie walki wokół Lae.

15 września
Z pomocą 2 samolotów amerykański niszczyciel Saufley zatopił na południowym Pacyfiku japoński okręt podwodny Ro-101.

16 września
Wojska australijskie zdobyły Lae w północno-wschodniej Nowej Gwinei. Na Arundel skierowano dodatkowe siły amerykańskie.

17 września
Amerykańskie samoloty B-24, startujące w lotnisk w KANTONIE oraz na Funafuti, zbombardowały Tarawę w archipelagu Wysp Gilberta.

18 września
Bombowce B-24 ponownie atakowały Tarawę. Nowozelandzka 3. Dywizja Piechoty zluzowała amerykańską 25. Dywizję Piechoty, walczącą na Vella Lavella.

19 września
Lotnictwo pokładowe amerykańskiej grupy zadaniowej szybkich lotniskowców oraz bombowce B-24 wspólnie atakowały Tarawę.

20 września
Po nalotach amerykańskiego lotnictwa pokładowego Japończycy zaczęli fortyfikować Tarawę i przygotowywać ją do spodziewanego desantu z morza.

21 września
Australijscy dywersanci przedostali się kajakami do portu w Singapurze i zatopili minami magnetycznymi 2 stojące w nim statki.

22 września
Australijska 20 grupa brygadowa (z 9. Dywizji Piechoty) wylądowała w pobliżu Finschhafen na Nowej Gwinei, nie napotykając poważniejszego oporu nieprzyjaciela.

23 września
Samoloty alianckie rozpoczęły starty z lotniska na Vella Lavella. Na Nowej Gwinei australijska 9. Dywizja Piechoty parła na Finschafen.

24 września
Amerykański okręt podwodny Cabrilla (SS-288) storpedował i uszkodził u brzegów Japonii lotniskowiec eskortowy Taiyo.

25 września
Japończycy rozpoczęli koncentrację lekkich jednostek u północnego wybrzeża Kolombangara, przygotowując ewakuację lokalnego garnizonu.

26 września
Australijska 9. Dywizja Piechoty odparła kontrnatarcie japońskie pod Finschhafen. U brzegów Flores w Holenderskich Indiach Wschodnich zatopiony został japoński torpedowiec Kasasagi.

27 września
Ciężkie walki pod Finschhafen. Australijczycy bronili się przed atakami wojsk japońskich.

28 września
Cesarska Marynarka Wojenna rozpoczęła ewakuację garnizonu Kolombangara. Amerykańskie lotnictwo wojsk lądowych zatopiło na wschód od Buka japoński stawiacz min Hoko.

29 września
Generał Stilwell zaproponował, żeby z pomocą Stanów Zjednoczonych zreorganizować, przeszkolić i uzbroić 60 dywizji chińskich.

30 września
Na północno-zachodnim skraju wyspy Vella Lavella oddziały nowozelandzkie otoczyły resztki japońskiego garnizonu (około 600 ludzi). Z bazy w Pearl Harbor wyszedł w morze amerykański okręt Barb (SS-220), mając na pokładzie nowe torpedy Mark XVII.

Październik 1943
Nowe lotniskowce amerykańskie, które trafiły na Pacyfik, szkoliły załogi, prowadząc wypady na wyspy zajęte przez Japończyków. Powtarzające się naloty na Wake wywołały w Japończykach wrażenie, że lada chwila nastąpi desant i z Truk wyszła w morze cała Połączona Flota. Wróciła do bazy, kiedy w sztabach japońskich zorientowano się, że Amerykanie nie szykują operacji desantowej na wielką skalę. Sześć lotniskowców japońskich zostało wycofanych z linii. Załogi lotnicze przeniesiono do Rabaul, coraz częściej bombardowanego przez lotnictwo alianckie. Okręty wróciły na wody japońskie, gdzie niemal przez rok szkolono nowe załogi. Walki toczyły się przede wszystkim na Nowej Gwinei i na Wyspach Salomona, a w tym czasie admirał Nimitz przygotowywał plany nowego natarcia przez wyspy Środkowego Pacyfiku.

1 października
Wojska nowozelandzkie wstrzymały natarcie na Vella Lavella, izolując jedynie Japończyków otoczonych na północno-zachodnim skraju wyspy.

2 października
Australijska 20. brygada piechoty oczyszczała z Japończyków Finschhafen na wschodnim wybrzeżu Nowej Gwinei. Amerykański niszczyciel Henley został zatopiony w pobliżu Finschafen przez japoński okręt podwodny Ro-103.

3 października
Z wyspy Kolombangara ewakuowano około 9500 żołnierzy japońskich. Wojska japońskie rozpoczęły ofensywę w Środkowych Chinach, której celem było zdobycie maksymalnych ilości ryżu.

4 października
Niewielki wodnosamolot rozpoznawczy z japońskiego okrętu podwodnego I-37 przeprowadził rekonesans nad wyspami Chagos na Oceanie Indyjskim.

5 października
Samoloty z lotniskowców amerykańskich przeprowadziły nalot na japońskie obiekty wojskowe na Wake na środkowym Pacyfiku, natomiast towarzyszące im krążowniki ostrzelały japońskie pozycje z dział. W odwecie Japończycy wymordowali internowanych na wyspie cywilnych obywateli Stanów Zjednoczonych.

6 października
Lekkie jednostki japońskie ewakuowały niemal wszystkich żołnierzy, którzy pozostali jeszcze na Vella Lavella. Tym samym wojska krajów sprzymierzonych przejęły całkowitą kontrolę nad środkową strefą archipelagu Wysp Salomona. W nocy rozegrała się bitwa morska pod Vella Lavella. Niszczyciele amerykańskie zaatakowały zespół niszczycieli japońskich, ewakuujących żołnierzy z wyspy. Obie strony straciły po jednym okręcie. Trzy niszczyciele amerykańskie zostały uszkodzone.

7 października
Zespół amerykańskich lotniskowców i krążowników ponownie zaatakował Wake.

8 października
Premier Japonii Hideki Tojo skoncentrował w swoim ręku jeszcze więcej władzy, przejmując tekę ministra handlu i przemysłu. Na Nowej Gwinei wyczerpany długimi walkami I Korpus amerykański został zluzowany przez II Korpus.

9 października
Na Wyspach Ellice uruchomiono pierwsze lotnisko alianckie.

10 października
Dowództwo Cesarskiej Marynarki Wojennej doszło do przekonania, że Stany Zjednoczone planują desant na Wake. Wodnosamolot z japońskiego okrętu podwodnego I-37 przeprowadził rekonesans nad Diego Suarez na Oceanie Indyjskim.

11 października
Japońska Połączona Flota otrzymała rozkaz przygotowania się do wyjścia w morze, jeśli Stany Zjednoczone zaatakują Wake. Samoloty japońskie zatopiły w cieśninie La Perouse amerykański okręt podwodny Wahoo (SS-238).

12 października
Amerykańska 5. Armia Powietrzna rozpoczęła zmasowane naloty bombowe na Rabaul.

13 października
Kilka japońskich okrętów podwodnych pojawiło się w misjach rozpoznawczych w rejonie Hawajów, ale nie wykryły, że znajduje się tam trzon amerykańskiej floty wojennej.

14 października
Kolejny potężny nalot na Rabaul samolotów 5. Armii Powietrznej.

15 października
Admirał sir Andrew Cunningham został Pierwszym Lordem Admiralicji. Amerykańskim dowódcom liniowym na Pacyfiku wydano ostatnie rozkazy dotyczące operacji w północnej strefie Wysp Salomona.

16 października
Japończycy ogłosili niepodległość Republiki Filipin, która przez pewien czas miała się znajdować "pod tymczasowym nadzorem Japonii". Filipińczycy nie przerwali wojny partyzanckiej z Japończykami. Na Nowej Gwinei wojska japońskie podjęły szereg silnych kontrataków pod Finschafen. Wszystkie zostały odparte przez żołnierzy australijskiej 9. Dywizji Piechoty.

17 października
Wodnosamolot rozpoznawczy z japońskiego okrętu podwodnego I-37 przeprowadził rekonesans nad Kilindini we wschodniej Afryce. Inny wodnosamolot, z okrętu podwodnego I-36, pojawił się w Pearl Harbor, gdzie stwierdził, że cała flota amerykańska wyszła w morze. Kierując się tą informacją oraz powtarzającymi się nalotami na Wake, dowództwo Cesarskiej Marynarki Wojennej uznało, że Amerykanie szykują się do lądowania na wyspie. Stacjonująca w Truk Połączona Flota otrzymała rozkaz wyjścia w morze. Na wodach Wysp Bonin został zatopiony niemiecki krążownik pomocniczy Michel przez amerykański okręt podwodny Tarpon (SS-175).
18 października
Japońska Połączona Flota opuściła Truk i skierowała się na północ, w kierunku Wake. Japoński okręt podwodny I-19 uznany został za zaginiony.

19 października
W Moskwie konferowali ministrowie spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii, Stanów Zjednoczonych i Związku Radzieckiego. Ustalono, że ZSRR przyłączy się do wojny z Japonią po kapitulacji Niemiec.

20 października
Samoloty z 6 japońskich lotniskowców bazowanych w Truk zostały przerzucone do Rabaul, natomiast okręty odeszły do Japonii, by przyjąć i przeszkolić nowe grupy lotnicze. Proces szkolenia pilotów trwał co najmniej pół roku. Połączona Flota szła kursem na północ, w kierunku Wake.

21 października
Rozpoczęła się operacja "Galwanic" - inwazja na Wyspy Gilberta. Transportowce i ich eskorta zmierzały w rejony koncentracji flot inwazyjnych.

22 października
Sir Archibald Wavell mianowany został wicekrólem Indii i obarczony misją utrzymania lojalności Hindusów wobec brytyjskiej Korony.

23 października
Japończycy ocenili, że garnizonowi na Wake nic nie zagraża i odwołali Połączoną Flotę do Truk.

24 października
Samoloty lotnictwa piechoty morskiej zatopiły na południowy zachód od Rabaul japoński niszczyciel Mochizuki.

25 października
Stacjonujące w Chinach samoloty lotnictwa amerykańskich wojsk lądowych zbombardowały po raz pierwszy japońskie lotniska na Formozie. U brzegów przylądka Św. Jerzego 6 niszczycieli amerykańskich przechwyciło 6 niszczycieli japońskich, wiozących odwody i zaopatrzenie dla garnizonu Bougainville. Trzy okręty japońskie zostały zatopione.

26 października
Przywódca skrajnych nacjonalistów hinduskich, Chandra Bose, utworzył w Singapurze indyjski rząd tymczasowy i wypowiedział wojnę Wielkiej Brytanii.

27 października
Nowozelandzka 8 brygada piechoty w sile około 8000 ludzi zajęła Mono i Stirling na Wyspach Skarbów. 2 batalion spadochronowy piechoty morskiej wylądował na Choiseul, gdzie nie napotkał oporu przeciwnika. Dywersyjny desant miał odciągnąć uwagę Japończyków od zbliżającego się lądowania na Bougainville. Japońska Połączona Flota powróciła do Truk, zawrócona z marszu ku Wake.

28 października
Zakończyła się ewakuacja japońskiego garnizonu z wyspy Kolombangara. Z prawie 11 000 żołnierzy zostało około tysiąca.

29 października
Lotnictwo amerykańskich wojsk lądowych zbombardowało Rabaul. Do Birmy dotarła nowo sformowana japońska 31. Dywizja Piechoty.

30 października
Amerykańskie okręty podwodne zaminowały tory wodne u brzegów Indochin. Nieco później zaminowano cieśninę Hainan oraz wody u wejścia do portu Sajgon.

31 października
Wycofana w lutym 1942 z Guadalcanal japońska 2. Dywizja Piechoty przyjęła na Filipinach uzupełnienie oraz pobrała nowy sprzęt i została rozlokowana na Malajach.

Listopad 1943
Ofensywa przez środkowy Pacyfik rozpoczęła się od operacji "Galwanic" - lądowania na Tarawie w archipelagu Wysp Gilberta. Ciężkie walki toczyły się w Chinach i w Birmie.

1 listopada
3. Dywizja Piechoty Morskiej wylądowała na przylądku Torokina w Zatoce Cesarzowej Augusty na Bougainville. Szybko pokonano słaby opór lokalnego garnizonu, który liczył zaledwie 270 ludzi i posiadał tylko 1 działo kalibru 75 mm. Równie szybko osiągnięto panowanie w powietrzu. Amerykańskie niszczyciele ostrzelały japońskie lotnisko w Buka. Japońskie okręty wyszły z Rabaul. Samoloty z amerykańskich lotniskowców zbombardowały japońskie umocnienia w Buin i Buka.

2 listopada
Bitwa w Zatoce Cesarzowej Augusty: 4 japońskie krążowniki i 6 niszczycieli usiłowały pod osłoną nocy zakłócić operację lądowania na przylądku Torokina. Zostały przechwycone i odparte przez 4 krążowniki amerykańskie i 9 niszczycieli. Japończycy stracili lekki krążownik i niszczyciel, a 2 krążowniki i 3 niszczyciele zostały poważnie uszkodzone. Po stronie amerykańskiej uszkodzone zostały 2 niszczyciele. 2. batalion spadochronowy piechoty morskiej wycofał się z Choiseul. Lotnictwo japońskie zaatakowało amerykańską flotę inwazyjną w Zatoce Cesarzowej Augusty, wyrządzając znikome straty. Samoloty z lotniskowców amerykańskich zbombardowały japońskie umocnienia w Buin i Buka. W Chinach, w prowincji Hunan, Japończycy rozpoczęli "ofensywę ryżową", której celem było zagrabienie zbiorów ryżu dla własnego wojska.

3 listopada
Z Truk wyszła silna eskadra Połączonej Floty (10 krążowników i kilkanaście niszczycieli), która miała wzmocnić flotę stojącą w Rabaul. Oddziały piechoty morskiej na Bougainville nadal nie napotykały na opór nieprzyjaciela, bowiem wojska japońskie rozlokowane były na północy i na południu wyspy.

4 listopada
Japończycy skoncentrowali w Rabaul silny zespół krążowników i niszczycieli, który zagrażał przyczółkowi na Bougainville. Wiceadmirał Halsey rozkazał wykonać uderzenie lotnicze.

5 listopada
Amerykański okręt podwodny Halibut (SS-232) zatopił japoński lotniskowiec Junyo, który płynął z Japonii do Truk. Zmasowany atak lotnictwa marynarki wojennej i wojsk lądowych na Rabaul. Uszkodzono 6 krążowników i kilka niszczycieli. Najciężej uszkodzone jednostki odeszły do Truk.

6 listopada
Z Wysp Skarbów wycofano nowozelandzką 8. brygadę piechoty. Na Bougainville doszło do pierwszych poważniejszych potyczek. Lokalny garnizon japoński został wzmocniony przez ponad 1000 żołnierzy przetransportowanych z Rabaul przez zespół Tokijskiego Ekspresu.

7 listopada
Do Truk dotarły krążowniki i niszczyciele uszkodzone 5 listopada podczas nalotu na Rabaul. Wojska japońskie zaatakowały pozycje piechoty morskiej na przylądku Torokina na Bougainville, ale zostały bez wysiłku odparte.

8 listopada
Pomimo ataków bazowanego na Rabaul lotnictwa japońskiego, transportowce amerykańskie wyładowały jednostki 37. Dywizji Piechoty, które wzmocniły oddziały piechoty morskiej rozlokowane na przylądku Torokina na Bougainville. Generał major AJexander Vandegrift objął dowództwo nad siłami amerykańskimi na Bougainville.

9 listopada
Japońska 36. Dywizja Piechoty dotarła do Halmahera w północno-zachodniej części Nowej Gwinei.

10 listopada
Z Pearl Harbor wyszedł 52. Zespół Operacyjny i wziął kurs na Wyspy Gilberta. Samoloty amerykańskiej 5. Armii Powietrznej zbombardowały Rabaul.

11 listopada
Atak 5. Armii Powietrznej na Rabaul wsparty został nalotami samolotów z lotniskowców amerykańskich. Zatopiono 1 niszczyciel i uszkodzono krążownik oraz niszczyciel. 41 samolotów japońskich zaatakowało lotniskowce amerykańskie. Nalot nie wyrządził szkód Amerykanom, ale na japońskie lotniska wróciło tylko 8 samolotów. Sporadyczne potyczki na Bougainville.

12 listopada
Japońskie grupy lotnictwa pokładowego, które wylądowały w Rabaul 20 października, po stracie 121 ze 173 samolotów zostały wycofane dla przeformowania. Sporadyczne starcia na Bougainville. Amerykańska flota desantowa wyładowała kolejne oddziały piechoty morskiej i wojsk lądowych na przylądku Torokina. Nalot japoński na okręty osłony floty inwazyjnej wyrządził poważne szkody.

13 listopada
Operacja "Galwanic" - lądowanie na Tarawie: 53. Zespół Operacyjny opuścił Nowe Hebrydy, kierując się ku Wyspom Gilberta. Samoloty bombowe B-24 z Funafuti i Kantonu zaatakowały atole Tarawa i Makin w archipelagu Wysp Gilberta.

14 listopada
Nadal toczą się starcia na Bougainville. Liczebność sił amerykańskich na przyczółku w Zatoce Cesarzowej Augusty wzrosła do 34 000 ludzi. Siły japońskie na Bougainville i okolicznych wyspach szacowano na około 40 000 ludzi, ale nie można ich było skutecznie skoncentrować.
15 listopada
74. Zespół Operacyjny, złożony z 2 krążowników i 2 niszczycieli australijskich oraz 2 niszczycieli amerykańskich, przybył z Zatoki Milne na Nowe Hebrydy. Amerykańskie bombowce stacjonujące w Chinach zaatakowały port w Hongkongu. Operacja "Galwanic": 52. Zespół Operacyjny pobrał paliwo na Środkowym Pacyfiku w okolicach Wysp Bakera i Howlanda. 53 Zespół Operacyjny pobrał paliwo koło Funafuti i powrócił na kurs prowadzący do Wysp Gilberta. Bombowce B-24 lotnictwa wojsk lądowych i marynarki wojennej, stacjonujące w Funafuti, ponownie zbombardowały pozycje japońskie na atolach Tarawa i Makin.

16 listopada
W pobliżu Hatsushima zatonął z nieznanych przyczyn japoński stawiacz min Ukishima. Prawdopodobnie zatopił go amerykański okręt podwodny, który nie powrócił z patrolu. Japoński okręt podwodny I-179 zatopił koło Truk amerykański okręt podwodny Cowina (SS-26).

17 listopada
Japońskie samoloty zatopiły u wejścia do Zatoki Cesarzowej Augusty amerykański niszczyciel transportowy McKean. Operacja Galvanic: 52. i 53. Zespół Operacyjny połączyły się około 500 Mm na wschód od Wysp Gilberta i rozpoczęły naloty na Tara-wę i Makin. Oba atole ostrzeliwane były również przez amerykańskie pancerniki i krążowniki.

18 listopada
Amerykański okręt podwodny Bluefish (SS-222) zatopił na wodach Filipin japoński niszczyciel eskortowy Sanae. Operacja Galvanic: atole Makin i Tarawa były celem zmasowanych ataków lotnictwa i bombardowań artyleryjskich.

19 listopada
Walki toczą się na Bougainville. Operacja "Galwanic": samoloty grupy zadaniowej szybkich lotniskowców zaatakowały pozycje japońskie na Wyspach Gilberta oraz na Nauru. Amerykańskie bombowce B-24, stacjonujące na Funafuti, zbombardowały atole Tarawa i Makin na Wyspach Gilberta. Lekkie krążowniki japońskie Isuzu i Nagara wyszły z Truk ku Mili w archipelagu Wysp Marshalla. Lekki krążownik Naka odpłynął na Kwajalein.

20 listopada
Operacja Gafoanic nabrała tempa. Na wysepce Betio, niedaleko atolu Tarawa, wylądowały oddziały 2. Dywizji Piechoty Morskiej. W tym samym czasie oddziały 27. Dywizji Piechoty desantowały na Makin. Na Tarawie toczyły się ciężkie walki. W nalocie na flotę desantową lotnictwo japońskie uszkodziło lotniskowiec Independence.

21 listopada
Ciężkie walki na Tarawie. Na Makin oddziały amerykańskie posunęły się w głąb atolu. Żołnierze 78. pułku piechoty morskiej wylądowali na atolu Abemama leżącym około 75 Mm na południowy wschód od Tarawy.

22 listopada
Operacja "Galwanic": ciężkie walki na Tarawie, gdzie po zapadnięciu zmroku Japończycy ruszyli do "ataku banzai". Na atolu Makin oddziały wojsk lądowych posuwały się powoli naprzód. Wojska inżynieryjne, tak zwane Seabees, rozpoczęły budowę lotniska na atolu Abemama.

23 listopada
Operacja "Galwanic" trwała. Oddziały amerykańskiej 27. Dywizji Piechoty opanowały atol Makin. Piechota morska zdobyła Betio. W Indiach chińska 38. Nowa Dywizja Piechoty ruszyła do natarcia w głąb Birmy, przedzierając się przez Góry Assamskie. Chińskie oddziały stawiły twardy opór w Changde w prowincji Hunan, którą Japończycy chcieli ograbić ze zbiorów ryżu. Do Mili na Wyspach Marshalla przybyły lekkie krążowniki japońskie Isuzu i Nagara. Isuzu odszedł wkrótce na Kwajalein, a Nagara powrócił do Truk. Na Kwajalein przybył z Truk lekki krążownik Naka. Wodnosamolot z japońskiego okrętu podwodnego I-37 przeprowadził zwiad lotniczy nad Seszelami.

24 listopada
Japoński okręt podwodny I-175 storpedował i zatopił na wodach Wysp Gilberta amerykański lotniskowiec eskortowy Liscombe Bay. Okręt pociągnął na dno wielu marynarzy, w tym bohatera z Pearl Harbor, Dorie Millera. Trzy ciężkie krążowniki japońskie i 1 niszczyciel wyszły z Truk kursem ku Kwajalein. Chińska 38. Nowa Dywizja Piechoty posuwała się przez góry na pograniczu Indii i Birmy.

25 listopada
Pierwsze poważne starcie na Bougainville, gdzie pułk piechoty japońskiej zaatakował przyczółek amerykański i został z dużymi stratami odparty. Bitwa u przylądka Św. Jerzego: 5 niszczycieli amerykańskich przechwyciło 5 niszczycieli japońskich w pobliżu Nowej Georgii i zatopiło 3 okręty nieprzyjaciela. Operacja Galwanic: startujące z Kwajalein samoloty japońskie przeprowadziły 2 (w tym 1 nocny) ataki na amerykańską flotę inwazyjną, stojącą u brzegów Tarawy i Makin. Oba naloty były nieudane. Na atolu Tarawa oddziały piechoty morskiej zlikwidowały ostatnie ogniska oporu nieprzyjaciela. Chińska 38. Nowa Dywizja Piechoty atakowała z Indii w głąb terytorium Birmy.

26 listopada
Oddziały piechoty morskiej oczyściły z nieprzyjaciela wysepki leżące wokół atolu Tarawa. Amerykański niszczyciel Boyd zatopił u brzegów Makin japoński okręt podwodny I-39. Na Kwajalein przybył zespół japońskich krążowników i niszczyciel, który wyszedł 24 listopada z Truk. W Birmie chińska 38. Nowa Dywizja Piechoty posuwała się naprzód doliną Huka-wang.

27 listopada
Oddziały piechoty morskiej zlikwidowały ostatnie ogniska japońskiego oporu na wysepkach leżących wokół atolu Tarawa. Lekki krążownik Isuzu przybył z Mili na Kwajalein. Zespół japońskich krążowników, wspartych niszczycielem, odszedł z Kwajalein na Eniwetok.

28 listopada
Lekki krążownik japoński Nagara wyszedł z Truk do Maloelap. Z Kwajalein przebył na Eniwetok zespół japońskich krążowników oraz towarzyszący im niszczyciel. W Teheranie rozpoczęła się konferencja Wielkiej Trójki. Prezydent Roosevelt, premier Churchill i Stalin przez 3 dni omawiali najważniejsze problemy polityczne oraz strategię wojenną.

29 listopada
Niszczyciele amerykańskie i australijskie ostrzelały pozycje japońskie na Nowej Brytanii. Koło Przylądka Vogelkopf, po kolizji z australijskim transportowcem wojska, zatonął amerykański niszczyciel Perkins. Amerykański okręt podwodny Sculpin (SS-191) zatopił japoński niszczyciel w pobliżu Truk. Samoloty z amerykańskiego lotniskowca eskortowego Chenango zatopiły na wodach Wysp Gilberta japoński okręt podwodny I-21. Zespół japońskich krążowników, wsparty niszczycielem, opuścił Eniwetok i wziął kurs na Kwajalein.

30 listopada
Amerykańskie niszczyciele ostrzelały japońskie pozycje na Bougainville w okolicach przylądka Torokina. Na wyspie toczyły się zażarte walki. Zespół japońskich krążowników i niszczyciel przybyły z Eniwetok na Kwajalein. W Birmie wojska japońskie rozpoczęły przeciwnatarcie na posuwające się w głąb kraju oddziały chińskiej 38. Nowej Dywizji Piechoty.

Grudzień 1943
Walki toczyły się nadal w Birmie. Na Pacyfiku wzrosła intensywność operacji lotnictwa. Sprzymierzeni gromadzili siły i środki do wielkiej ofensywy, planowanej na jesień 1944 roku. Większość jednostek desantowych odesłana została do Europy przed inwazją w Normandii, zaplanowaną na wiosnę 1944, a rozpoczętą dopiero w czerwcu. W celu zwolnienia oddziałów do walk na innych frontach, japońskie wojska lądowe przeformowały swe siły w listopadzie i grudniu 1943. Dla utrzymania lokalnej kontroli sformowano 10 samodzielnych brygad mieszanych, składających się z 4 lub 5 batalionów piechoty, batalionu artylerii, batalionu inżynieryjnego oraz służb towarzyszących. Przeformowano w ten sposób wojska okupacyjne w Holenderskich Indiach Wschodnich, gdzie utworzono 4 brygady nowego typu, na Filipinach (4 brygady), w Syjamie (1 brygada) oraz w Indochinach (1 brygada).

1 grudnia
W Camp Pendleton w Kalifornii rozpoczęto formowanie 5. Dywizji Piechoty Morskiej.

2 grudnia
Nic ważnego nie zaszło.

3 grudnia
Rozpoczęła się trzecia faza konferencji o kryptonimie "Sextant". Przedstawiciele Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych spotkali się w Kairze, gdzie uzgodniono między innymi odroczenie planowanych operacji desantowych w Birmie.

4 grudnia
Amerykańska grupa zadaniowa szybkich lotniskowców przeprowadziła naloty na Kwajalein i Wotje zatapiając 6 transportowców, 3 transportowce i 2 lekkie krążowniki zostały uszkodzone. Strącono 55 samolotów japońskich. Amerykanie stracili 5 samolotów, a lotniskowiec Lexington został trafiony i uszkodzony torpedą lotniczą. 250 mil na południowy wschód od Zatoki Tokijskiej amerykański okręt podwodny Sailfish (SS-192) zatopił japoński lotniskowiec eskortowy Chuyo i uszkodził lotniskowiec Ryuho. Na Kwajalein przybył z Maloelap lekki krążownik japoński Nagara, który dołączył do zespołu złożonego z 3 ciężkich krążowników i niszczyciela. Zespół ten wszedł do Kwajalein kilka dni wcześniej.

5 grudnia
Lotnictwo japońskie przeprowadziło potężny nalot na port w Kalkucie w Indiach.

6 grudnia
Gruntowna rewizja alianckich planów wojennych w Birmie. Odwołano desanty zaplanowane dla wsparcia operacji o kryptonimie Tarzan. Wzbudziło to zaniepokojenie Chin.

7 grudnia
Do Truk przybył z Kwajalein japoński zespół krążowników i niszczyciel, które przebywały w morzu przez miesiąc i nie wyrządziły żadnej szkody flocie amerykańskiej. W Kairze zakończyła się konferencja "Sextant".

8 grudnia
Grupa zadaniowa szybkich pancerników amerykańskich ostrzelała japońskie pozycje na Nauru. Wojska australijskie zdobyły Wareo na Nowej Gwinei. Japońskie lotnictwo zbombardowało lotniska brytyjskie w stanie Assam w Indiach.

9 grudnia
Bataliony inżynieryjne Seabees zakończyły budowę lotniska na przylądku Torokina na Bougainville. W odpowiedzi na odwołanie operacji desantowych w Birmie, Czang Kaj-szek zażądał zwiększenia amerykańskiej pomocy finansowej dla Chin oraz wsparcia lotnictwa.

10 grudnia
Oddziały amerykańskich wojsk lądowych i piechoty morskiej rozszerzyły przyczółek na Bougainville. Opór Japończyków wzrósł. Ostatnie oddziały walczyły na Bougainville jeszcze w dniu ogłoszenia kapitulacji Japonii.

11 grudnia
Oddzielne dotychczas dowództwa lotnictwa brytyjskiego i amerykańskiego w południowo-wschodniej Azji zostały połączone w jedno Wschodnie Dowództwo Lotnicze.

12 grudnia
Rządy Stanów Zjednoczonych i nacjonalistów chińskich nie zdołały uzgodnić rozmiarów chińskiego zaangażowania w walki w Birmie. Stany Zjednoczone chciały większego udziału dywizji chińskich, natomiast Chińczycy domagali się zwiększenia pomocy wojskowej.

13 grudnia
Desantowa grupa zadaniowa amerykańskich wojsk lądowych opuściła wyspę Goodenough, przygotowując się do lądowania na półwyspie Arawe na Nowej Brytanii, odległym o niecałe 300 Mm na zachód od Rabaul. W Birmie chińska 38. Nowa Dywizja Piechoty dotarła do Bhamo.

14 grudnia
Amerykański okręt podwodny Grayback (SS-208) zatopił około 50 Mm na wschód od Okinawy japoński niszczyciel Numakaze. Chińska 38. Nowa Dywizja Piechoty toczyła ciężkie walki wokół Bhamo.

15 grudnia
Po silnym przygotowaniu lotniczym amerykańska 112. grupa pułkowa kawalerii wylądowała na Półwyspie Arawe na Nowej Brytanii. W Birmie chińska 38. Nowa Dywizja Piechoty musiała wycofać się z okolic Bhamo.

16 grudnia
Z Penang wyszedł do Francji japoński okręt podwodny I-29.

17 grudnia
Wojska alianckie zlikwidowały ostatnie gniazda japońskiego oporu na półwyspie Arawe na Nowej Brytanii.

18 grudnia
Lotnictwo japońskie zbombardowało południowe Chiny (Kunming), żeby nie dopuścić do wkroczenia chińskich jednostek do Birmy. Czang Kaj-szek mianował generała majora Stilwella dowódcą sił chińskich w Indiach i w Birmie.

19 grudnia
Nic ważnego nie zaszło.

20 grudnia
Amerykański okręt podwodny Puffer (SS-268) zatopił japoński niszczyciel Fuyo 60 Mm na zachód od Manili.

21 grudnia
Przyczółek na Bougainville opuściły pierwsze oddziały luzowanej 3. Dywizji Piechoty Morskiej. W Birmie generał Stilwell przybył do Ledo, żeby objąć bezpośrednie dowództwo operacji bojowych.

22 grudnia
Lotnictwo japońskie ponownie zbombardowało cele w Kunming w Chinach.

23 grudnia
Lotnictwo amerykańskich wojsk lądowych, bazowane w Chinach, zatopiło japońską kanonierkę około 35 Mm na południe od Formozy. Samoloty lotnictwa wojsk lądowych rozpoczęły starty z nowego lotniska w Munda na Nowej Georgii.

24 grudnia
W północnej Birmie generał Joseph Stilwell rozpoczął natarcie, którego celem było uwolnienie z okrążenia oddziałów chińskiej 38. Nowej Dywizji Piechoty, odciętych przez wojska japońskie.

25 grudnia
Amerykańskie samoloty pokładowe zbombardowały Kavieng w Nowej Irlandii. Zatopiono i uszkodzono kilka jednostek. Amerykański okręt podwodny Skale (SS-305) storpedował i uszkodził pancernik Yamato około 80 Mm na północ od Truk. W drodze do Francji japoński okręt podwodny I-29 pobrał na Oceanie Indyjskim żywność i paliwo z niemieckiego statku zaopatrzeniowego Bogola.

26 grudnia
1. Dywizja Piechoty Morskiej wylądowała na przylądku Gloucester na Nowej Brytanii. U brzegów przylądka samoloty japońskiego lotnictwa wojsk lądowych zatopiły amerykański niszczyciel Brownson.

27 grudnia
Pomimo monsunowej ulewy 1. Dywizja Piechoty Morskiej posunęła się na przylądku Gloucester 5 km do przodu. W Birmie chińska 38. Nowa Dywizja Piechoty nadal toczyła ciężkie boje w dolinie Huka-wang.

28 grudnia
Dywizja Americal zluzowała 3. Dywizję Piechoty Morskiej na Bougainville. Na Nowej Brytanii japoński atak na Arawe został odparty.

29 grudnia
Na przylądku Gloucester 1. Dywizja Piechoty Morskiej zdobyła lotnisko japońskie. W Birmie chińska 38. Nowa Dywizja Piechoty przerwała japońską obronę na rzecze Tarung.

30 grudnia
Królewska Marynarka Wojenna wysłała z Wielkiej Brytanii na Daleki Wschód 2 lotniskowce, 2 pancerniki, krążownik liniowy i 7 niszczycieli. Zespół miał wzmocnić brytyjską Flotę Dalekowschodnią. Na Bougainville żołnierze sił zbrojnych Fidżi przeprowadzili zwiad na tyłach wojsk japońskich.

31 grudnia
W północnej Birmie chińska 38. Nowa Dywizja Piechoty przerwała pierścień okrążenia i uwolniła otoczone oddziały, a potem oczyściła z Japończyków większość odcinka frontu biegnącego wzdłuż rzeki Tarung.