Kalendarium - Wojna na Pacyfiku
Rok 1942
Na początku 1942 alianci posiadali wciąż spore siły na zachodnim Pacyfiku, ale japoński walec posuwał się na wszystkich frontach. Walki toczyły się na Malajach i na Filipinach, ale nikt nie miał wątpliwości, że Japończycy mieli przewagę. Opanowali kolejne rubieże w Holenderskich Indiach Wschodnich, archipelagu leżącym na północny zachód od Australii, a także w Birmie. Po spotkaniu delegacji 26 krajów w Waszyngtonie podpisano Układ Narodów Zjednoczonych oraz zasady Karty Atlantyckiej i wydano oświadczenie stwierdzające, że żaden z sygnatariuszy nie będzie dążył do zawarcia odrębnego porozumienia pokojowego.
Styczeń 1942
1 stycznia
Jednostki Filipińskiej Armii zorganizowały obronę na linii Borac-Guagua, która osłaniała odwrót na półwysep Bataan. Zahamowana została na pewien czas ofensywa japońska na Malajach.
2 stycznia
Na Luzonie wojska japońskie zajęły na południu Manilę i bazę Cavite, ale bardziej na północy trzymała się linia obronna Borac-Guagua. Na Malajach oddziały japońskie zajęły Kampar.
3 stycznia
Uformowano wspólne dowództwo alianckie ABDA dla koordynowania obrony w południowo-wschodniej Azji i w Holenderskich Indiach Wschodnich. Dowódcą ABDA został generał porucznik Archibald Wavell. Obrońcy linii Borac-Guagua trwali nadal na swych pozycjach. Na Malajach Brytyjczycy musieli znowu wycofać się pod naporem Japończyków.
4 stycznia
Samoloty amerykańskie zbombardowały jednostki japońskie stojące w porcie Davao. Uszkodzony został krążownik Myoko. Filipińskie oddziały wycofały się z linii obronnej Borac-Guagua i odwrót na półwysep Bataan zakończył się pomyślnie. Na Malajach Japończycy posuwali się nadal naprzód.
5 stycznia
Japońska 48. Dywizja Piechoty zaczęła wycofywać się z Filipin, żeby przejść do wykonywania zadań na Jawie. Oddziały amerykańskie i filipińskie umacniały się na półwyspie Bataan. Na Malajach trwało natarcie wojsk japońskich. Do Birmy przybyły pierwsze odwody (oddziały z indyjskiej 17. Dywizji Piechoty).
6 stycznia
Oddziały armii filipińskiej zatrzymały się na linii Dinalupihan-Orani, ostatniej pozycji obronnej przed półwyspem Bataan. Na Malajach Brytyjczycy zdołali zatrzymać Japończyków na północ od Kuala Lumpur.
7 stycznia
Wojska amerykańskie i filipińskie zakończyły obsadzanie pozycji na półwyspie Bataan. Z braku zapasów 15 000 żołnierzy amerykańskich i 65 000 filipińskich przeszło na pół racji. Na Malajach oddziały japońskie przełamały brytyjską obronę na północ od Kuala Lumpur.
8 stycznia
Brytyjskie wojska na Malajach otrzymały rozkaz wycofania się na linię Johore, 75 km na północ od Singapuru. Na półwyspie Bataan oddziały amerykańskie i filipińskie kontynuowały przygotowywanie obrony przed nadciągającymi wojskami japońskimi.
9 stycznia
Japońskie okręty podwodne wyszły w pierwszy patrol na Ocean Indyjski. Pierwsze natarcie japońskie na pozycje obronne na półwyspie Bataan. Na Malajach Japończycy wysadzili desant na tyłach lewej flanki brytyjskiej linii obronnej i zajęli Port Settenham nad cieśniną Malakka.
10 stycznia
Japończycy wzmogli nacisk na obrońców Bataanu. Oddziały japońskie wylądowały w zatoce Tarakan na Borneo. Do Bandungu w pobliżu Batawii przybył Wavell, by objąć dowództwo ABDA.
11 stycznia
Oddziały spadochronowe Cesarskiej Marynarki Wojennej zostały zrzucone na Celebes. Desant skoordynowano z lądowaniem jednostek szturmowych od strony morza. Na południe od Hawajów japoński okręt podwodny I-6 storpedował amerykański lotniskowiec Saratoga. Na półwyspie Bataan toczyły się zażarte walki. Na Malajach wojska japońskie wkroczyły do Kuala Lumpur. Japońskie okręty podwodne ostrzelały z dział Pago Pago, w części Samoa administrowanej przez Stany Zjednoczone.
12 stycznia
Na Malajach Japończycy podchodzili pod Malakkę. Holenderska bateria artylerii brzegowej na Borneo zatopiła 2 japońskie trałowce u brzegów Tarakanu. Na półwyspie Bataan toczyły się ciężkie walki.
13 stycznia
Na półwyspie Bataan wojska filipińskie przeszły do przeciwnatarcia. Do Singapuru dotarły pierwsze wycofujące się oddziały brytyjskiej 18. Dywizji Piechoty. Pozostałe siły wycofały się na linię obronną Johore.
14 stycznia
Wojska japońskie zajęły Malakkę. Zacięte walki na półwyspie Bataan. Zakończyła się aliancka konferencja o kryptonimie "Arcadia".
15 stycznia
Oddziały chińskie zatrzymały japońską ofensywę pod Czangsza w prowincji Hunan. Japońska Armia Południowa wkroczyła do Birmy od strony przesmyku Kra w Tajlandii. Na Malajach wojska japońskie wysadziły kilka desantów na tyłach lewej flanki brytyjskiej. Na półwyspie Bataan oddziały japońskie przedarły się przez amerykańsko-filipińską linię obronną.
16 stycznia
Na Malajach Brytyjczycy usiłowali zorganizować obronę na rzece Muar, żeby zatrzymać wojska japońskie posuwające się w dół zachodniego wybrzeża. Na półwyspie Bataan trwały ciężkie walki. Na konferencji w Rio de Janeiro przedstawiciele 21 krajów obu Ameryk omawiali problemy obrony półkuli zachodniej.
17 stycznia
Stojące na linii rzeki Muar oddziały brytyjskie znalazły się pod silnym naciskiem wojsk japońskich. Na półwyspie Bataan nadal ciężkie walki.
18 stycznia
Wzdłuż rzeki Muar toczyły się zażarte walki. Podobnie na półwyspie Bataan, gdzie nie powiodły się próby odzyskania straconych pozycji i przywrócenia linii obronnej.
19 stycznia
Pomimo silnego nacisku Japończyków oddziały amerykańskie i filipińskie usiłowały odzyskać stracone pozycje. Na Malajach wojska brytyjskie wycofały się znad rzeki Muar. Wszystkie siły brytyjskie obsadzały linię Johore.
20 stycznia
Samoloty z japońskich lotniskowców zbombardowały Rabaul i Kavieng w archipelagu Wysp Bismarcka. Japońska 55. Dywizja Piechoty wtargnęła do Birmy ze środkowego Syjamu.
21 stycznia
Brytyjska grupa bojowa lotniskowca Indomitable przybyła na atol Addu, leżący na Oceanie Indyjskim, na południowy zachód od Indii. Na półwyspie Bataan nadal toczyły się ciężkie walki. Japońskie lotnictwo pokładowe ponownie zbombardowało Rabaul i Kavieng. Na Malajach wojska japońskie rozpoczęły przełamywanie linii obronnej Johore.
22 stycznia
Oddziały japońskie wylądowały na Nowej Irlandii i Nowej Brytanii. Japońskie lotnictwo zbombardowało Lae i Salamaua na Nowej Gwinei. Czang Kaj-szek zgodził się, żeby amerykański generał major Joseph Stilwell został jego szefem sztabu. Wyraził też zgodę na przesunięcie jednostek chińskich do Birmy, gdzie miały wesprzeć wojska brytyjskie. Ciężkie walki toczyły się nadal na linii Johore na Malajach. Z Nowego Jorku wypłynęły na południowy Pacyfik transportowce wiozące oddziały 6814. Grupy Bojowej, z których uformowano później Dywizję Americal.
23 stycznia
Niszczyciele amerykańskie i holenderski okręt podwodny zaatakowały transportowce japońskie u brzegów Balikpapan na Borneo. Na półwyspie Bataan trwały ciężkie walki. Oddziały amerykańskie i filipińskie rozpoczęły odwrót na drugą linię obrony. Japońskie wojska wysadziły desant w Ouinauan i Longo-skayan na tyłach amerykańskich, ale przyczółki zostały izolowane. W Birmie czołowe oddziały wojsk japońskich przechwyciły znajdujący się na brytyjskich tyłach most na rzecze Sittang, dezorganizując odwrót słabej liczebnie i niewyszkolonej 17. Dywizji Indyjskiej. Linia obronna Johore na Malajach słabnie pod japońskim naporem. Brytyjczycy wzmocnili garnizon Singapuru dodatkową brygadą indyjską.
24 stycznia
Broniący się na Rabaul garnizon australijski złożył broń. Oddziały japońskie wylądowały w Balikpapan na Borneo oraz w Keita na Bougainville. Brytyjczycy planują wycofanie wszystkich sił do Singapuru.
25 stycznia
Amerykański zespół operacyjny, uformowany wokół lotniskowców Enterprise i Yorktown, po koncentracji u brzegów Samoa popłynął zaatakować wyspy powiernicze. Na półwyspie Bataan oddziały amerykańskie i filipińskie zakończyły wycofywanie się na drugą linię obronną.
26 stycznia
Oddziały amerykańskie i filipińskie umacniały się na linii obronnej Bagac-Orion na półwyspie Bataan. Japończycy wysadzili desant w Canas Point oraz utworzyli inne przyczółki, ale zostali zepchnięci do morza. Na Malajach wojska japońskie wdarły się w głąb linii obronnej Johore.
27 stycznia
Z pokładu brytyjskiego lotniskowca HMS Indomitable wystartowało 48 samolotów przysłanych jako wsparcie dla garnizonu Jawy. Samoloty z amerykańskich lotniskowców Enterprise i Yorktown zbombardowały Wyspy Marshalla. Amerykańskie okręty podwodne zaczęły transportować zaopatrzenie dla twierdzy Corregidor.
28 stycznia
Japończycy zaatakowali nową linię obronną na półwyspie Bataan. Pod silnym naciskiem wojsk japońskich oddziały brytyjskie na Malajach zaczęły odwrót w kierunku Singapuru.
29 stycznia
Japoński nacisk na Bataan nie ustawał, ale druga linia obrony wytrzymała natarcie. Pierwsze oddziały amerykańskie wylądowały na Fidżi. Do Singapuru dotarła z Indii druga brygada brytyjskiej 18. Dywizji Piechoty. Trwał odwrót sił brytyjskich na Malajach do Singapuru.
30 stycznia
Japończycy przeprowadzili atak na Moulmein w Birmie. Na półwyspie Bataan oddziały amerykańskie i filipińskie oczyszczały z przeciwników izolowane przyczółki na tyłach linii obronnej. Japończycy zaatakowali Amboinę w Holenderskich Indiach Wschodnich.
31 stycznia
Wojska brytyjskie oddały Moulmein w Birmie i wycofały się na drugi brzeg rzeki Salween, a Brytyjskie wojska na Malajach wycofywały się na wyspę Singapur. Zmalał nacisk wojsk japońskich na obrońców Bataanu.
Luty 1942
Wojska amerykańskie broniły się twardo na Filipinach, a brytyjskie w Birmie. Samoloty z lotniskowców amerykańskich zaczęły bombardować pozycje japońskie na wyspach Pacyfiku oraz zakłócać przebieg operacji inwazyjnych. Mimo to Japończycy posuwali się nadal naprzód. Działania w lutym były dowodem, że Sprzymierzeni mogą przyhamować japońską ofensywę, ale są wciąż zbyt słabi, żeby ją zatrzymać.
1 lutego
Samoloty z amerykańskich lotniskowców Enterprise i Hornet zbombardowały pozycje japońskie na Wyspach Gilberta i Marshalla.
2 lutego
Brytyjski lotniskowiec Indomitable przybył do Trincomalee na Cejlonie. Oddziały amerykańskie i filipińskie kontratakowały na półwyspie Bataan.
3 lutego
Wojska amerykańskie i filipińskie odtworzyły linię obronną Bagac-Orion na półwyspie Bataan i utrzymały się na niej mimo japońskiego nacisku.
4 lutego
Japońskie lotnictwo wykryło w cieśninie Madoera, na północ od Bali, złożoną z krążowników i niszczycieli eskadrę ABDA i zaatakowało ją, uszkadzając poważnie amerykańskie krążowniki Marblehead i Houston. Poddały się ostatnie alianckie ogniska oporu (oddziały australijskie) na Amboina.
5 lutego
Japońska artyleria rozpoczęła ostrzeliwanie Singapuru z kontynentalnego brzegu przesmyku Johore. Do portu w Singapurze wpłynęły transportowce wiozące ostatnie oddziały brytyjskiej 18. Dywizji Piechoty, przysłanej dla wzmocnienia obrony miasta.
6 lutego
Japończycy nacierali w kilku punktach na półwyspie Bataan, ale wszędzie zostali odparci.
7 lutego
Wojska amerykańskie i filipińskie oczyszczały z niedobitków brzegi półwyspu Bataan, gdzie Japończycy wysadzili desant kilka dni wcześniej.
8 lutego
Wojska japońskie sforsowały przesmyk Johore i wdarły się do Singapuru. Wylądowali w Makassar na Celebes. Oddziały filipińskie zlikwidowały opór japoński na izolowanym przyczółku w Quinauan Point.
9 lutego
Wojska japońskie stworzyły drugi przyczółek na wyspie Singapur. Miasto było silnie atakowane przez lotnictwo japońskie. Na półwyspie Bataan wstrzymały ofensywę, żeby dać wytchnienie wykrwawionym oddziałom i uzupełnić szeregi. Po raz pierwszy od wybuchu wojny na Pacyfiku japoński walec został zatrzymany.
10 lutego
Generał porucznik Wavell wizytował Singapur i rozkazał trwać w oporze, chociaż Japończycy zdobyli już przyczółki na wyspie.
11 lutego
Japończycy otoczyli oddziały 46. brygady indyjskiej, która wycofywała się znad rzeki Salween. Dowództwo garnizonu w Singapurze otrzymało japońskie ultimatum wzywające do kapitulacji.
12 lutego
Na półwyspie Bataan oddziały amerykańskie i filipińskie izolowały na tyłach ostatnie ogniska oporu wojsk japońskich.
13 lutego
Wojska amerykańskie i filipińskie zlikwidowały japoński przyczółek w Canas Point na półwyspie Bataan. Była to ostatnia pozycja japońska na tyłach linii obronnej. Lekkie jednostki japońskie zatopiły w Cieśninie Banka brytyjską kanonierkę Scorpion. Na wieść o tym z Batawii wyruszył zespół krążowników i niszczycieli dowództwa ABDA. Stany Zjednoczone i Kanada postanowiły zbudować autostradę Alcan. Japoński okręt podwodny I-17 ostrzelał z działa zbiorniki ropy naftowej Goleta na wybrzeżu Kalifornii. Ostrzał wyrządził nieznaczne szkody.
14 lutego
Spadochroniarze Cesarskiej Marynarki Wojennej wylądowali w pobliżu Palembang. Lotnictwo japońskie zmusiło do wycofania się zespół krążowników i niszczycieli podległych ABDA, który usiłował przechwycić nieprzyjacielski konwój w Cieśninie Banka.
15 lutego
Skapitulował garnizon Singapuru. Sprzymierzeni stracili największą brytyjską bazę morską w Azji. Wojska japońskie wysadziły desant w Palembang, co postawiło lokalny garnizon aliancki w bardzo ciężkiej sytuacji. Holenderski niszczyciel Van Ghent wszedł na mieliznę w cieśninie Banka i trzeba go było porzucić. Zespół okrętów Japońskiej 1. Floty Powietrznej wypłynął z Palau, kierując się ku Holenderskim Indiom Wschodnim.
16 lutego
Japończycy zdobyli Palembang. Ich lotnictwo zmusiło do odwrotu konwój jednostek amerykańskich i australijskich, który zmierzał do Timoru.
17 lutego
Lotnictwo japońskie zatopiło w Cieśninie Banka holenderski niszczyciel Van Ness.
18 lutego
Lotnictwo japońskie zatopiło w bazie morskiej Surabaja holenderski pancernik obrony wybrzeża, służący jako okręt szkolny Surabaja oraz okręt podwodny.
19 lutego
Japońskie samoloty pokładowe i bazowe przeprowadziły nalot na port Darwin w południowo-zachodniej Australii. Szkody były poważne. Japońskie oddziały wylądowały na Bali. Zespół krążowników i niszczycieli podległy ABDA stoczył nocną bitwę z eskadrą japońską w cieśninie Lombok. Zatopiony został holenderski niszczyciel Piet Hein oraz uszkodzony 1 krążownik i 2 niszczyciele. Po stronie japońskiej uszkodzone zostały 2 niszczyciele.
20 lutego
Około 300 Mm na północny wschód od Rabaul amerykański lotniskowiec Lexington odparł atak lotnictwa japońskiego, ale musiał zrezygnować z planowanego nalotu na Rabaul. Wojska japońskie przeprowadziły desant powietrzno-morski na Timor.
21 lutego
Oddziały holenderskie i australijskie na Timorze wycofały się w pokryte dżunglą góry i przeszły do walki partyzanckiej. W Birmie brytyjska 7. brygada pancerna dotarła do Rangunu. 17. Dywizja Indyjska odpierała ataki na przyczółek na rzece Sittang.
22 lutego
Japońska 48. Dywizja Piechoty przybyła z Filipin do Balikpapanu. Prezydent Roosevelt polecił generałowi MacArthurowi, żeby opuścił Filipiny, przedostał się do Australii i objął dowództwo wszystkich sił alianckich na południowo-zachodnim Pacyfiku.
23 lutego
Japoński okręt podwodny I-17 ostrzelał miasto Elwood w stanie Kalifornia. Samoloty bombowe B-17, startujące z Australii, zbombardowały japońską bazę morską w Rabaul.
24 lutego
Samoloty z amerykańskiego lotniskowca Enterprise zbombardowały japońskie pozycje na zdobytej niedawno wyspie Wake. W Birmie toczyły się zażarte walki o przyczółek na rzece Sittang.
25 lutego
Rozwiązano formalnie dowództwo ABDA. Siły amerykańskie, brytyjskie i Wspólnoty Brytyjskiej w Holenderskich Indiach Wschodnich przeszły pod dowództwo holenderskie. W Birmie wojska japońskie zagroziły oskrzydleniem 17. Dywizji Indyjskiej, wdarły się bowiem między nią a 1. Dywizję Birmańską.
26 lutego
U brzegów Jawy zatopiony został amerykański transportowiec samolotów Langley. Przewoził 32 samoloty. W Birmie 17. Dywizja Indyjska znalazła się pod silnym naporem wojsk japońskich.
27 lutego
Bitwa na Morzu Jawajskim. Dowodzony przez holenderskiego wiceadmirała Karela Doormana zespół krążowników i niszczycieli usiłował przechwycić zmierzające ku Jawie japońskie siły inwazyjne. Wpadł jednak w pułapkę i w walce z silniejszą eskadrą japońską, stracił 2 lekkie krążowniki i 3 niszczyciele. Pozostałe okręty wyszły z bitwy z poważnymi uszkodzeniami.
28 lutego
Bitwa w Cieśninie Sunda. Po zapadnięciu zmroku wojska japońskie rozpoczęły lądowanie na Jawie. W tym czasie przez Cieśninę Sunda usiłowały wycofać się z Morza Jawajskiego alianckie krążowniki: amerykański Houston i australijski Perth. Napotkały japoński konwój i zaatakowały go. Oba zostały zatopione przez przeważające siły nieprzyjaciela. Okręty japońskie zatopiły również 3 niszczyciele towarzyszące krążownikom.
Marzec 1942
Okrzepł nieco opór Sprzymierzonych w Birmie i na Nowej Gwinei, ale japońskie wojska nadal posuwały się naprzód na wszystkich frontach. Sytuacja wojsk alianckich pogarszała się.
1 marca
Japońskie oddziały desantowe nadal lądowały na Jawie. Usiłując uciec z wód Jawy na wschód, brytyjski krążownik Exeter oraz 2 niszczyciele, amerykański i brytyjski, zostały przechwycone przez okręty i lotnictwo japońskie i zatopione w pobliżu Surabaja. Na południe od Jawy japoński pancernik Hiei w eskorcie krążowników i niszczycieli zatopił 2 niszczyciele amerykańskie. Pierwsze oddziały chińskie, dotarły na front w Birmie, gdzie Japończycy parli naprzód z niezmienną siłą.
2 marca
Wojska japońskie wkroczyły do Zamboangi na Mindanao w archipelagu Filipin. Na Jawie trwały zacięte walki.
3 marca
Ciężkie walki na Jawie. Na południe od Jawy japońskie krążowniki i niszczyciele zatopiły brytyjski niszczyciel HMS Stronghold, kilka mniejszych okrętów oraz statek handlowy. Nalot japońskich samolotów na Broome w Australii spowodował znaczne straty.
4 marca
Samoloty z amerykańskiego lotniskowca Enterprise zaatakowały pozycje japońskie na Wyspie Marcus. W Holenderskich Indiach Wschodnich ciężkie walki nadal toczyły się na Jawie, zaś w stoczni marynarki wojennej w Surabaja załogi same zatopiły 3 uszkodzone niszczyciele alianckie oraz inne jednostki, żeby nie wpadły w ręce wroga. Dwie japońskie łodzie latające pobrały paliwo z okrętów podwodnych czekających na nie na Ławicy Francuskich Fregat i zaatakowały Pearl Harbor, nie powodując żadnych szkód.
5 marca
Samoloty japońskiej 1. Floty Powietrznej zbombardowały Tjilatjap i zatopiły kilkanaście jednostek. Oddziały japońskie wylądowały w Salamaua w północno-wschodniej części Nowej Gwinei. Generał porucznik Harold Alexander został mianowany dowódcą sił brytyjskich w Birmie.
6 marca
Ustał zorganizowany opór wojsk holenderskich na Jawie. Załogi holenderskich okrętów zaczęły zatapiać swe jednostki w jawajskich portach. Po nieudanym kontrataku sił brytyjskich w Birmie generał Alexander rozkazał ewakuować Rangun.
7 marca
Japońskie okręty wojenne ostrzelały Wyspę Bożego Narodzenia na Oceanie Indyjskim, zatopiły 1 okręt. Przybyła niedawno do Australii amerykańska Dywizja Americal odpłynęła z Melbourne do Noumea. Japońskie wojska wylądowały w Lae i Salamaua w północno-wschodniej części Nowej Gwinei. Okręty japońskie przeprowadziły zwiad w rejonie Buka na północ od Bougainville. Transporty japońskich wojsk lądowych wypłynęły z Singapuru do północnej Sumatry.
8 marca
Wojska japońskie wkroczyły do Rangunu.
9 marca
Na Jawie poddały się resztki alianckiego garnizonu (około 20 000 ludzi). Głównodowodzący Floty Stanów Zjednoczonych, admirał King, został równocześnie szefem operacji morskich. Zastąpił na tym stanowisku admirała Harolda Starka. Odwrót sił brytyjskich z Birmy przebiegał sprawnie.
10 marca
Samoloty dowodzonego przez admirała Wilsona Browna zespołu lotniskowców Lexington i Yorktown, przelatując nad wysokim łańcuchem górskim Owena Stanleya na Nowej Gwinei, przeprowadziły śmiały atak na japońskie okręty i transportowce zgrupowane na wodach w pobliżu Lae i Salamaua. Zatopiono krążownik pomocniczy oraz 2 statki handlowe. Uszkodzono 4 okręty wojenne oraz kilka transportowców. MacArthur mianował generała majora Jonathana Wainwrighta dowódcą wszystkich sił na Luzonie. Amerykańska 27. Dywizja Piechoty wypłynęła z San Francisco na Hawaje.
11 marca
Dwa tygodnie po otrzymaniu rozkazu ewakuacji do Australii generał MacArthur opuścił Corre-gidor i odpłynął kutrem torpedowym na Mindanao. Brytyjskie i nowo przybyłe na front oddziały chińskie przygotowywały obronę środkowej części Birmy.
12 marca
Dywizja Americal wylądowała w Noumea. Oddziały japońskich wojsk lądowych wylądowały w Sabang na północnej Sumatrze. Generał major Joseph Stilwell przybył do Birmy, gdzie miał współdziałać z generałem porucznikiem sir Haroldem Alexandrem jako dowódca mieszanych sił amerykańsko-chińskich.
13 marca
Wojska japońskie wylądowały na Buka, na północ od Bougainville, i rozpoczęły budowę lotniska. Wojska chińskie i Wspólnoty Brytyjskiej obsadziły linię obronną Prome-Toungoo w Birmie.
14 marca
Wojska japońskie w Birmie wstrzymały natarcie, żeby dać czas na odpoczynek i uzupełnienie wyczerpanych oddziałów czołowych. Natarcie zatrzymało się na linii obronnej Prome-Toungoo. Połączony Komitet Szefów Sztabów potwierdził strategię "najpierw Niemcy". Generał MacArthur przybył na Mindanao.
15 marca
Na Hawaje przybyła ze Stanów Zjednoczonych 23. Dywizja Piechoty. Lotnictwo japońskie rozpoczęło intensywne bombardowanie fortów na wyspach położonych u wejścia do Zatoki Manilskiej.
16 marca
Niewielki oddział wydzielony Dywizji Americal wypłynął z Noumea, żeby zająć wyspę Efate na Nowych Hebrydach.
17 marca
Generał MacArthur odleciał bombowcem B-17 z Mindanao i wylądował w Australii.
18 marca
Wydzielony oddział Dywizji Americal opanował Efate na Nowych Hebrydach.
19 marca
Generał major William Slim objął dowodzenie brytyjskim korpusem w Birmie. W środkowych rejonach kraju wojska japońskie zaatakowały chińską 200. Dywizję Piechoty. Z San Francisco wypłynęła do Australii amerykańska 41. Dywizja Piechoty.
20 marca
Wydzielone oddziały japońskiej 18. Dywizji Piechoty wypłynęły z Penang na Malajach, żeby opanować Wyspy Andamańskie.
21 marca
Potężny nalot lotnictwa japońskiego na Magwe poważnie uszkodził budynki lotniska i stacjonujące w bazie samoloty. Atak był częścią japońskich przygotowań do przełamania linii obronnej Prome-Toungoo.
22 marca
Japończycy zniszczyli bazę lotniczą w Magwe, zmuszając lotnictwo brytyjskie i amerykańskie do wycofania samolotów na lotniska położone bliżej Indii i Chin. Brytyjska 5 Dywizja Piechoty wypłynęła z Anglii na Madagaskar.
23 marca
Oddziały wydzielone z japońskiej 18. Dywizji Piechoty zajęły bez oporu Port Blair na Wyspach Andamańskich. Niewielki garnizon brytyjski wycofał się 12 marca.
24 marca
Szefowie sztabów wojsk Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych uzgodnili, że TDW Pacyfiku będzie należał do amerykańskiej strefy dowodzenia. Wojska japońskie rozpoczęły intensywne bombardowania artyleryjskie i lotnicze pozycji amerykańskich i filipińskich na półwyspie Bataan. Japońskie wojska podjęły operację oczyszczania Holenderskich Indii Wschodnich z resztek wojsk holenderskich. Wysadzono desanty na wyspach pominiętych w pierwszej fazie walk. W Birmie wojska japońskie rozpoczęły natarcie wzdłuż rzek Sittang, Irawadi i Chindwin.
25 marca
39. Zespół Operacyjny (lotniskowiec Wasp, szybki pancernik, 2 ciężkie krążowniki i 8 niszczycieli) wypłynął ze Wschodniego Wybrzeża Stanów Zjednoczonych do Scapa Flow w północnej Szkocji, gdzie miał zastąpić okręty brytyjskie skierowane na Ocean Indyjski. Wojska amerykańskie (162. Pułk 41. Dywizji Piechoty) zajęły Bora Bora na wyspach Towarzystwa.
26 marca
Japoński Zespół okrętów 1. Floty Powietrznej opuścił Celebes, kierując się na Ocean Indyjski. W środkowej Birmie narastał nacisk japoński na oddziały chińskie broniące się w pobliżu Toungoo.
27 marca
Brytyjski admirał James Somerville objął dowództwo bazowanej na Cejlonie brytyjskiej Floty Dalekowschodniej. Składała się ona z dwóch dywizjonów: "szybkiego" - osiągającego maksymalną prędkość marszową 24 węzłów - oraz "wolnego", o prędkości marszowej nie przekraczającej 18 węzłów. W sumie liczyła 3 lotniskowce, 5 pancerników, 7 krążowników, w tym 1 holenderski, oraz 14 niszczycieli brytyjskich, holenderskich i australijskich. Flotylla sześciu japońskich okrętów podwodnych opuściła Penang. wychodząc w patrol bojowy na Ocean Indyjski.
28 marca
Przygotowując silne natarcie, Japończycy prowadzili rozpoznanie walką, szukając słabych miejsc w amerykańskiej linii obronnej na półwyspie Bataan.
29 marca
Brytyjski Korpus Birmański ruszył do natarcia, którego zadaniem było odciągnięcie części sił japońskich atakujących oddziały chińskie broniące się w Toungoo. Po otrzymaniu meldunków o obecności japońskiego Zespołu 1. Floty Powietrznej na Oceanie Indyjskim admirał Somerville doszedł do wniosku, że Japończycy zaatakują jego bazę na Cejlonie i wydał okrętom rozkaz przygotowania zasadzki.
30 marca
Połączeni Szefowie Sztabów wydali dyrektywę dzielącą teatr wojenny Pacyfiku na obszar południowo-zachodni pod dowództwem generała MacArthura oraz obszar Pacyfiku, dowodzony przez admirała W. Nimitza. Obszar Pacyfiku podzielono przy tym na 3 sektory: północny, środkowy i południowy. W Birmie wojska japońskie zmusiły chińską 200. Dywizję Piechoty do wycofania się z Toungoo. Brytyjski Korpus Birmański musiał także cofnąć swe oddziały.
31 marca
Japońskie wojska wkroczyły do Toungoo, co podważyło spoistość linii obronnej Prone-Toungoo.
Kwiecień 1942
Sytuacja Sprzymierzonych była krytyczna, chociaż ujawniło się to dopiero w następnym miesiącu. Wojska amerykańskie na Filipinach broniły się ostatkiem sił. W Birmie Brytyjczycy wycofywali się w kierunku granicy z Indiami, a Cesarska Marynarka Wojenna panowała na Oceanie Indyjskim. Przed upływem miesiąca Obrońcy Bataanu skapitulowali. Brytyjczycy praktycznie wycofali się z Birmy, a Japończycy triumfowali na wszystkich frontach. Właśnie wtedy startujące z lotniskowca amerykańskie samoloty B-25 zbombardowały Tokio.
1 kwietnia
Amerykańskie i filipińskie wojska broniące Bataanu przeszły na ćwierć racji, bowiem japońska blokada morska uniemożliwiła dowóz zaopatrzenia. Brytyjska Flota Dalekowschodnia kontynuowała poszukiwania japońskiego zespołu lotniskowca na południe i na wschód od Cejlonu. Japończycy uzupełniali w tym czasie paliwo na południe od Jawy. Zespół japońskich krążowników i niszczycieli wyszedł z Mengui na patrol operacyjny w Zatoce Bengalskiej.
2 kwietnia
Z portu San Francisco wyszedł amerykański lotniskowiec Hornet, mający na pokładzie 16 średnich bombowców B-25 lotnictwa sił lądowych. Brytyjska Flota Dalekowschodnia, której kończyły się zapasy paliwa, otrzymała rozkaz wycofania się na atol ADDU w Archipelagu Malediwów, ponieważ rozpoznanie nie zlokalizowało japońskich okrętów 1. Floty Powietrznej. Uznano zatem, że baza na Cejlonie jest zagrożona. Japońska 18. Dywizja Piechoty wypłynęła z Singapuru do Rangunu. Stacjonujące w Indiach amerykańskie bombowce zaatakowały żeglugę japońską u brzegów Wysp Andamańskich. Na froncie w Birmie Brytyjczycy zmuszeni byli oddać Prome.
3 kwietnia
Silnie wzmocnione odwodami, artylerią i dużymi zapasami amunicji, wojska japońskie rozpoczęły nowe natarcie na półwyspie Bataan. W Birmie ostatnie oddziały brytyjskie wycofały się z Prome. Generał Stilwell rozkazał wojskom chińskim trzymać się w Pyinamana.
4 kwietnia
Japończycy przerwali front na półwyspie Bataan. Wojska amerykańskie i filipińskie musiały wycofać się na zapasowe pozycje. Brytyjczycy wykryli japońskie okręty 1. Floty Powietrznej na południe od Cejlonu. Wszystkie pływające jednostki na Cejlonie otrzymały rozkaz natychmiastowego wyjścia w morze. Samoloty z lotniskowców japońskich zatopiły u brzegów Cejlonu ciężkie krążowniki brytyjskie Cornwall i Dorsetshire oraz kilka innych jednostek.
5 kwietnia
Brytyjska Flota Dalekowschodnia opuściła pospiesznie atol Addu, żeby przechwycić japońską 1. Flotę Powietrzną, której samoloty zbombardowały Kolombo na Cejlonie i zatopiły w porcie 1 niszczyciel, 1 krążownik pomocniczy, kilka mniejszych okrętów wojennych oraz wiele jednostek pomocniczych i statków handlowych. Strąciły również 27 samolotów brytyjskich, tracąc tylko siedem maszyn. Krążące po Oceanie Indyjskim eskadry, brytyjska i japońska, nie spotkały się, chociaż przeszły o 200 Mm od siebie. Na półwyspie Bataan japońskie wojska zdobyły dominującą nad linią obronną górę Samat. Oddziały amerykańskie i filipińskie przeprowadziły kontratak, a kiedy nie przyniósł powodzenia, nakazano odwrót.
6 kwietnia
Część okrętów 1. Floty Powietrznej dokonało wypadu do Zatoki Bengalskiej. Czang Kaj-szek zgodził się na wysłanie do Birmy dodatkowych oddziałów chińskich wojsk lądowych. Chińskie wojska Stilwella przygotowywały się do obrony Pyinamana.
7 kwietnia
Oddziałom amerykańskim i filipińskim nk udało się utworzyć nowej linii obronnej na półwyspie Bataan, ponieważ Japończycy posuwali się zbyt szybko naprzód. Wojska japońskie wylądowały na Bougainville w archipelagu Wysp Salomona. Japońska 18. Dywizja Piechoty wyładowała się w Rangunie. Brytyjska Flota Dalekowschodnia na Oceanie Indyjskim otrzymała rozkaz powrotu na atol Addu.
8 kwietnia
Kończył się zorganizowany opór oddziałów amerykańskich i filipińskich broniących się na półwyspie Bataan. Podjęto decyzję poddania się. Z Pearl Harbor wyszedł zespół lotniskowca Enterprise, dowodzony przez kontradmirała Halseya.
9 kwietnia
Samoloty japońskiej 1 Floty Powietrznej zatopiły u wybrzeży Indii 9 statków handlowych, natomiast towarzyszące jej krążowniki w Zatoce Bengalskiej zatopiły jeszcze 3 statki handlowe o łącznym tonażu 92 000 BRT. Samoloty z lotniskowców japońskich zaatakowały także Trincomalee, ale szkody były niewielkie, jeśli nie liczyć strąconych samolotów alianckich. Natomiast straty alianckie na okolicznych wodach były znaczne. Zatopiono lotniskowiec Hermes, niszczyciel "Vampire", korwetę oraz 2 zbiornikowce. Skapitulowali obrońcy półwyspu Bataan. Do niewoli dostało się około 75 000 żołnierzy, którzy od początku wojny stawiali zaciekły opór wojskom japońskim. Oddziały amerykańskie broniły się jeszcze w morskiej twierdzy na leżącej u wejścia do Zatoki Manilskiej wysepce Corregidor.
10 kwietnia
Brytyjska Flota Dalekowschodnia, składająca się przede wszystkim z przestarzałych pancerników i krążowników oraz lotniskowców Indomitabk i Formidable, wycofała się do Bombaju i portów Afryki Wschodniej. Japońskie wojska wylądowały na Cebu w środkowych Filipinach. Japończycy wznowili ofensywę w Birmie. Na Filipinach rozpoczęli intensywne bombardowanie twierdzy Corregidor oraz dwóch mniejszych fortów na wysepkach leżących u wejścia do Zatoki Manilskiej.
11 kwietnia
Japończycy rozpoczęli szeroko zakrojoną ofensywę w Birmie, spychając Brytyjczyków w kierunku Indii. Wojska japońskie opanowały zamieszkaną część wyspy Cebu.
12 kwietnia
Wojska amerykańskie i filipińskie wycofały się na Cebu w bezludne, środkowe rejony wyspy i przeszły do walki partyzanckiej. Nadal trwało intensywne bombardowanie twierdzy Corregidor oraz 2 fortów na wysepkach u wejścia do Zatoki Manilskiej. W Birmie korpus brytyjski zmuszony był prosić o pomoc wojska chińskie, żeby odeprzeć ataki Japończyków.
13 kwietnia
Wiceadmirał Robert Ghormley został wyznaczony na dowódcę Obszaru Południowego Pacyfiku. W Birmie załamał się front utrzymywany przez korpus brytyjski.
14 kwietnia
Wydano rozkaz zniszczenia szybów naftowych w Yenangyaung w Birmie. Władze australijskie zaaprobowały mianowanie generała MacArthura dowódcą Obszaru Południowo-Zachodniego Pacyfiku.
15 kwietnia
Wojska japońskie oskrzydliły brytyjską Dywizję Birmańską; powstało niebezpieczeństwo jej otoczenia.
16 kwietnia
Wojska japońskie wylądowały na Panay w południowych Filipinach. Obrońcy wyspy wycofali się w głąb lądu i przeszli do wojny partyzanckiej. Oddziały japońskie zajęły Magwe w środkowej Birmie.
17 kwietnia
Siły brytyjskie, indyjskie i chińskie nie były w stanie zatrzymać japońskiego natarcia. Stilwell porzucił plan zorganizowania obrony w Pyinamana.
18 kwietnia
W odległości ponad 650 Mm na wschód od Honsiu z amerykańskiego lotniskowca Homet wystartowało 16 średnich bombowców B-25 i zaatakowało Tokio oraz inne miasta. Szkody były niewielkie, ale bombardowanie zaszokowało Japończyków. W Birmie, pomimo lokalnych sukcesów wojsk alianckich, sytuacja pogorszyła się, gdyż chińska 55. Dywizja Piechoty nie wytrzymała japońskiego nacisku. Obrona aliancka uległa, odsłaniając drogę do Lashio w północnej Birmie.
19 kwietnia
Brytyjczycy wycofali się z pól naftowych Yenangyaung w Birmie, chociaż kontratak oddziałów chińskich przyniósł częściowe sukcesy.
20 kwietnia
Wojska brytyjskie w Birmie rozpoczęły odwrót w kierunku Indii.
21 kwietnia
Wojska japońskie ścigały w Birmie wycofujące się oddziały alianckie.
22 kwietnia
Z San Francisco wypłynął konwój transportujący do Australii amerykańską 32. Dywizję Piechoty.
W Birmie Stilwell próbował przegrupować siły chińskie, żeby mogły skuteczniej stawiać opór wojskom japońskim.
23 kwietnia
Odsłonięte od zachodu przez wycofujące się oddziały brytyjskie wojska chińskie w środkowej Birmie zaczęły wycofywać się na północ z obawy przed oskrzydleniem przez Japończyków.
24 kwietnia
Japończycy posuwali się do przodu na wszystkich frontach w Birmie.
25 kwietnia
Generał porucznik Alexander rozkazał wojskom alianckim wycofać się na północny brzeg rzeki Irawadi. Przeciwnatarcie jednostek chińskich nie powstrzymało posuwania się Japończyków w kierunku Lashio. Do Pearl Harbor powróciła 16. Grupa Uderzeniowa, której zadanie (nalot pułkownika Doolittle'a na Tokio) przez wiele miesięcy utrzymywane było w ścisłej tajemnicy. Japończycy zareagowali na nalot odwołaniem z frontu kilku grup samolotów myśliwskich do obrony wysp macierzystych. Dla admirała Yamamoto był to również bodziec do zaproponowania planu rozszerzenia japońskiej strefy obronnej do Wysp Aleuckich i Midway.
26 kwietnia
Generał Alexander uznał, że Birma jest stracona i jego wojska powinny skoncentrować się na obronie Indii.
27 kwietnia
General Stilwell zaproponował Czang Kaj-szekowi sformowanie i przeszkolenie na terytorium Indii nowych dywizji chińskich wojsk lądowych.
28 kwietnia
Stilwell rozkazał chińskiej 28 Dywizji Piechoty bronić Lashio, do którego szybko zbliżały się oddziały japońskie.
29 kwietnia
Wojska japońskie rozpoczęły systematyczne oczyszczanie wyspy Mindanao na Filipinach z wojsk amerykańskich i filipińskich. W Birmie Japończycy zajęli Lashio, do którego dotarli wcześniej niż oddziały chińskiej 28. DP. Ostatnia droga lądowa łącząca Chiny z resztą świata została przecięta.
30 kwietnia
Oddziały brytyjskie wycofały się z Mandalay w Birmie na północny brzeg Irawadi. Cała Birma środkowa znalazła się w rękach Japończyków. Na Filipinach Japończycy nadal spychali w głąb lądu obrońców Mindanao, natomiast na Luzonie kontynuowano bombardowania twierdzy Corregidor i 2 fortów w Zatoce Manilskiej.
Maj 1942
Sprzymierzonym udało się wreszcie zahamować japońską ofensywę. Wprawdzie oddziały brytyjskie i chińskie w Birmie nadal wycofywały się, a po kapitulacji Corregidoru wygasł zorganizowany opór na Filipinach, jednak Japończycy zostali zatrzymani na Nowej Gwinei i ponieśli pierwsze poważne straty w bitwie morskiej na Morzu Koralowym.
1 maja
Wojska japońskie wkroczyły do Mandalay w Birmie i maszerowały dalej w kierunku Indii. Na Mindanao Japończycy spychali oddziały amerykańskie i filipińskie, a bombardowania twierdzy Corregidor nie ustawały.
2 maja
U brzegów wyspy Honsiu amerykański okręt podwodny Drum storpedował japoński okręt-bazę wodnopłatowców Mizuho. W północnej części Mindanao wojska filipińskie zatrzymały na krótko posuwanie się Japończyków. Z Tulagi, wysepki leżącej w pobliżu Guadalcanal we wschodnim rejonie Wysp Salomona, ewakuowano niewielki garnizon australijski.
3 maja
Japońskie wojska wylądowały na Tulagi niedaleko Guadalcanal, a także w Cagayan na Mindanao, ostatnim dużym mieście Filipin znajdującym się nadal w rękach Amerykanów. Pomimo zaciętego oporu, oddziały amerykańskie i filipińskie na Mindanao musiały wycofać się w głąb wyspy. Amerykański okręt podwodny ewakuował najważniejszy personel z twierdzy Corregidor (przede wszystkim kryptoanalityków, którzy łamali szyfry japońskie). Japończycy nadal bombardowali wyspę.
4 maja
Samoloty z amerykańskiego lotniskowca Yorktown zaatakowały pozycje japońskie na dopiero zdobytej wyspie Tulagi. Uszkodzono niszczyciel, który Japończycy wprowadzili na mieliznę w celu uratowania załogi. Corregidor był ponownie celem intensywnego bombardowania lotniczego i artyleryjskiego. Amerykańskie i filipińskie oddziały na Mindanao przegrupowały się, korzystając z tego, że nacisk japoński nieco zelżał.
5 maja
Japońskie lotniskowce Zuikaku i Shokaku wpłynęły od północy na Morze Salomona z zadaniem wsparcia operacji prowadzonych we wschodnim rejonie archipelagu Wysp Salomona oraz przeciwko Port Moresby. Tymczasem amerykańskie grupy bojowe lotniskowców Yorktown i Lexington spotkały się na Morzu Koralowym. Na Filipinach wojska japońskie wysadziły desant na Corregidor. Wojska brytyjskie wylądowały w Diego Suarez, bazie morskiej na północnym Madagaskarze podległej rządowi Vichy. Siły brytyjskie wycofały się z Akyab w Birmie. Cesarska Kwatera Główna w Tokio wydała Połączonej Flocie rozkaz zaatakowania Midway i Wysp Aleuckich.
6 maja
Generał major Jonathan Wainwright poddał na Corregidorze wszystkie amerykańskie i filipińskie siły broniące się jeszcze na Filipinach. Japończycy podjęli ponownie ofensywę na Mindanao. Wojska chińskie, walczące w północnej Birmie, otrzymały rozkaz wycofania się do Chin. Na Morzu Koralowym amerykańskie i japońskie grupy lotniskowców nawzajem się poszukiwały.
7 maja
Rozpoczęła się bitwa na Morzu Koralowym. Samoloty z lotniskowców amerykańskich zatopiły japoński lotniskowiec Shoho, natomiast japońskie lotnictwo
pokładowe amerykański zbiornikowiec Neosho i niszczyciel Sims. Samolot rozpoznawczy z japońskiego okrętu podwodnego przeprowadził rekonesans nad Adenem. Brytyjczycy odebrali rządowi Vichy miasto Diego Suarez na Madagaskarze.
8 maja
Dalszy ciąg bitwy na Morzu Koralowym. Potężne starcie lotniskowców zakończyło się dla Stanów Zjednoczonych utratą lotniskowca Lexington. Po stronie japońskiej zanotowano duże straty samolotów oraz poważne uszkodzenie lotniskowca Shokaku. Japońskie okręty podwodne pojawiły się u wybrzeży Afryki Wschodniej. W Birmie oddziały japońskie podeszły pod bronione przez Chińczyków miasto Myitkyina na dalekiej północy kraju. Generał MacArthur wezwał Komitet Szefów Sztabów, by zatwierdził plany ofensywy pod jego dowództwem w rejonie Wysp Salomona. Celem tej ofensywy było zatrzymanie sił japońskich.
9 maja
Japończycy zaniechali zdobycia Port Moresby. Po raz pierwszy opór obrońców zmusił wojska japońskie do rezygnacji z zaplanowanych działań. Wojska amerykańskie przybyły na Wyspy Tonga oraz na Galapagos.
10 maja
Skapitulowały wojska amerykańskie, broniące się dotychczas na Mindanao. Wielu żołnierzy schroniło się jednak w górach i prowadziło działania partyzanckie. W Birmie oddziały japońskie zaatakowały koło Shwegyin wycofujące się siły brytyjskie.
11 maja
W Kanale Św. Jerzego na Nowej Brytanii amerykański okręt podwodny S-42 zatopił japoński stawiacz min Okinoshima.
12 maja
W odwecie za zbombardowanie Tokio (nalot pułkownika Doolittle'a) oraz za pomoc udzieloną przez ludność chińską lotnikom amerykańskim, którzy po tej akcji lądowali w Chinach, Japończycy przeprowadzili ekspedycje karne, w czasie których zamordowano tysiące Chińczyków. W Birmie wojska japońskie przekroczyły rzekę Salween.
13 maja
Oddziały amerykańskie zluzowały garnizon nowozelandzki na Fidżi.
14 maja
Skapitulowały oddziały amerykańskie, które broniły się w górach na północy wyspy Luzon. Część żołnierzy nie złożyła broni i rozpoczęła wojnę partyzancką. W Birmie, w pobliżu Shwegyin, wojska japońskie dotarły do podnóża gór Arakan. Pod kontrolą Brytyjczyków został tylko wąski pas kraju na granicy z Indiami. Wojska lądowe w Birmie zostały doszczętnie rozbite i tylko niewielkie oddziały (w tym generał Stilwell ze sztabem) wydostały się z terenów zajętych przez Japończyków. Do Australii przybyła amerykańska 32. Dywizja Piechoty.
15 maja
Zakończył się przerzut 41. Dywizji Piechoty ze Stanów Zjednoczonych do Australii. Dowództwo brytyjskiego frontu w Birmie wycofało się do hinduskiego miasta Imphal położonego w górzystej północnej części stanu Assam na północno-wschodnim skraju Indii. Australijskie wojska w Papui zaczęły okopywać się wokół Port Moresby.
16 maja
Pierwsze oddziały amerykańskie przybyły do Indii, gdzie nacjonaliści hinduscy powitali je burzliwymi protestami.
17 maja
Amerykański okręt podwodny Tautog (SS-199) posłał na dno I-28 koło Truk na Wyspach Karolińskich, a Triton (SS-201) zatopił I-64 na południowy zachód od Kiusiu.
18 maja
Skapitulowały amerykańskie i filipińskie oddziały, które broniły się jeszcze na Panay. Wielu żołnierzy schroniło się jednak w górach i w dżungli, i prowadziło wojnę partyzancką, aż do powrotu MacArthura 30 miesięcy później. Amerykański wywiad radiowy odczytał pierwsze informacje świadczące, że celem zbliżającego się ataku Japończyków będzie Midway.
19 maja
Zgodnie z rozkazem admirała Nimitza, 20 maja całe lotnictwo amerykańskie na południowym Pacyfiku miało przejść pod dowództwo kontradmirała Johna S. McCaina.
20 maja
Stany Zjednoczone wysyłają posiłki na Midway i na Alaskę. Wodnopłatowiec z japońskiego okrętu podwodnego przeprowadził rozpoznanie portu Durban w Afryce Południowej. Ostatni zorganizowany oddział wojsk brytyjskich wycofał się z Birmy. Oddziały japońskie przeszły do obrony na linii granicznej między Birmą a Indiami. Wojska chińskie wycofywały się nadal w kierunku Chin. Japończykom nie udało się opanować górzystej północnej części Birmy, zamieszkałej przez wojownicze plemię Kaczin, które prowadziło skuteczną walkę partyzancką. Straty japońskie w kampanii Birmańskiej wyniosły około 7000 ludzi. Siły Imperium Brytyjskiego straciły 18 000 - 20 000 ludzi. Podobne straty miały wojska chińskie. Liczby ofiar wśród ludności cywilnej nie ustalono.
21 maja
Wojska japońskie zajęły wyspy Samar i Leyte we wschodnich Filipinach. Amerykański kontradmirał Robert Theobold objął dowództwo sił amerykańskich i kanadyjskich na Alasce, gdzie spodziewano się inwazji japońskiej.
22 maja
Amerykańskie lotnictwo przetransportowało do Wau w północno-wschodniej Nowej Gwinei niewielkie pododdziały, które wzmocniły miejscowy garnizon australijski.
23 maja
Amerykańskie samoloty myśliwskie wystartowały po raz pierwszy z nowego lotniska na Unmak w archipelagu Wysp Aleuckich.
24 maja
Wodnosamolot z japońskiego okrętu podwodnego przeprowadził rozpoznanie wyspy Kodiak, położonej na południe od Alaski.
25 maja
Wodnosamolot z japońskiego okrętu podwodnego przeprowadził rozpoznanie wyspy Kiska w archipelagu Wysp Aleuckich. Z Onimato na Hokkaido wyszły japońskie lotniskowce, kierując się ku Wyspom Aleuckim.
26 maja
Wodnosamolot z japońskiego okrętu podwodnego przeprowadził ponownie rozpoznanie wyspy Kiska. Amerykański 16. Zespół Operacyjny (lotniskowce Enterprise i Hornet) zawinął do Pearl Harbor. Japoński Zespół 1. Floty Powietrznej opuścił Morze Wewnętrzne, kierując się na Midway. Z Saipanu i z Guam wyszły transportowce wiozące wojska, które miały zająć Midway. Z San Francisco wypłynęły transportowce wiozące na Fidżi 37. Dywizję Piechoty.
27 maja
Do Pearl Harbor wpłynął amerykański lotniskowiec Yorktown i natychmiast został skierowany do suchego doku dla dokonania remontu uszkodzeń. Silnie eskortowany konwój japońskich transportowców opuścił Onimato, kierując się ku Wyspom Aleuckim.
28 maja
Główne siły japońskiej Połączonej Floty opuściły Morze Wewnętrzne i wzięły kurs Midway. Z Pearl Harbor wyszedł w morze 16 Zespół Operacyjny, a kilka godzin później - 17. Zespół Operacyjny z lotniskowcem Yorktown, na którym nadal trwały prace remontowe. Żołnierze i marynarze stacjonujący na Efate rozpoczęli budowę bazy w Espiritu Santo.
29 maja
Wodnosamolot z japońskiego okrętu podwodnego przeprowadził rozpoznanie Diego Suarez na północnym Madagaskarze. Japońskie i amerykańskie siły nawodne zbliżały się do Midway.
30 maja
Japoński miniaturowy okręt podwodny storpedował brytyjski pancernik Ramilles oraz zbiornikowiec, które stały w porcie Diego Suarez. Pierwsze oddziały amerykańskie przybyły do Nowej Zelandii. Ostatni żołnierze chińskiej Nowej 38. Dywizji Piechoty przekroczyli rzekę Chindwin, wycofując się z Birmy do Indii.
31 maja
Z San Francisco wyszła eskadra starych pancerników amerykańskich, która miała wesprzeć działania lotniskowców na środkowym Pacyfiku. Floty Japonii i Stanów Zjednoczonych były coraz bliżej Midway. W nocy japoński miniaturowy okręt podwodny przedostał się do portu w Sydney, gdzie storpedował tylko 1 statek, ale wywołał olbrzymią panikę.
Czerwiec 1942
Miesiąc, w którym szale wojny zaczęły przechylać się na stronę Sprzymierzonych. Zwycięstwo w bitwie o Midway miało w tym znaczny udział. Dowództwa amerykańskie rozpoczęły również planowanie pierwszej operacji desantowej - lądowania na Guadalcanal na Wyspach Salomona.
1 czerwca
Japońskie okręty podwodne zajęły stanowiska wokół Midway i Hawajów.
2 czerwca
16. i 17. Zespół Operacyjny połączyły się o 350 Mm na północny wschód od Midway. Główne siły japońskiej Połączonej Floty zbliżyły się do Midway od zachodu i południa. Siły wydzielone do zaatakowania Wysp Aleuckich znajdowały się o 400 Mm na południe od Kiska.
3 czerwca
Samoloty z japońskich lotniskowców Ryujo i Junyo zbombardowały Dutch Harbor na Wyspach Aleuckich. Rozpoczęła się bitwa o Midway. Japońskie siły desantowe zostały zaatakowane na południowy wschód od Midway przez amerykańskie bombowce B-17 oraz łodzie latające PBY Catalina. Jedna z łodzi latających zatopiła zbiornikowiec. 16 i 17 Z.O. na północnym wschodzie od Midway czekały na zbliżające się siły japońskiej Połączonej Floty.
4 czerwca
Samoloty japońskie zbombardowały Midway, rozpoczynając całodzienne starcie, w wyniku którego Japonia straciła 4 zatopione lotniskowce, USS Yorktown był tak poważnie uszkodzony, że trzeba go było wziąć na hol. Samoloty z japońskich lotniskowców zbombardowały Dutch Harbor na Wyspach Aleuckich.
5 czerwca
Bombowce B-17 zaatakowały wycofujące się spod Midway uszkodzone krążowniki japońskie, nie wyrządzając im żadnych szkód. Holowany lotniskowiec Yorktown nadal utrzymywał się na wodzie. Admirał Isoroku Yamamoto wydał Połączonej Flocie rozkaz odwrotu. Japońskie okręty podwodne pojawiły się w Cieśninie Mozambickiej.
6 czerwca
Samoloty z amerykańskich lotniskowców zaatakowały uszkodzone krążowniki japońskie, wycofujące się spod Midway. Krążownik Mikuma został zatopiony, a Mogami poważnie uszkodzony. Holowany amerykański lotniskowiec Yorktown został storpedowany przez japoński okręt podwodny I-168. Zatopiony został również niszczyciel eskortujący uszkodzony lotniskowiec. Wojska japońskie wylądowały na Kiska w archipelagu Wysp Aleuckich.
7 czerwca
Silnie uszkodzony Yorktown zatonął. Pozostałe lotniskowce amerykańskie wycofały się spod Midway. Odpłynęła również stamtąd flota japońska. Oddziały japońskie wylądowały na Attu w archipelagu Wysp Aleuckich. W Chinach wojska japońskie kontynuowały ofensywę w prowincji Czenkiang.
8 czerwca
Generał MacArthur ponownie zwrócił się do Komitetu Szefów Sztabów o zatwierdzenie planów ofensywy w rejonie Wysp Salomona.
9 czerwca
W dowództwie Cesarskiej Marynarki Wojennej w Tokio zapanowała konsternacja, gdy nadeszły wiadomości o rozmiarach strat poniesionych w bitwie o Midway. Przebieg i wyniki bitwy otoczono ścisłą tajemnicą, ale w kręgach oficerskich marynarki wojennej wiadomości rozeszły się szybko. Wojska lądowe zostały poinformowane o rozmiarach klęski znacznie później.
10 czerwca
Do Pearl Harbor dotarły pierwsze okręty uszkodzone w bitwie o Midway. Przez Kanał Panamski wpłynęły na Pacyfik posiłki dla floty amerykańskiej: lotniskowiec WASP, szybki pancernik, ciężki krążownik oraz 8 niszczycieli. Pierwsze pododdziały amerykańskiej 37 Dywizji Piechoty dotarły na Fidżi. W prowincji Czenkiang wojska chińskie wycofywały się pod naporem oddziałów japońskich.
11 czerwca
Do baz na Wyspach Mariańskich powróciły japońskie okręty, które brały udział w bitwie o Midway. Samoloty amerykańskie i kanadyjskie zbombardowały pozycje japońskie na Kisce.
12 czerwca
Japońskie okręty podwodne wycofały się z Cieśniny Mozambickiej. Generał MacArthur zatwierdził plany budowy lotniska nad zatoką Milne na Nowej Gwinei.
13 czerwca
Nic ważnego nie zaszło.
14 czerwca
Niemiecki krążownik pomocniczy Thor rozpoczął działalność na Oceanie Indyjskim. W portach Nowej Zelandii wylądowały pierwsze oddziały i dowództwo amerykańskiej 1. Dywizji Piechoty Morskiej.
15 czerwca
Flota Pacyfiku złożona z okrętów amerykańskich i australijskich przyjęła nową organizację. Flotę podzielono na: 1 Grupę Operacyjną (pancerniki) stacjonującą w San Francisco, 8 Grupę Operacyjną (krążowniki i niszczyciele) stacjonującą na Wyspach Aleuckich, 11. Grupę Operacyjną lotniskowca Saratoga, 16. Grupę Operacyjną lotniskowca Enterprise, 17. Grupę Operacyjną lotniskowca Hornet stacjonującą w Pearl Harbor, 18. Grupę Operacyjną lotniskowca Wasp stacjonującą tymczasowo w DIEGO oraz 44 Grupę Operacyjną (krążowniki i niszczyciele) stacjonującą na wodach australijskich.
16 czerwca
Wodnosamolot z japońskiego okrętu podwodnego przeprowadził rozpoznanie wyspy Mauritius na Oceanie Indyjskim.
17 czerwca
Sześć japońskich okrętów podwodnych rozpoczęło patrole operacyjne na wodach Wysp Aleuckich.
18 czerwca
Brytyjski premier Winston Churchill przybył do Waszyngtonu na rozmowy z prezydentem Rooseveltem.
19 czerwca
Amerykańska marynarka wojenna utraciła okręt podwodny S-27, który wszedł na skały w rejonie Wysp Aleuckich.
20 czerwca
Japoński okręt podwodny I-26 ostrzelał z działa Port Estavan w pobliżu Vancouver.
21 czerwca
Alianckie służby wywiadowcze oceniały, że na Wyspach Salomona, wyspach Archipelagu Bismarcka oraz w północno-wschodniej części Nowej Gwinei, Japończycy posiadają w bazach 126 samolotów bojowych. W Timorze stacjonują jeszcze 33 bombowce, których zasięg pozwala na zakłócenie operacji alianckich w rejonie Wysp Salomona.
22 czerwca
W raporcie alianckich służb wywiadowczych lądowe siły japońskie oceniono na 2 brygady w Rabaul, 2 kompanie na Nowej Irlandii, batalion na Wyspach Admiralicji, pułk na Tulagi oraz kilka kompanii na Bougainville. Do pododdziałów tych należało doliczyć personel obsługi lotnisk i służb technicznych. Specjalny pododdział desantowy Cesarskiej Marynarki Wojennej, stacjonujący w Lae i Salamaua, oceniano na 1000 ludzi. Generał major Robert L. Eichelberger mianowany został dowódcą amerykańskiego I Korpusu stacjonującego w Australii.
23 czerwca
Afrika Korps generała Rommla przełamał brytyjską linię obrony pod Gazalą i wtargnął do Egiptu, krzyżując plany aliantów. Lecące przez Afrykę do Chin 24 samoloty bombowe B-17 zostały odesłane do Egiptu. Wysłano tam również grupę oficerów amerykańskiego lotnictwa, stacjonującą w Indiach.
24 czerwca
Japoński okręt podwodny ostrzelał z działa Port Stevens w stanie Oregon. Szef operacji morskich, admirał King, zaproponował szefowi sztabu generalnego sił lądowych, generałowi Marshallowi, żeby operacja desantowa na Wyspach Salomona prowadzona była przez marynarkę wojenną.
25 czerwca
Australijczycy sformowali na Nowej Gwinei nową jednostkę, Siły Maroubra. Złożone z australijskiego 39. batalionu piechoty oraz pododdziałów Lekkiej Piechoty Papui miały bronić Szlaku Kokoda, prowadzącego przez góry Owena Stanleya. Do zatoki Milne we wschodniej Papui dotarł niewielki pododdział wojsk australijskich. Amerykański okręt podwodny Nautilus (SS-168) zatopił japoński niszczyciel Yamakaze 50 Mm na południowy wschód od Zatoki Tokijskiej.
26 czerwca
Niemcy rozpoczęły nieograniczoną wojnę podwodną u wschodnich brzegów Stanów Zjednoczonych (sporadyczne ataki na mniejszą skalę notowano już wcześniej). Walka z dokonującymi pogromu amerykańskiej floty handlowej U-Bootami wiązała dodatkowe siły marynarki wojennej, której było coraz trudniej dosyłać posiłki na TDW Pacyfiku.
27 czerwca
Powtarzające się przypadki ostrzeliwania amerykańskich i kanadyjskich brzegów przez japońskie okręty podwodne spowodowały naciski na marynarkę wojenną, żeby skierowała więcej okrętów do obrony zachodniego wybrzeża Ameryki Północnej.
28 czerwca
Generał MacArthur przedstawił plany podjęcia działań ofensywnych w rejonie Nowej Gwinei, Archipelagu Bismarcka i Wysp Salomona.
29 czerwca
Szef operacji morskich admirał King zaproponował, żeby generał MacArthur dowodził operacjami na Nowej Gwinei, natomiast wice admirał Ghormley operacjami na Wyspach Salomona. Kompromisowe rozwiązanie Kinga zostało przyjęte. Do zatoki Milne przybyły oddziały amerykańskich wojsk inżynieryjnych, które rozpoczęły budowę nowego lotniska.
30 czerwca
Kongres przyznał 42 miliardy dolarów (ponad 400 miliardów dolarów z 1997) na wydatki wojenne w nowym roku budżetowym. Australijskie Siły Kanga zaatakowały japoński garnizon w Salamaua w północno-wschodniej Nowej Gwinei.
Lipiec 1942
Japończycy byli zajęci umocnieniem panowania na olbrzymich obszarach, podbitych w ciągu zaledwie 6 miesięcy. Widownią zaciętych walk była tylko Nowa Gwinea. Sporadyczne starcia miały miejsce w Chinach. Brytyjczycy trzymali się na pograniczu Indii z Birmą, natomiast Amerykanie koncentrowali siły przed planowanym desantem na Guadalcanal i operacjami w rejonie Wysp Salomona.
1 lipca
18. Zespół Operacyjny lotniskowca Wasp wyszedł z San Francisco na południowy Pacyfik, eskortując transportowce wiozące 2. Dywizję Piechoty Morskiej, która miała dołączyć do stacjonującej już w Nowej Zelandii 1 Dywizji Piechoty Morskiej.
2 lipca
Komitet Szefów Sztabów przyjął kompromisowy plan wyparcia Japończyków z południowego Pacyfiku. Marynarka miała prowadzić operacje w rejonie Wysp Salomona, generał MacArthur i siły lądowe miały zaś odzyskać północno-wschodnią część Nowej Gwinei, a następnie zająć Rabaul. Komitet Szefów Sztabów wydał również rozkazy przeprowadzenia operacji Watchtower, czyli zajęcia Guadalcanal. Czang Kaj-szek mianował generała Stilwella dowódcą sił chińskich stacjonujących w Indiach.
3 lipca
Na Guadalcanal wylądowały przybyłe z Tulagi oddziały japońskie, które rozpoczęły budowę lotniska. (Zgodnie z japońskimi planami miała zostać zakończona do 15 sierpnia).
4 lipca
Australijscy strażnicy wybrzeża zawiadomili o rozpoczęciu prac budowlanych na Guadalcanal. Amerykański okręt podwodny Triton (SS-201) zatopił na wodach Wysp Aleuckich japoński niszczyciel Nenolu. Amerykańska Grupa Ochotnicza (Latające Tygrysy) została formalnie włączona do składu lotnictwa Armii Lądowej Stanów Zjednoczonych i przeszła z chińskiego żołdu na amerykański.
5 lipca
Rozpoznanie lotnicze potwierdziło, że Japończycy budują na Guadalcanal lotnisko. Amerykański okręt podwodny Growler (SS-215) zatopił u brzegów Kiska na Wyspach Aleuckich japoński niszczyciel Arare.
6 lipca
W oparciu o meldunki rozpoznania szef operacji morskich, admirał King, wydał rozkaz natychmiastowego rozpoczęcia operacji Watchtower - odzyskania Guadalcanal.
7 lipca
Amerykański 11. Zespół Operacyjny, lotniskowca Saratoga, oraz 16. Zespół Operacyjny lotniskowca Enterprise wypłynęły z Pearl Harbor, żeby wesprzeć lądowanie na Guadalcanal. W Papui Oddział Wydzielony Maroubra rozpoczął marsz do Kokody.
8 lipca
Wiceadmirał Ghormley i generał MacArthur konferowali w Melbourne, omawiając szczegóły operacji Watchtower.
9 lipca
Opracowano ogólny plan operacji Watchtower. W Nowej Zelandii 1. Dywizja Piechoty Morskiej ćwiczyła desantowanie. Z powodu strajku nowozelandzkich dokerów, żołnierze ładowali i rozładowywali statki z zaopatrzeniem wojennym. Czołowe pododdziały australijskiej 7. Brygady Piechoty wypłynęły z Townsville do zatoki Milne.
10 lipca
Dowództwo lotnictwa Armii Stanów Zjednoczonych zatwierdziło program zwiększenia dostaw samolotów dla teatru wojennego Pacyfiku kosztem rozbudowy amerykańskich sił powietrznych w Wielkiej Brytanii. Samoloty alianckie dowiozły niewielką grupę rozpoznawczą w pobliże Buna w północno-wschodniej Papui, żeby wyszukała miejsca nadające się do budowy lotnisk.
11 lipca
Cesarska Kwatera Główna przyjęła do wiadomości rezultaty bitwy o Midway. Odwołano wydane 5 maja rozkazy zdobycia Midway oraz sąsiadujących z nią wysp. W Nowej Zelandii wyładowano drugi rzut 1. Dywizji Piechoty Morskiej.
12 lipca
Komitet Szefów Sztabów uznał, że logicznym następstwem ofensywy w górę archipelagu Wysp Salomona, aż po Rabaul, będzie natarcie w kierunku północnym wzdłuż osi Truk-Guam-Saipan lub natarcie przez Holenderskie Indie Wschodnie ku Filipinom. Pierwsi żołnierze australijskiego Oddziału Wydzielonego Maroubra dotarli do Kokoda w środkowej Nowej Gwinei i rozpoczęli marsz w kierunku północnego wybrzeża.
13 lipca
Oszacowano siły alianckich wojsk lądowych, które będą mogły być użyte w operacjach zaczepnych na Pacyfiku. Składały się na nie 4 dywizje: amerykańska 37. Dywizja Piechoty na Fidżi, Dywizja Americal stacjonująca na Nowej Kaledonii, australijska 7. Dywizja Piechoty stacjonująca w Australii oraz niepełna 1. Dywizja Piechoty Morskiej stacjonująca w Nowej Zelandii. Ponadto dysponowano 4 brygadą nowozelandzką na Fidżi, 7. Pułkiem Piechoty Morskiej (z 1. Dywizji Piechoty Morskiej) stacjonującym na Samoa oraz amerykańskim 147. Pułkiem Piechoty stacjonującym w Tongatabu. W Australii stacjonowały jeszcze inne dywizje amerykańskie i australijskie, ale wyznaczono je już do obrony zachodnich i północnych prowincji kraju albo przechodziły dopiero szkolenie.
14 lipca
W rezultacie strat poniesionych pod Midway admirał Yamamoto przeorganizował Połączoną Flotę. Utworzono między innymi 8. Flotę bazowaną w Rabaul, której dowództwo objął wiceadmirał Gunichi Mikawa. Miała prowadzić operacje w rejonie Wysp Salomona i Nowej Gwinei.
15 lipca
Amerykański okręt podwodny Grunion (SS-216) zatopił na wodach Wysp Aleuckich 3 japońskie ścigacze okrętów podwodnych oraz duży statek handlowy (około 8600 ton pojemności). Zainaugurował w ten sposób podwodną blokadę japońskich garnizonów na Aleutach.
16 lipca
Sprzymierzeni przesunęli datę lądowania na Guadalcanal z 1 na 7 sierpnia z uwagi na opóźnienie konwoju transportującego oddziały 1. Dywizji Piechoty Morskiej. Japończycy przyspieszyli przygotowania do natarcia na Nowej Gwinei.
17 lipca
Potężna koncentracja wojsk, sprzętu i materiału wojennego do obrony Alaski i zachodniego wybrzeża Ameryki Północnej wyczerpała zapasy teatru wojennego Pacyfiku, co zahamowało działania zaczepne. MacArthur wydał rozkazy zajęcia Buna w północno-wschodniej Papui. Sformowano Siły Desantowe Południowego Pacyfiku. Ich dowódcą został wiceadmirał Richmond Kelly Turner.
18 lipca
Planiści amerykańscy uznali, że odbicie w 1943 zajętych przez Japończyków Wysp Aleuckich jest wskazane z politycznego punktu widzenia. Wprawdzie lepszym rozwiązaniem było odcięcie Japończyków blokadą morską i pozostawienie ich własnemu losowi, ale obecność wroga tak blisko brzegów Stanów Zjednoczonych budziła obawy opinii publicznej.
19 lipca
Amerykańskie siły morskie, wyznaczone do osłony operacji Watchtower, składały się z 3 lotniskowców, 1 szybkiego pancernika, 9 ciężkich krążowników. 2 krążowników przeciwlotniczych, 31 niszczycieli. 6 okrętów podwodnych oraz grupy mniejszych jednostek. Siły australijskie składały się z 2 ciężkich krążowników i 1 lekkiego. Z Rabaul wypłynął konwój transportowców wiozących 1800 żołnierzy japońskich, którzy mieli wylądować w Gona i zająć pobliską Buna. Konwój eskortowały krążowniki i niszczyciele.
20 lipca
Z wód Wysp Aleuckich wycofano japońskie okręty podwodne z wyjątkiem jednego. W ciągu 34 dni patrolowania zatopiły tylko 1 statek. Niemiecki krążownik pomocniczy Thor zatopił brytyjski frachtowiec na Oceanie Indyjskim.
21 lipca
Pomimo ataków alianckiego lotnictwa wojska japońskie wylądowały w Gona w północno-wschodniej Papui. Japońskie okręty ostrzelały w tym czasie Buna oraz okoliczne wioski.
22 lipca
Japońskie oddziały posunęły się z Gona do Buna i Giruwa, a później rozpoczęły marsz Szlakiem Kokoda w kierunku Port Moresby na południowym wybrzeżu Nowej Gwinei. Samoloty alianckie zaatakowały jednostki japońskie, zakotwiczone koło Gona. Nalot wyrządził niewielkie szkody. 1. Dywizja Piechoty Morskiej wypłynęła z Auckland w Nowej Zelandii na Fidżi.
23 lipca
Stojące pod Gona jednostki japońskie przerzucono do Rabaul. Maszerujące Szlakiem Kokoda oddziały japońskie stoczyły w Awala pierwszą potyczkę z Oddziałem Wydzielonym Maroubra. Pod naporem przeważających sił przeciwnika Australijczycy zaczęli wycofywać się Szlakiem Kokoda.
24 lipca
Amerykańskie okręty podwodne rozpoczęły patrole bojowe na wodach Wysp Kurylskich. Na pokładach amerykańskich lotniskowców Saratoga, Enterprise i Wasp, wyznaczonych do udziału w operacji Watchtower, znajdowało się w sumie 230 samolotów (99 samolotów myśliwskich, 102 bombowce nurkujące oraz 39 samolotów torpedowych). Był to trzon amerykańskiego lotnictwa pokładowego na Pacyfiku. W Papui słabszy liczebnie Oddział Wydzielony Maroubra został ponownie zmuszony do odwrotu.
25 lipca
Japończycy oskrzydlili w Papui żołnierzy Oddziału Wydzielonego Maroubra i podeszli na 9 km do osady Kokoda.
26 lipca
W Buna wylądowały posiłki japońskie. Po zażartych walkach wokół Kokody w Papui Australijczycy wycofali się do Deniki. 1. Dywizja Piechoty Morskiej dotarła na Fidżi i rozpoczęła ćwiczenia desantowe. Praktycznie zostały już skoncentrowane wszystkie siły marynarki wojennej i piechoty morskiej, wyznaczone do udziału w operacji Watchtower. Alianckie lotnictwo bazowe, wodnosamoloty i łodzie latające, które miały brać udział w tej operacji, liczyły w sumie 321 samolotów (196 samolotów lotnictwa morskiego i piechoty morskiej, 95 samolotów lotnictwa sił lądowych oraz 30 samolotów Królewskich Nowozelandzkich Sił Powietrznych). Zostały uformowane w 63 Grupę Operacyjną, stacjonującą głównie na Nowych Hebrydach i Nowej Kaledonii. Dalekie wsparcie operacji stanowiło 175 samolotów stacjonujących w Australii i na Nowej Gwinei (około 120 maszyn amerykańskiego lotnictwa sił lądowych, 30 maszyn Królewskich Sił Powietrznych oraz 20 maszyn Królewskich Australijskich Sił Powietrznych). Mogły one wspierać desant na Guadalcanal, atakując Rabaul oraz sąsiadujące placówki japońskie.
27 lipca
W Papui oddziały australijskie broniły się nadal w Denice na południe do Kokody. 1. Dywizja Piechoty Morskiej kontynuowała ćwiczenia desantowe na Fidżi.
28 lipca
Amerykański kontradmirał Frank Jack Fletcher, dowódca sił desantowych i sił wsparcia wyznaczonych do operacji Watchtower, wydał rozkazy operacyjne określające kursy i obowiązki wszystkich jednostek biorących udział w lądowaniu na Guadalcanal. Siły amerykańskie kontynuowały na Fidżi ćwiczenia desantowe. W Papui Australijczycy śmiałym kontratakiem odzyskali osadę Kokoda.
29 lipca
Do Buna dotarły niewielkie odwody japońskie, pozostałe po zatopieniu przez lotnictwo alianckie jednego z dwóch transportowców. W Papui Japończycy ponownie wyparli Australijczyków z Kokody, spychając ich do Deniki.
30 lipca
Amerykański okręt podwodny Grunion (SS-216), wracając z patrolu na wodach Wysp Aleuckich, uznany został za "mocno spóźniony". Zapewne padł ofiarą fatalnych warunków atmosferycznych. Do Rabaul przybył wiceadmirał Gunichi Mikawa, żeby objąć dowództwo 8. Floty japońskiej. Do Deniki dotarła australijska kompania piechoty wysłana dla wsparcia broniących wioski żołnierzy Oddziału Wydzielonego Maroubra.
31 lipca
62. Grupa Operacyjna (1. Dywizja Piechoty Morskiej) wypłynęła z Fidżi na Guadalcanal w eskorcie 61. Grupy Operacyjnej (połączone siły 16. ,17. i 18. ZO). Szybki dywizjon brytyjskiej Floty Dalekowschodniej powrócił do Colombo z Afryki Wschodniej. W Newport News w stanie Wirginia w Stanach Zjednoczonych zwodowano nowy lotniskowiec ESSEX, pierwszy z 26 zamówionych okrętów tego typu. Japoński konwój płynący do Buna na Nowej Gwinei został zmuszony do powrotu do Rabaul wskutek intensywnych ataków lotnictwa alianckiego. Konwój nie poniósł strat. Obrońców Deniki wzmocniła druga wysłana na pomoc kompania australijska.
Sierpień 1942
Sprzymierzeni zaczęli kontratakować. Amerykańska piechota morska wylądowała na Guadalcanal, zajętej przez Japończyków, jednej z wysp Archipelagu Salomona. Rozpoczęła się sześciomiesięczna kampania, w której obie strony zaangażowały znaczne siły powietrzne, morskie i lądowe. Walki trwały nadal w Birmie i na Nowej Gwinei, ale uwaga obu stron koncentrowała się na Guadalcanal.
1 sierpnia
Dla zamaskowania operacji Watchtower przesunięto liczne zespoły alianckich jednostek nawodnych. Zespół pancerników amerykańskiej Floty Pacyfiku (7 starych pancerników i 10 niszczycieli) przeniesiono z San Francisco do Pearl Harbor, brytyjski "Zespół A" (2 lotniskowce, pancernik oraz kilka krążowników i niszczycieli) wyszedł z Colombo i skierował się ku Wyspom Andamańskim.
2 sierpnia
Na Pacyfik wszedł nowy amerykański pancernik South Dakota.
3 sierpnia
Japońskie wojska lądowe rozpoczęły w Mandżurii formowanie 3 dywizji pancernych.
4 sierpnia
Generał brygady George Kenney objął dowództwo alianckich sił powietrznych południowo-zachodniego Pacyfiku, czyli sektora podległego generałowi MacArthurowi. Amerykański niszczyciel Tucker wszedł na minę koło wyspy Espiritu Santo.
5 sierpnia
Japoński łamacz blokady, okręt podwodny I-30, wszedł do portu Lorient w okupowanej Francji. Cesarska Marynarka Wojenna przejęła nowy super-pancernik Musashi. Z Rabaul wypłynął japoński konwój z odwodami i zaopatrzeniem dla wojsk walczących w okolicach Buna.
6 sierpnia
Zgodnie z rozkazem generała MacArthura wszystkie oddziały alianckie znajdujące się na Nowej Gwinei przeszły w skład Sił Nowej Gwinei, pod jednolitym dowództwem australijskiego generała Thomasa Blameya.
7 sierpnia
Rozpoczęła się operacja Watchtower. 62. Grupa Operacyjna wysadziła na ląd pododdziały 1. Dywizji Piechoty Morskiej, które zdobyły przyczółki na Guadalcanal, Tulagi oraz sąsiednich mniejszych wyspach. Opór przeciwnika był niewielki. Japoński konwój zaopatrzeniowy, płynący z Rabaul do Buna, został odwołany. Samoloty amerykańskie po raz pierwszy zbombardowały pozycje japońskie na wyspie Kiska w archipelagu Wysp Aleuckich.
8 sierpnia
Na Guadalcanal żołnierze piechoty morskiej wyszli z przyczółka i, posuwając się na zachód, zdobyli budowane przez Japończyków lotnisko. Pierwszy japoński nalot na Guadalcanal.
9 sierpnia
Bitwa u brzegów wyspy Savo. Krótko po północy 7 japońskich krążowników i 1 niszczyciel doszczętnie rozbiło eskadrę aliancką na wodach na północ od Guadalcanal. 4 ciężkie krążowniki alianckie (3 amerykańskie i 1 australijski) oraz 1 niszczyciel zostały zatopione. Zespół japoński praktycznie nie poniósł żadnych strat. Była to największa klęska Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych w bitwie morskiej. Oddziały piechoty morskiej umocniły swe pozycje wokół zdobytego lotniska, nazwanego teraz imieniem Hendersona, oraz zajęły kilka małych wysepek koło Tulagi. Wojska chińskie zatrzymały japońską ofensywę w prowincji Kiangsi.
10 sierpnia
62. Grupa Operacyjna wycofała się z wód otaczających Guadalcanal. Amerykański okręt podwodny zatopił ciężki krążownik japoński Kako, kiedy powracał po zwycięskiej bitwie u brzegów wyspy Savo. Oddziałom piechoty morskiej na Guadalcanal zmniejszono racje żywnościowe do dwóch trzecich, ponieważ wiele transportowców wycofano, zanim zostały rozładowane. Brytyjska Flota Dalekowschodnia powróciła do Colombo z dywersyjnego wypadu w okolice Wysp Andamańskich. Oddział Wydzielony Maroubra (około 500 żołnierzy) kontratakował wzdłuż Szlaku Kokoda w Papui.
11 sierpnia
Połączona Flota japońska wyruszyła z wód macierzystych do Truk, żeby wspierać planowane działania na Guadalcanal.
12 sierpnia
Do Buna w północno wschodniej Papui dotarł japoński konwój zaopatrzeniowy. Amerykańskie niszczyciele transportowe wyładowały zaopatrzenie na Guadalcanal. Pierwsze samoloty amerykańskie wylądowały na lotnisku Hendersona. Japońskie wojska dotarły do przełęczy Kokoda, w zasadzie jedynego przejścia przez Góry Owena Stanleya na Nowej Gwinei.
13 sierpnia
Japończycy opanowali najważniejszą przełęcz w Górach Owena Stanleya, przez którą prowadziła ścieżka z Buny do Kokody. Australijczycy wycofali się do Isurava.
14 sierpnia
Japończycy wyładowali około 3000 żołnierzy z batalionów budowlanych w pobliżu Gona w Nowej Gwinei.
15 sierpnia
Transportowce amerykańskie wyładowały zaopatrzenie na Guadalcanal, ale żołnierzom piechoty morskiej nie zwiększono racji, żeby stworzyć niezbędne zapasy. Z wód Wysp Aleuckich wycofano ostatni japoński okręt podwodny I-6.
16 sierpnia
Z Truk wyruszył na Guadalcanal silnie eskortowany konwój wiozący Oddział Wydzielony Ichiki (około 1000 żołnierzy piechoty). Japońskie transportowce wyładowywały zaopatrzenie w Buna.
17 sierpnia
2 batalion rajdersów piechoty morskiej, przetransportowany okrętami podwodnymi, wylądował na Wyspie Makin, rozpoczynając dwudniowy wypad w rejonie Archipelagu Gilberta. Niefortunnym skutkiem tej operacji było ufortyfikowanie przez Japończyków wielu małych wysp na Środkowym Pacyfiku, co stało się przekleństwem piechoty morskiej, kiedy w 1943 przyszło jej zdobywać Tarawę. Po zapadnięciu zmroku Oddział Wydzielony Ichiki zszedł na brzeg w Taivu i Kokumbona.
18 sierpnia
Japończycy wyładowali niezauważenie silny oddział w Basabura na Nowej Gwinei.
19 sierpnia
Japoński konwój dostarczył posiłki w Buna na Nowej Gwinei. Na Guadalcanal 5. Pułk Piechoty morskiej wymiatał rejon na wschód od przyczółka i stoczył potyczkę z pododdziałami nadciągającego Oddziału Wydzielonego Ichiki. Japończycy wysłali z Rabaul na Guadalcanal kolejny konwój wiozący około 1500 żołnierzy. 21. brygada australijska z 7. Dywizji Piechoty przybyła do Port Moresby na Nowej Gwinei i natychmiast rozpoczęła marsz przez góry na pomoc Oddziałowi Wydzielonemu Maroubra.
20 sierpnia
Budowa lotniska Hendersona na Guadalcanal została zakończona. Wylądowało na nim 31 samolotów lotnictwa piechoty morskiej przetransportowanych na pokładzie lotniskowca eskortowego Long Island. Dowództwo japońskie wydało rozkaz wyładowania około 1500 żołnierzy w Zatoce Milne w południowo-wschodniej Papui.
21 sierpnia
Tuż przed świtem Oddział Wydzielony Ichiki zaatakował wschodni odcinek amerykańskiego przyczółka na Guadalcanal i został z dużymi stratami odparty przez obrońców, którzy wyszli na tyły atakujących Japończyków. Starcie zyskało później nazwę bitwy nad rzeką Tenaru. Amerykańskie niszczyciele i szybkie transportowce dostarczyły zaopatrzenie na Guadalcanal, przy stracie zaledwie 1 niszczyciela eskortowego. Na Nowej Gwinei Japończycy wyładowali posiłki na przyczółku w Basabura, natomiast Australijczycy wzmocnili placówkę w Zatoce Milne 18 brygadą piechoty.
22 sierpnia
Oddziały piechoty morskiej umacniały się na Guadalcanal i na Tulagi. Na lotnisku Hendersona wylądowały pierwsze samoloty myśliwskie lotnictwa sił lądowych (5 maszyn P-400), które przyleciały z Nowej Kaledonii. U brzegów wyspy Savo japoński niszczyciel Kawakaze storpedował amerykański niszczyciel Blue i trzeba go było odholować do brzegów Tulagi.
23 sierpnia
Japońskie krążowniki i niszczyciele ostrzelały Nauru. Amerykańskie samoloty rozpoznawcze wykryły japoński konwój, który płynął z posiłkami i zaopatrzeniem na Guadalcanal. W nocy japońskie niszczyciele ostrzelały pozycje piechoty morskiej na Guadalcanal. Załoga niszczyciela Blue (uszkodzonego 22 sierpnia) zatopiła swój okręt u brzegów Tulagi. Amerykańska 40 Dywizja Piechoty, kierowana na Hawaje, rozpoczęła załadunek w San Francisco.
24 sierpnia
Bitwa na wschodnich wodach Wysp Salomona. Samoloty z lotniskowca Saratoga zatopiły japoński lotniskowiec Ryujo, natomiast japońskie lotnictwo pokładowe uszkodziło lotniskowiec Enterprise. Przed wycofaniem się w celu przeprowadzenia remontu Enterprise wysłał na Guadalcanal 11 swoich bombowców nurkujących, które wylądowały na lotnisku Hendersona. W nocy niszczyciele japońskie ponownie ostrzelały lotnisko Hendersona, natomiast pododdziały szturmowe Cesarskiej Marynarki Wojennej wylądowały na Wyspach Goodenough, leżących na północny wschód od Nowej Gwinei.
25 sierpnia
Samoloty piechoty morskiej i lotnictwa marynarki wojennej zaatakowały konwój japoński, wiozący zaopatrzenie dla wojsk walczących na Guadalcanal. Oddziały szturmowe Cesarskiej Marynarki Wojennej wylądowały w Zatoce Milne w południowo-wschodniej Nowej Gwinei, ale zostały izolowane na przyczółku przez wojska australijskie. Na północ od Wysp Salomona bombowce B-17 lotnictwa sił lądowych zatopiły japoński niszczyciel Mutsuki. Był to jedyny przypadek, żeby bombardowanie z dużej wysokości zakończyło się zatopieniem płynącego okrętu.
26 sierpnia
Wojska japońskie zajęły nie bronioną wyspę Nauru. Wojska australijskie odpierały ataki japońskich sił desantowych w Zatoce Milne. W Ramgarh w Indiach amerykańskie siły lądowe otworzyły ośrodek szkoleniowy dla żołnierzy chińskich.
27 sierpnia
W Zatoce Milne wylądowały japońskie odwody, ale oddziały australijskie i amerykańskie nadal stawiały zacięty opór. Na Guadalcanal pododdziały 5. Pułku piechoty morskiej uderzyły od strony lądu i morza na Kokumbona.
28 sierpnia
Oddziały australijskie i amerykańskie odparły pełne determinacji, ale źle zaplanowane natarcie japońskie w Zatoce Milne. U brzegów Guadalcanal samoloty amerykańskie przechwyciły konwój japońskich niszczycieli transportowych. Kilka z nich zostało zatopionych lub uszkodzonych, ale pozostałe wyładowały zaopatrzenie po zapadnięciu zmroku. Przez Kanał Pa-namski przepłynął na Pacyfik pancernik Washington w eskorcie kilku niszczycieli.
29 sierpnia
Na Guadalcanal wylądowały czołowe jednostki Oddziału Wydzielonego Kawaguchi, dowiezione przez niszczyciele i szybkie transportowce. Eskadra japońskich krążowników usiłowała wesprzeć oddziały szturmowe, walczące na przyczółku w Zatoce Milne, ale bez większego powodzenia. Ogień krążowników osłonił jednak wyładunek odwodów. Australijska 21 brygada piechoty zluzowała Oddział Wydzielony Maroubra, który odpierał ataki japońskie na Szlaku Kokoda, prowadzącym przez Góry Owena Stanleya. Do bazy morskiej w Truk przypłynął pancernik Yamato, flagowy okręt admirała Yamamoto. Przez kolejne 7 miesięcy wypłynął w morze tylko raz, żeby zmienić miejsce kotwiczenia.
30 sierpnia
Lotnictwo japońskie zatopiło amerykański niszczyciel transportowy, który usiłował dowieźć zaopatrzenie oddziałom walczącym na Guadalcanal. Żołnierze amerykańscy wylądowali na nie bronionej wyspie Adak w Archipelagu Aleutów. Japończycy podjęli kolejną próbę natarcia w Zatoce Milne oraz parli naprzód wzdłuż Szlaku Kokoda.
31 sierpnia
Na zachód od Wysp Santa Cruz japoński okręt podwodny I-26 storpedował lotniskowiec Saratoga. Amerykańskie niszczyciele i szybkie transportowce dowiozły wsparcie i zaopatrzenie na Guadalcanal. Japończycy postanowili wycofać się z Zatoki Milne. W Egipcie generał Rommel uderzył na alianckie pozycje pod Alam Halfa.
Wrzesień 1942
Większość działań wojennych toczyła się na Wyspach Salomona, przede wszystkim wokół Guadalcanal. Amerykańskie i japońskie siły walczyły o przejęcie kontroli nad wyspą, przy czym Sprzymierzeni powoli osiągali przewagę. Podobna sytuacja panowała na Nowej Gwinei, ale wojska alianckie czekały jeszcze ciężkie walki, Japończycy bowiem angażowali coraz potężniejsze siły lądowe, morskie i powietrzne.
1 września
W drodze na Guadalcanal niszczyciele japońskiego "Tokijskiego Ekspresu" zostały zaatakowane przez amerykańskie bombowce B-17. Nalot spowodował drobne szkody. Szybkie transportowce amerykańskie przeżuciły zaopatrzenie i posiłki na Guadalcanal. W Papui Japończycy parli naprzód Szlakiem Kokoda.
2 września
Piechota morska umocniła przyczółek na Guadalcanal, rozmieszczając wokół plaży 3 batalion obrony wybrzeża. Na Nowej Gwinei Japończycy wyładowali posiłki w Basabura i posuwali się nadal Szlakiem Kokoda.
3 września
Dowództwo 5. Armii Powietrznej przejęło wszelkie amerykańskie operacje lotnicze nad Wyspami Salomona i Nową Gwineą.
4 września
"Tokijski Ekspres" wyładował na Guadalcanal ostatnich żołnierzy Oddziału Wydzielonego Kawaguchi. Na wodach koło przylądka Lunga japońskie niszczyciele zatopiły 2 amerykańskie niszczyciele transportowe. Japońskie lotnictwo zagroziło amerykańskim konwojom zaopatrującym Guadalcanal w ciągu dnia. Pierwszy batalion rajdersów piechoty morskiej przeprowadził rozpoznanie wyspy Savo, na której, jak się okazało, nie było Japończyków.
5 września
Japońskie wojska wycofały się drogą morską z przyczółka w Zatoce Milne we wschodniej Papui-Nowej Gwinei.
6 września
Na Nowej Gwinei oddziały japońskie zajęły osadę Efogi, leżącą na Szlaku Kokoda, około 75 km na północ od Port Moresby.
7 września
Transportowce amerykańskie wyładowały zaopatrzenie na Guadalcanal.
8 września
Około 700 żołnierzy amerykańskich szturmowych jednostek specjalnych i spadochroniarzy piechoty morskiej wylądowało w Tasimboko na tyłach japońskiego Oddziału Wydzielonego Kawaguchi. Dywersyjny desant zakłócił przygotowania do japońskiego natarcia. Po krótkiej potyczce Amerykanie wycofali się. Lotnictwo japońskie bombardowało pozycje amerykańskie na Guadalcanal. W nocy dywizjon japońskich niszczycieli ostrzelał Tulagi. W Papui 5 batalionów japońskich przypuściło nowe natarcie wzdłuż Szlaku Kokoda, zmuszając do odwrotu 3 australijskie bataliony broniące się w Efogi.
9 września
Trzon Połączonej Floty wyszedł z Truk żeby osłonić konwój zaopatrzeniowy płynący z Rabaul na wyspę Guadalcanal oraz wesprzeć natarcie planowane na 12 września. W nocy pilot japońskiej marynarki wojennej, Nobuo Fujita, w wodnosamolocie przetransportowanym przez okręt podwodny I-25 zrzucił bomby zapalające na zalesione stoki góry Emily w stanie Oregon. Atak nie spowodował poważniejszych pożarów. W górę Szlaku Kokoda wymaszerowała pospiesznie australijska 25. brygada piechoty, żeby wesprzeć wojska walczące pod Efogi.
11 września
Po fiasku lądowania w Zatoce Milne Japończycy ewakuowali swoje oddziały z pobliskich Wysp Trobriandzkich. Oddziały australijskie oderwały się od nieprzyjaciela pod Efogi i wycofały się na blokującą Szlak Kokoda pozycję w pobliżu Oribawiba.
12 września
Z portu Darwin wyszły australijskie statki wiozące zaopatrzenie i broń dla partyzantów w Timorze. Na Guadalcanal rozpoczęła się bitwa o Krwawy Grzbiet (Bloody Ridge). Oddział Wydzielony Kawaguchi zaatakował południowo-wschodni odcinek amerykańskiego przyczółka i został odparty z dużymi stratami.
13 września
Amerykańskie oddziały szturmowe i spadochroniarze piechoty morskiej bezskutecznie usiłowali ścigać przetrzebione pododdziały grupy Kawaguchi.
14 września
Japończycy wycofali się z Krwawego Grzbietu, ale próbowali w innych miejscach przebić się przez linię obronną piechoty morskiej na Guadalcanal. Grupy bojowe lotniskowców Wasp i Hornet połączyły się na południe od Wysp Salomona, żeby osłonić konwój transportujący z wyspy Espiritu Santo na Guadalcanal 7. Pułk Piechoty Morskiej. Amerykańskie bombowce z Adak wykonały pierwszy nalot na pozycje japońskie na Kiska. Na Szlaku Kokoda w Papui, pomimo otrzymania posiłków, Australijczycy musieli wycofać się w kierunku Port Moresby i zajęli pozycje na Grzbiecie Imita, położonym 45 km na północ od miasta.
15 września
Amerykański lotniskowiec Wasp, pancernik NORTH CAROLINA oraz niszczyciel O'Brien zostały storpedowane na południe od Wysp Salomona, w "alei torpedowej" jedną salwą przez japoński okręt podwodny I-19. Lotniskowiec zatonął. Na Guadalcanal dotarły amerykańskie posiłki i piechota morska mogła rozszerzyć przyczółek. Do Port Moresby przerzucono drogą lotniczą czołowe oddziały 126. Pułku Piechoty. Były to pierwsze jednostki amerykańskiej piechoty, które przybyły na Nową Gwineę. Większość działań wojennych toczyła się na Wyspach Salomona, przede wszystkim wokół Guadalcanal. Amerykańskie i japońskie siły walczyły o przejęcie kontroli nad wyspą, przy czym Sprzymierzeni powoli osiągali przewagę. Podobna sytuacja panowała na Nowej Gwinei, ale wojska alianckie czekały jeszcze ciężkie walki, Japończycy bowiem angażowali coraz potężniejsze siły lądowe, morskie i powietrzne.
16 września
W San Diego sformowano 3 Dywizję Piechoty Morskiej. Na Nowej Gwinei Australijczycy wytrzymali japońskie natarcie i bronili się nadal wzdłuż Grzbietu Imita. Impet japoński osłabł. Była to najdalej wysunięta pozycja na Szlaku Kokoda, do której udało się dotrzeć cesarskim wojskom.
17 września
Amerykańskie sekcje zwiadu rozpoznawały w Papui miejsca nadające się do budowy lotnisk oraz ścieżek przez dżunglę, pozwalających dostać się na tyły pozycji japońskich. Transportowce australijskie wyładowały zaopatrzenie i wsparcie w Timorze.
18 września
Na Guadalcanal wylądował 7. Pułk Piechoty Morskiej wiozący potężne zapasy amunicji, paliwa oraz innego materiału wojennego. Oddziały brytyjskie wylądowały w Tamatave na wschodnim wybrzeżu Madagaskaru.
19 września
Linia obronna piechoty morskiej na Guadalcanal została zreorganizowana i skonsolidowana. Po nadejściu dużych dostaw zaopatrzenia przywrócono pełne racje żywnościowe.
20 września
Japońska Połączona Flota została wezwana do powrotu do Truk. Według ocen japońskiego wywiadu liczebność oddziałów piechoty morskiej na Guadalcanal nie przekraczała 7500 żołnierzy. W rzeczywistości na wyspie było ponad 19 000 Amerykanów.
21 września
Wojska Wspólnoty Brytyjskiej rozpoczęły ofensywę wzdłuż wybrzeża Arakan w Birmie.
22 września
W obliczu zbliżających się wojsk brytyjskich i Wolnych Francuzów oddziały wierne rządowi Vichy opuściły stolicę Tananariwę i wycofały się na południe Madagaskaru.
23 września
Wojska brytyjskie zajęły Tananariwę, stolicę Madagaskaru. Na Guadalcanal 1 batalion 7. Pułku Piechoty Morskiej, dowodzony przez podpułkownika Lewisa Pullera, przedostał się przez linie japońskie i wdarł na górę Austen, leżącą głęboko na tyłach przeciwnika.
24 września
Batalion Pullera broni się na Austen.
25 września
Amerykańska piechota morska walczyła na górze Austen oraz w rejonie Matanikau-Kokumbona. Wojska australijskie ruszyły do natarcia wzdłuż Szlaku Kokoda. Australijski niszczyciel Voyager wszedł na skały, wioząc zaopatrzenie i broń dla australijskich i holenderskich partyzantów w Timorze. Załoga musiała go zatopić, gdy unieruchomiony okręt zaatakowały japońskie samoloty.
26 września
Piechota morska rozpoczęła ograniczone natarcie na Guadalcanal. Brytyjscy żołnierze sił specjalnych wpłynęli 3 kajakami do portu w Singapurze i zatopili lub uszkodzili statki o łącznej pojemności około 40 000 ton.
27 września
Nie mogąc sforsować rzeki Matanikau na Guadalcanal, atakujący batalion piechoty morskiej przedostał się morzem do Point Cruz na japońskich tyłach w nadziei, że dywersyjny atak pomoże 2 innym batalionom przedostać się na drugi brzeg rzeki. Japończycy otoczyli desantujący batalion, który po zażartej walce przebił się z powrotem na brzeg morza. Japońskie lotnictwo zbombardowało pozycje amerykańskie na Guadalcanal. Na Szlaku Kokoda Japończycy wycofali się z Oribawiba.
28 września
Ostatni pułk amerykańskiej 32 Dywizji Piechoty wylądował w Port Moresby.
29 września
Wojska południowoafrykańskie wylądowały w Tulear na południowo-zachodnim Madagaskarze. Oddziały amerykańskie walczące na Guadalcanal liczyły ponad 19 000 żołnierzy. Na Tulagi walczyło około 3300 Amerykanów. Wojska japońskie liczyły około 12 000 ludzi.
30 września
Japończycy przeprowadzili pierwszy nalot na Adak w archipelagu Wysp Aleuckich.
Październik 1942
Również w tym miesiącu Wyspy Salomona, a zwłaszcza Guadalcanal, były miejscem, gdzie toczyły się najbardziej zażarte walki. Obie strony zdawały sobie sprawę, że to decydująca kampania. Zwycięstwo Japończyków oznaczało przedłużenie wojny, zwycięstwo Sprzymierzonych zapowiadało koniec triumfu cesarskich wojsk.
1 października
Siły amerykańskie i australijskie przygotowywały natarcie na 3 kierunkach, którego celem było całkowite wyparcie Japończyków z Papui. Włoski łamacz blokady Orseolo wypłynął z Bordeaux do Kobe.
2 października
W wyniku amerykańskiego nalotu na Rabaul uszkodzony został japoński krążownik Yuban oraz inne jednostki. Oddziały piechoty morskiej zajęły Funafuti na Wyspach Ellice. położonych na południowy wschód od okupowanych przez Japończyków Wysp Gilberta.
3 października
Wojska amerykańskie zajęły Wyspy Andreanof w archipelagu Wysp Aleuckich.
4 października
Nieco na wschód od Tokio amerykański okręt podwodny zatopił japoński statek handlowy o pojemności około 4150 ton. Od początku wojny Japonia straciła 156 statków handlowych o łącznej pojemności ponad 700 000 ton, co stanowiło około 11 procent tonażu posiadanego przed wybuchem wojny.
5 października
Samoloty amerykańskiej marynarki wojennej i piechoty morskiej przeprowadziły nalot na japońskie statki handlowe w rejonie Wysp Shortland, na północnym skraju Wysp Salomona.
6 października
Chociaż polecono skoncentrować wysiłki na odbiciu Guadalcanal, admirał Ghormley rozkazał 147. Pułkowi Piechoty zająć Ndeni w grupie Wysp Santa Cruz.
7 października
1. Dywizja Piechoty Morskiej rozpoczęła natarcie na Guadalcanal, którego celem było wyparcie przeciwnika tak daleko, żeby nie mógł ostrzeliwać z dział lotniska Hendersona. 5. Pułk Piechoty Morskiej atakował na zachód wzdłuż wybrzeża, napotykając niewielki opór oddziałów japońskiego 4. Pułku Piechoty. 2. i 7. Pułk Piechoty Morskiej posuwały się przez dżunglę w głąb lądu, prowadząc jedynie sporadyczne potyczki.
8 października
Ulewne deszcze zahamowały natarcie piechoty morskiej na Guadalcanal, ale mimo opadów czołowe oddziały przesunęły się nieco do przodu. Zdobyto plany przeciwnatarcia japońskiego.
9 października
Japońskie niszczyciele wysadziły na Guadalcanal oddziały 2. Dywizji Piechoty. Amerykański 5. Pułk Piechoty Morskiej związał oddziały japońskie nad rzeką Matanikau. W tym czasie pułki 2. i 7. przemaszerowały na zachód, a potem na północ, biorąc przeciwnika w kleszcze. Ciężkie straty poniósł japoński 4. Pułk Piechoty. Po południu oddziały piechoty morskiej powróciły na amerykański brzeg rzeki Matanikau.
10 października
Oddziały piechoty morskiej przygotowywały się do odparcia spodziewanego ataku wojsk japońskich.
11 października
Bitwa u przylądka Esperance. Amerykańskie krążowniki i niszczyciele zastawiły pułapkę na "Tokijski Ekspres", zmierzający ku Guadalcanal. Okręty amerykańskie zatopiły japoński ciężki krążownik i niszczyciel, tracąc 1 niszczyciel. Była to pierwsza w tej wojnie bitwa jednostek nawodnych wygrana przez okręty amerykańskie.
12 października
Lotnictwo amerykańskie zatopiło 2 niszczyciele japońskie, jeden u brzegów wyspy Savo, a drugi niecałe 90 Mm na północny zachód od wyspy. Japońskie okręty podwodne pojawiły się w Zatoce Omańskiej, zagrażając szlakom zbiornikowców transportujących ropę z pól naftowych Zatoki Perskiej.
13 października
Amerykańskie niszczyciele ostrzeliwały z dział japońskie pozycje na Guadalcanal w ciągu dnia, natomiast japońskie samoloty i artyleria przyłączyły się do bombardowań pozycji amerykańskich, prowadzonych nocami przez pancerniki i inne ciężkie okręty. Na Guadalcanal wylądował 164. Pułk Piechoty z Dywizji Americal. Liczebność amerykańskich oddziałów na wyspie wzrosła do ponad 23 000 żołnierzy.
14 października
Japońskie krążowniki ostrzelały pozycje amerykańskiej piechoty morskiej na Guadalcanal, unieruchamiając na pewien czas lotnisko Hendersona. Przez ten czas na brzeg wyładowywały się japońskie odwody. Posuwające się Szlakiem Kokoda oddziały australijskie napotkały silny opór przeciwnika w rejonie Przeprawy Templetona.
15 października
Cztery transportowce japońskie musiały tuż przed świtem wpłynąć na mieliznę u brzegów Guadalcanal, bowiem zostały zaatakowane przez lotnictwo amerykańskie. Desperacka decyzja umożliwiła wyładowanie 3000-4000 żołnierzy oraz wielu ton zaopatrzenia i materiału wojennego. W nocy krążowniki japońskie ponownie ostrzelały lotnisko Hendersona. Samoloty z japońskiego lotniskowca Zuikaku zatopiły u brzegów San Cristobal amerykański niszczyciel Meredith.
16 października
Lotnictwo amerykańskich sił lądowych zatopiło japoński niszczyciel w pobliżu Kiska i w niewielkiej odległości od brzegów Alaski. Storpedowany 15 października amerykański niszczyciel O'Bricn zatonął u brzegów Samoa w drodze do Pearl Harbor. Japońskie okręty podwodne ignorowały alianckie statki handlowe, koncentrując się na atakowaniu większych okrętów. Wody na południe od Guadalcanal zyskały sobie miano "alei torpedowej", czaiły się bowiem na nich niemal wszystkie japońskie okręty podwodne.
17 października
Na Papui ciężkie walki przy potoku Eorea, przecinającym Szlak Kokoda.
18 października
Wiceadmirał Halsey zastąpił wiceadmirała Ghormleya na stanowisku dowódcy sił alianckich na południowym Pacyfiku. Halsey przerwał natychmiast wszystkie uboczne operacje, włącznie z planowanym lądowaniem 147. Pułku Piechoty na Santa Cruz, koncentrując posiadane siły i środki na Guadalcanal. U brzegów Guadalcanal amerykański okręt podwodny uszkodził lekki krążownik japoński z eskadry "Tokijskiego Ekspresu". Ciężkie walki toczyły się nadal nad potokiem Eorea w Papui.
19 października
Lotnictwo amerykańskie uszkodziło japoński niszczyciel u brzegów Guadalcanal.
20 października
Australijska 16. brygada piechoty zluzowała 25. brygadę, która walczyła nad potokiem Eorea. Przez Himalaje (zwane "Garbem") przetransportowano do Indii pierwsze oddziały chińskie, kierowane na przeszkolenie do amerykańskiego obozu treningowego w Ramgarh.
21 października
Niszczyciele amerykańskie dowiozły zaopatrzenie na Guadalcanal, gdzie piechota morska odparła atak japońskiej piechoty oraz kilku czołgów, które przekroczyły rzekę Matanikau.
22 października
Oddziały australijskie wylądowały na wyspie Goodenough, gdzie napotkano jedynie na opór 300 Japończyków.
23 października
Rozpoczęła się bitwa o Grzbiet Edsona. Piechocie udało się odeprzeć zaciekłe ataki Japończyków na południowy skraj przyczółka na Guadalcanal, a piechota morska uniemożliwiła sforsowanie rzeki Matanikau. Do Nowej Zelandii przybyły pierwsze oddziały amerykańskiej 43 Dywizji Piechoty.
24 października
Amerykańskie lotniskowce Enterprise i Hornet spotkały się na północny wschód od wyspy Espiritu Santo, żeby wspólnie zablokować zespół lotniskowców japońskich, który znajdował się na północnym zachodzie. Na Guadalcanal zakończyła się bitwa o Grzbiet Edsona. Ataki japońskie zostały odparte. Japońskie niszczyciele ewakuowały z wyspy Goodenough 250 żołnierzy.
25 października
Bitwa u przylądka Lunga. Japońskie krążowniki i niszczyciele ostrzeliwujące w dzień lotnisko Hendersona ruszyły w pościg za 2 niszczycielami amerykańskimi i zatopiły po drodze 2 niewielkie amerykańskie lichtugi portowe. Japoński zespół zaatakowały samoloty piechoty morskiej i sił lądowych, zatapiając 1 niszczyciel i uszkadzając pozostałe okręty. Kilka godzin później rozpoczęła się bitwa u Wysp Santa Cruz. Amerykańskie i japońskie zespoły lotniskowców poszukiwały się nawzajem na północny-wschód od Wysp Salomona. Po zapadnięciu zmroku Japończycy usiłowali oskrzydlić pozycje piechoty morskiej nad rzeką Mataniakau, ale próba została szybko udaremniona.
26 października
Trwała bitwa u Wysp Santa Cruz. Amerykański lotniskowiec Hornet został trafiony bombami z linii, a później dobity przez japońskie niszczyciele. Lotniskowce japońskie zostały poważnie uszkodzone. Amerykanom udało się pokrzyżować japońskie plany wykorzystania lotniskowców do wsparcia działań lądowych na Guadalcanal. Na Espiritu Santo przybyły pierwsze oddziały amerykańskiej 43. Dywizji Piechoty. Na Guadalcanal piechota morska szykowała się do nowego natarcia na zachód w kierunku Kokumbona. U brzegów Espiritu Santo wszedł na minę i zatonął President Coolidge, liniowiec pasażerski przerobiony na transportowiec wojska. Tonął powoli. Z tysięcy żołnierzy na pokładzie zginęło tylko dwóch, ale utracono cały ładunek sprzętu i zaopatrzenia.
27 października
Brytyjski generał porucznik Wavell oraz dowódca sił amerykańskich w chińskim teatrze wojennym generał major Stilwell uzgodnili, że jednostki amerykańskie i chińskie rozpoczną niebawem ofensywę w północnej Birmie, by odblokować Birmańską Drogę, która obecnie miała się łączyć z nowym "Szlakiem Ledo".
28 października
Na Guadalcanal japoński "Tokijski Ekspres" przewiózł niszczycielami transportowymi oddziały z Kokumbony na przylądek Esperance.
29 października
Otwarto autostradę Alcan, jedyny szlak drogowy prowadzący na Alaskę. Uruchomienie komunikacji lądowej odciążyło żeglugę, uwalniając tonaż, który mógł być obecnie użyty w operacjach na zachodnim Pacyfiku. Na Guadalcanal oddziały japońskie oderwały się od piechoty morskiej i wycofały w kierunku przylądka Koli oraz Kokumbony.
30 października
Piechota morska na Guadalcanal przygotowywała się do natarcia.
31 października
W Stanach Zjednoczonych ogłoszono, że wojska amerykańskie stacjonujące i walczące poza granicami kraju liczą 800 000 żołnierzy. Po zapadnięciu zmroku na Guadalcanal piechota morska uchwyciła przyczółki na zachodnim brzegu rzeki Matanikau.
Listopad 1942
Kampania na Guadalcanal osiągnęła moment przełomowy. Japończycy przegrywali. Dowódcy japońscy oczekiwali, że ich sojusznik posunie się dalej w Afryce i dojdzie do połączenia wojsk Osi w Indiach. W wojnie na Pacyfiku od listopada japońskie szanse na zwycięstwo malały.
1 listopada
Po silnym przygotowaniu artyleryjskim z dział okrętowych i polowych oraz intensywnych nalotach lotnictwa amerykańska piechota morska ruszyła do natarcia na drugim brzegu rzeki Matanikau.
2 listopada
Australijska 25. brygada piechoty odebrała Japończykom Kokodę i pobliskie lotnisko. Na Guadalcanal natarcie piechoty morskiej posuwało się naprzód, pomimo zażartego oporu wroga. Po zmroku okręty zespołu "Tokijskiego Ekspresu" opuściło w Tetere (22 km na wschód od głównego przyczółka) około 1500 żołnierzy. Dowieziono też znaczne ilości zaopatrzenia.
3 listopada
Na Guadalcanal żołnierze piechoty morskiej oczyścili z przeciwnika Point Cruz. W Afryce Północnej Rommel zaczął wycofywać Afrika Korps spod El Alamain, oddając pole Brytyjczykom.
4 listopada
Na Guadalcanal przybyły dodatkowe jednostki piechoty morskiej. Natarcie zatrzymano, żeby przegrupować oddziały oraz oczyścić zdobyty teren. W Papui na Szlaku Kokoda 16 brygada piechoty australijskiej rozpoczęła natarcie na Oivi.
5 listopada
Na Guadalcanal 164. Pułk Piechoty przeprowadził ograniczony atak, żeby odciążyć 7. Pułk Piechoty Morskiej, zagrożony koncentracją wojsk japońskich na skrzydle. W Papui wojska australijskie kontynuowały natarcie na Oivi, posuwając się równocześnie w kierunku Gorari. Na Madagaskarze wojska francuskie wierne rządowi Vichy poddały się Brytyjczykom w Fort Dauphin na południowym wschodzie wyspy.
6 listopada
Na Guadalcanal 7. Pułk Piechoty Morskiej, wspierany przez 164. Pułk Piechoty, wznowił natarcie. Generał MacArthur przeniósł swe dowództwo z Australii do Portu Moresby na Nowej Gwinei. Na Szlaku Kokoda toczyły się zażarte walki.
7 listopada
Japończycy dowieźli posiłki i zaopatrzenie na Guadalcanal. Piechota morska wyparła ponownie przeciwnika z przylądka Koli.
8 listopada
Japończycy wyładowali posiłki na Guadalcanal, ale na wschód od przylądka Koli oddziały piechoty morskiej i sił lądowych wysadziły desant na japońskich tyłach, otaczając przybyłe oddziały u ujścia strumienia Gavaga. Z Noumea na Guadalcanal wypłynął duży konwój z zaopatrzeniem i odwodami w silnej eskorcie złożonej z lotniskowca Enterprise, 2 pancerników, 8 krążowników i 23 niszczycieli. Na europejskim TDW rozpoczęła się operacja "Torch", inwazja Sprzymierzonych w północno-zachodniej Afryce. Sprawiła ona, że TDW Pacyfiku cierpiał przez pewien czas na niedostatek jednostek desantowych oraz, w mniejszym stopniu, okrętów.
9 listopada
2. Japońska Flota wyszła z Truk, żeby wesprzeć planowaną na 12 i 13 listopada potężną ofensywę morską na wodach otaczających Guadalcanal, gdzie piechota morska otoczyła część sił japońskich.
10 listopada
Japończycy wyładowali odwody na Guadalcanal. Oddziały amerykańskie zaczęły zaciskać pierścień wokół ujścia strumienia Gavaga. Na Szlaku Kokoda wojska australijskie wyparły Japończyków z Oivi.
11 listopada
Tym razem Amerykanie wyładowali posiłki na Guadalcanal, zatrzymując na ten czas natarcie z obawy przed japońskim uderzeniem. Samoloty japońskie zbombardowały lotnisko Hendersona. Na zachód od Australii zbiornikowiec w eskorcie trałowca Królewskiej Marynarki Indyjskiej odparł atak 2 japońskich krążowników pomocniczych, zatapiając jeden z nich. W Papui czołowe oddziały amerykańskiej 32 Dywizji Piechoty, przerzucone w minionych kilku dniach drogą lotniczą, umocniły się w Pongani.
12 listopada
Na Szlaku Kokoda w Papui oddziały australijskie zdobyły Gorari, natomiast żołnierze amerykańscy z 32 Dywizji Piechoty maszerowali w kierunku rejonu Buna-Gona. Amerykanie wyładowali posiłki i zaopatrzenie na Guadalcanal, gdzie piechota morska i żołnierze sił lądowych eliminowali kocioł u ujścia strumienia Gavaga. Lotnictwo japońskie zbombardowało lotnisko Hendersona. Rozpoczęła się długa bitwa morska na wodach okalających Guadalcanal. W pierwszej fazie, krótko przed północą, japońskie krążowniki i niszczyciele odniosły zwycięstwo nad siłami Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych, która straciła kilka krążowników i niszczycieli za cenę zatopienia jednego niszczyciela japońskiego oraz uszkodzenia pancernika Hiei i kilku niszczycieli.
13 listopada
Dalszy ciąg bitwy morskiej pod Guadalcanal. Amerykańskie lotnictwo zaatakowało pancernik Hiei, powodując dalsze uszkodzenia i zmuszając Japończyków do opuszczenia go. W tym czasie amerykański krążownik zatopił uszkodzony w nocy niszczyciel japoński, natomiast japoński okręt podwodny storpedował amerykański krążownik przeciwlotniczy Juneau, na którego pokładzie zginęło m.in. pięciu braci Sullivan. W Papui Australijczycy zepchnęli wojska japońskie na drugi brzeg rzeki Kumusi.
14 listopada
Trwa bitwa morska pod Guadalcanal. W tak zwanej Szparze samoloty z lotniskowca Enlerpnse oraz maszyny piechoty morskiej z lotniska Hendersona zaatakowały konwój japoński, zatapiając krążownik i 2 transportowce oraz uszkadzając kilka jednostek. Po dotarciu do Guadalcanal transportowce musiały wejść na mieliznę, żeby można było wyładować żołnierzy i zaopatrzenie. W nocy silna eskadra japońska (pancernik, 2 ciężkie krążowniki, 2 lekkie krążowniki oraz 8 niszczycieli) próbowała ostrzelać lotnisko Hendersona, ale około północy została przechwycona przez amerykańskie pancerniki Washington i South Dakota oraz 4 niszczyciele. W nocnym starciu poważnie uszkodzony został pancernik South Dakota, ale Japończycy stracili niszczyciel i pancernik Kirishima, który zamienił się w płonący wrak.
15 listopada
Nie mogąc zorganizować skutecznego parasola powietrznego dla holowanego pancernika Kirishima, Japończycy sami zatopili okręt niedaleko Guadalcanal.
16 listopada
W Papui amerykańska 32. Dywizja Piechoty oraz australijska 7. Dywizja Piechoty zbliżały się do rejonu Buna-Gona oraz do Sanananda. Opór broniących się wojsk japońskich rósł coraz bardziej.
17 listopada
W Papui Japończycy wysłali do Buna i Gona posiłki lotnicze oraz oddziały piechoty.
18 listopada
Na Guadalcanal batalion piechoty sił lądowych nacierał na zachód od rzeki Matanikau, ale chociaż napotkał słaby opór, posuwał się wolno, ponieważ żołnierze nie mieli doświadczenia w walce w dżungli. W Papui oddziały amerykańskie i australijskie dotarły do placówek zewnętrznego pierścienia japońskiej obrony rejonu Buna-Gona.
19 listopada
Na Guadalcanal do natarcia na zachód przystąpiły doświadczone oddziały. Opór Japończyków był nadal słaby, dopiero w nocy podciągnęli odwody. Pod Buna i Gona oddziały amerykańskie i australijskie dotarły do głównej linii obrony japońskiej i szybko utknęły w miejscu. Rozpoczęła się radziecka ofensywa pod Stalingradem, która przerodziła się w bitwę decydującą o losach wojny. Jej wynik osłabił morale Japończyków, którzy oczekiwali pomocy od Niemiec, w wypadku gdyby podbili oni południową Rosję i doszli do Zatoki Perskiej.
20 listopada
Na Guadalcanal Japończycy przypuścili zaskakujący atak na 2 bataliony na zachodnim brzegu rzeki Matanikau, ale Amerykanie powstrzymali natarcie przy pomocy lotnictwa i artylerii, do czasu nadejścia posiłków.
21 listopada
Na Guadalcanal żołnierze 164. i 182. pułków piechoty posunęli się nieco, ale utknęli na przemyślnie ufortyfikowanej linii obronnej Japończyków. W Papui oddziały amerykańskie i australijskie atakowały bez powodzenia japońskie pozycje pod Sanananda w pobliżu Buna. Na pozycjach tych zatrzymało się natarcie 32 Dywizji Piechoty amerykańskiej.
22 listopada
8. Pułk Piechoty Morskiej szykował się do natarcia. W Papui Japończycy nadal trzymali wojska amerykańskie i australijskie na przedpolach Buna i Gona, prowadząc skuteczne przeciwnatarcia.
23 listopada
Na Guadalcanal 8. Pułk Piechoty Morskiej próbował wyprowadzić natarcie przez linie 164. pułku piechoty sił lądowych, ale nie osiągnął sukcesów. Natarcie odwołano. W Papui oddziały amerykańskie i australijskie utknęły z ciężkimi stratami na japońskiej linii obronnej Buna-Gona.
24 listopada
Lotnictwo amerykańskie zatopiło japoński niszczyciel, który usiłował dowieźć zaopatrzenie na Guadalcanal. W Papui wojska alianckie nadal bezskutecznie atakowały linię obronną Buna-Gona.
25 listopada
Walki wokół Buna-Gona ustały. Obie strony ostrzeliwały się jedynie z dział i dochodziło do utarczek patroli.
26 listopada
Krążowniki: holenderski Jacob van Heemskerck oraz australijski Adelaide przechwyciły niemiecki łamacz blokady, który płynął do Francji z Holenderskich Indii Wschodnich.
27 listopada
Wojska amerykańskie i australijskie przerwały natarcie pod Buna-Gona i rozpoczęły przegrupowanie sił. Również na Guadalcanal przegrupowywano oddziały, co dało Japończykom chwilę wytchnienia.
29 listopada
Liczebność wojsk japońskich na Guadalcanal doszła do maksymalnego pułapu 30 000 żołnierzy i była mniej więcej równa amerykańskiej. W ciągu kolejnych 2 miesięcy spadła raptownie do 20 000 z uwagi na brak dostaw żywności i lekarstw. Siły amerykańskie wzrosły w grudniu do 40 000. Lotnictwo alianckie nie dopuściło do wyładowania zaopatrzenia i posiłków z 4 japońskich niszczycieli, które dotarły do Gona w Papui.
30 listopada
Bitwa pod Tassafaronga. W nocnym starciu 8 japońskich niszczycieli, dowożących zaopatrzenie na Guadalcanal, rozgromiło zespół 5 amerykańskich krążowników i 6 niszczycieli, które stanęły im na drodze. Japończycy zatopili ciężki krążownik amerykański i uszkodzili 3 inne, tracąc w akcji 1 niszczyciel. Musieli jednak wycofać się i nie dostarczyli na wyspę zaopatrzenia. Pożar strawił stojący w doku w Jokohamie niemiecki krążownik pomocniczy 77wr. Oddziały amerykańskie i australijskie w Papui uderzyły na japoński obszar umocniony Buna-Gona, odnosząc niewielkie sukcesy.
Grudzień 1942
Przez cały miesiąc walki toczyły się nadal na Guadalcanal, Nowej Gwinei i w Birmie. Japończycy zaczęli odczuwać rosnącą przewagę materiałową Sprzymierzonych i powoli przechodzili do obrony, zmuszeni do wycofywania się z kolejnych pozycji. Tendencja ta miała się utrzymać już do końca wojny.
1 grudnia
Generał brygady Eichelberger został mianowany dowódcą operacji alianckich wokół Buna i Gona w Papui, gdzie oddziały australijskie zdobyły wreszcie wioskę Gona. Na Guadalcanal oficerowie sztabowi z Dywizji Americal przejęli od piechoty morskiej kontrolę nad kwatermistrzostwem i logistyką. W Birmie, po przyjęciu uzupełnień i wyremontowaniu sprzętu, wojska japońskie zaczęły przesuwać się na pozycje wyjściowe do kolejnego natarcia.
2 grudnia
Pomimo alianckich nalotów, Japończycy wyładowali w Papui nowe oddziały i zaopatrzenie 18 km za własnymi liniami obronnymi w rejonie Buna. Dzięki temu odparli kolejny atak oddziałów amerykańskich. Generał major Eichelberger odwołał dowódcę 32. Dywizji Piechoty oraz kilku dowódców podległych mu jednostek. Włoski łamacz blokady Orseolo przybył do Kobe z Bordeaux.
3 grudnia
Japońskie niszczyciele wyładowały zaopatrzenie na Guadalcanal, gdzie żołnierze 1 Dywizji Piechoty Morskiej przygotowywali się już do zluzowania. Amerykański zwiad lotniczy wykrył, że Japończycy budują nowe lotnisko na Munda w środkowej strefie Wysp Salomona.
4 grudnia
2. batalion rajdersów piechoty morskiej, dowodzony przez ppłk Evansa Carlsona, zakończył trwający miesiąc rajd na japońskie tyły na Guadalcanal. Rajdersi zabili 400 żołnierzy japońskich, stracili 17. W Papui generał Eichelberger zreorganizował wojska amerykańskie stojące pod Buna.
5 grudnia
Oddziały australijskie, które zdobyły wioskę Gona, zaczęły posuwać się w stronę pobliskiej misji Gona. Pozostałe jednostki australijskie przesunęły się bardziej na zachód, żeby przeciąć Japończykom drogę podciągnięcia odwodów. Oddziały amerykańskie zaatakowały w tym czasie Buna. Natarcie przyniosło niewielkie sukcesy, ale udało się otoczyć wioskę Buna.
6 grudnia
Samoloty amerykańskie bombardowały Munda, żeby zahamować postęp prac przy budowie lotniska. W Papui pod Buna artyleria amerykańska zastosowała po raz pierwszy taktykę zmasowanych nawał ogniowych.
7 grudnia
Japońskie niszczyciele, które próbowały wyładować zaopatrzenie, zostały zaatakowane przez lotnictwo i kuter torpedowy, w tym PT-109, którym dowodził John F. Kennedy.
8 grudnia
Japończycy wyładowali posiłki na Guadalcanal, ale na wschód od przylądka Koli oddziały piechoty morskiej i sił lądowych wysadziły desant na japońskich tyłach, otaczając przybyłe oddziały u ujścia strumienia Gavaga. Z Noumea na Guadalcanal wypłynął duży konwój z zaopatrzeniem i odwodami w silnej eskorcie złożonej z lotniskowca Enterprise, 2 pancerników, 8 krążowników i 23 niszczycieli. Na europejskim TDW rozpoczęła się operacja "Torch", inwazja Sprzymierzonych w północno-zachodniej Afryce. Sprawiła ona, że TDW Pacyfiku cierpiał przez pewien czas na niedostatek jednostek desantowych oraz, w mniejszym stopniu, okrętów.
9 grudnia
2. Japońska Flota wyszła z Truk, żeby wesprzeć planowaną na 12 i 13 grudnia potężną ofensywę morską na wodach otaczających Guadalcanal, gdzie piechota morska otoczyła część sił japońskich.
10 grudnia
Japończycy wyładowali odwody na Guadalcanal. Oddziały amerykańskie zaczęły zaciskać pierścień wokół ujścia strumienia Gavaga. Na Szlaku Ko-koda wojska australijskie wyparły Japończyków z Oivi.
11 grudnia
Tym razem Amerykanie wyładowali posiłki na Guadalcanal, zatrzymując na ten czas natarcie z obawy przed japońskim uderzeniem. Samoloty japońskie zbombardowały lotnisko Hendersona. Na zachód od Australii zbiornikowiec w eskorcie trałowca Królewskiej Marynarki Indyjskiej odparł atak 2 japońskich krążowników pomocniczych, zatapiając jeden z nich. W Papui czołowe oddziały amerykańskiej 32 Dywizji Piechoty, przerzucone w minionych kilku dniach drogą lotniczą, umocniły się w Pongani.
12 grudnia
Na Szlaku Kokoda w Papui oddziały australijskie zdobyły Gorari, natomiast żołnierze amerykańscy z 32 Dywizji Piechoty maszerowali w kierunku rejonu Buna-Gona. Amerykanie wyładowali posiłki i zaopatrzenie na Guadalcanal, gdzie piechota morska i żołnierze sił lądowych eliminowali kocioł u ujścia strumienia Gavaga. Lotnictwo japońskie zbombardowało lotnisko Hendersona. Rozpoczęła się długa bitwa morska na wodach okalających Guadalcanal. W pierwszej fazie, krótko przed północą, japońskie krążowniki i niszczyciele odniosły zwycięstwo nad siłami Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych, która straciła kilka krążowników i niszczycieli za cenę zatopienia jednego niszczyciela japońskiego oraz uszkodzenia pancernika Hiei i kilku niszczycieli.
13 grudnia
Dalszy ciąg bitwy morskiej pod Guadalcanal. Amerykańskie lotnictwo zaatakowało pancernik Hiei, powodując dalsze uszkodzenia i zmuszając Japończyków do opuszczenia go. W tym czasie amerykański krążownik zatopił uszkodzony w nocy niszczyciel japoński, natomiast japoński okręt podwodny storpedował amerykański krążownik przeciwlotniczy Juneau, na którego pokładzie zginęło m.in. pięciu braci Sullivan. W Papui Australijczycy zepchnęli wojska japońskie na drugi brzeg rzeki Kumusi.
14 grudnia
Trwa bitwa morska pod Guadalcanal. W tak zwanej Szparze samoloty z lotniskowca Enterprise oraz maszyny piechoty morskiej z lotniska Hendersona zaatakowały konwój japoński, zatapiając krążownik i 2 transportowce oraz uszkadzając kilka jednostek. Po dotarciu do Guadalcanal transportowce musiały wejść na mieliznę, żeby można było wyładować żołnierzy i zaopatrzenie. W nocy silna eskadra japońska (pancernik, 2 ciężkie krążowniki, 2 lekkie krążowniki oraz 8 niszczycieli) próbowała ostrzelać lotnisko Hendersona, ale około północy została przechwycona przez amerykańskie pancerniki Washington i South Dakota oraz 4 niszczyciele. W nocnym starciu poważnie uszkodzony został pancernik South Dakota, ale Japończycy stracili niszczyciel i pancernik Kirishima, który zamienił się w płonący wrak.
15 grudnia
Nie mogąc zorganizować skutecznego parasola powietrznego dla holowanego pancernika Kirishima, Japończycy sami zatopili okręt niedaleko Guadalcanal.
16 grudnia
W Papui amerykańska 32. Dywizja Piechoty oraz australijska 7. Dywizja Piechoty zbliżały się do rejonu Buna-Gona oraz do Sanananda. Opór broniących się wojsk japońskich rósł coraz bardziej.
17 grudnia
W Papui Japończycy wysłali do Buna i Gona posiłki lotnicze oraz oddziały piechoty.
18 grudnia
Na Guadalcanal batalion piechoty sił lądowych nacierał na zachód od rzeki Matanikau, ale chociaż napotkał słaby opór, posuwał się wolno, ponieważ żołnierze nie mieli doświadczenia w walce w dżungli. W Papui oddziały amerykańskie i australijskie dotarły do placówek zewnętrznego pierścienia japońskiej obrony rejonu Buna-Gona.
19 grudnia
Na Guadalcanal do natarcia na zachód przystąpiły doświadczone oddziały. Opór Japończyków był nadal słaby, dopiero w nocy podciągnęli odwody. Pod Buna i Gona oddziały amerykańskie i australijskie dotarły do głównej linii obrony japońskiej i szybko utknęły w miejscu. Rozpoczęła się radziecka ofensywa pod Stalingradem, która przerodziła się w bitwę decydującą o losach wojny. Jej wynik osłabił morale Japończyków, którzy oczekiwali pomocy od Niemiec, w wypadku gdyby podbili oni południową Rosję i doszli do Zatoki Perskiej.
20 grudnia
Na Guadalcanal Japończycy przypuścili zaskakujący atak na 2 bataliony na zachodnim brzegu rzeki Matanikau, ale Amerykanie powstrzymali natarcie przy pomocy lotnictwa i artylerii, do czasu nadejścia posiłków.
8 grudnia
Na Guadalcanal wylądował 132. Pułk Piechoty z Dywizji Americal. Jej dowództwo przejęło wszystkie obowiązki sztabowe. Lotnictwo amerykańskie udaremniło japońskie próby wyładowania odwodów w rejonie Buna w północno-wschodniej Papui. Oddziały japońskie wycofujące się z Gona poniosły ciężkie straty.
9 grudnia
W Papui oddziały australijskie w walce wręcz oczyściły Gona z nieprzyjaciela. Na Guadalcanal
generał brygady Alexander A. Vandergrift z 1 Dywizji Piechoty Morskiej oficjalnie zdał dowodzenie, które przejął generał brygady AJexander Patch z sił lądowych. Po południu 5. Pułk Piechoty morskiej odpłynął z wyspy. Pozostałe oddziały opuściły Guadalcanal w ciągu kilku następnych dni. Kampania na Guadalcanal była pierwszą dużą operacją desantową piechoty morskiej w wojnie na Pacyfiku, a zarazem najdłuższą. Trwała 4 miesiące. Wojska brytyjskie przygotowywały się w Indiach do natarcia wzdłuż wybrzeża - wysuniętej najbardziej na zachód Arakan prowincji Birmy.
10 grudnia
Wojska australijskie wylądowały w zatoce Oro, położonej na Nowej Gwinei w pobliżu Buna. Samoloty japońskie zrzuciły zaopatrzenie obrońcom Buna. Lotnictwo amerykańskie bombardowało Munda. Brytyjczycy rozpoczęli ofensywę wzdłuż wybrzeża Arakan w Birmie. Oddziały brytyjskie posuwały się wąskim pasem lądu między morzem a górami.
11 grudnia
Niszczyciele japońskie wyładowały posiłki i zaopatrzenie na Guadalcanal, ale za cenę 1 okrętu zatopionego przez amerykańskie kutry torpedowe. Lotnictwo amerykańskie bombardowało Munda. Słaba liczebnie 14. Dywizja Indyjska posuwała się powoli naprzód, nacierając w Birmańskiej prowincji Arakan.
12 grudnia
Na północny wschód od Kolombangara amerykański kuter torpedowy PT-45 zatopił japoński niszczyciel Tenizuki. Na Guadalcanal japońscy dywersanci na amerykańskich tyłach i zniszczyli samolot myśliwski P-39 oraz samochód cysternę. 2. Dywizja Piechoty Morskiej zajęła pozycje na zachód od rzeki Matanikau.
13 grudnia
Wojska australijskie w Buna przygotowywały się do oskrzydlenia pozycji japońskich, które znalazły się pod silnym ostrzałem artylerii. W nocy niedobitki obrońców Buna (około 100 żołnierzy) wycofały się z wioski za rzekę Giruwa. Lotnictwo amerykańskie bombardowało Munda. Brytyjczycy posuwali się ostrożnie w głąb prowincji Arakan w Birmie.
14 grudnia
W zatoce Oro w pobliżu Buna wylądowały dodatkowe oddziały australijskie, ale także około 800 żołnierzy dowiozły w okolicę Buna niszczyciele japońskie, które dopłynęły do ujścia rzeki Mambare. Wojska alianckie zajęły opuszczoną już przez nieprzyjaciela wioskę Buna. Brytyjczycy posuwali się ostrożnie w głąb prowincji Arakan w Birmie, a słabsze oddziały japońskie zamiast stawiać opór, powoli wycofywały się. 15grudnia. Na Guadalcanal patrole amerykańskiego zwiadu dotarły na górę Austen. Lotnictwo amerykańskie bombardowało Munda. Oddziały brytyjskie ostrożnie nacierały w prowincji Arakan, chociaż Japończycy wycofywali się bez stawiania większego oporu.
16 grudnia
Brytyjskie natarcie w prowincji Arakan w Birmie dotarło do miasta Maungdaw. gdzie stwierdzono, że Japończycy dawno się z niego wycofali. W Papui generał Eichelberger przejął osobiście dowodzenie 32 Dywizją Piechoty, kiedy jej dowódca i jego zastępca zostali ranni w walkach.
17 grudnia
Na Guadalcanal Dywizja Americal rozpoczęła natarcie w kierunku góry Austen. Tymczasem na wyspie wylądowały pierwsze oddziały amerykańskiej 25. Dywizji Piechoty. Lotnictwo amerykańskie bombardowało Munda.
18 grudnia
Amerykański okręt podwodny Albacore (SS-218) zatopił w pobliżu Wysp Bismarcka japoński krążownik Tenryu. W Papui oddziały amerykańskie i australijskie rozpoczęły silne natarcie na Sanananda. Na innych odcinkach frontu wojska Sprzymierzonych osiągnęły niewielkie, ale ważne zdobycze terytorialne.
19 grudnia
Na Guadalcanal roczne straty wojsk amerykańskich z powodu malarii osiągnęły 972 żołnierzy na 1000. Po stronie japońskiej straty były jeszcze wyższe. Większość japońskich obrońców wyspy zmarła z chorób i głodu. Brytyjczycy nadal posuwali się naprzód w Birmańskiej prowincji Arakan, ale słabsi liczebnie Japończycy zaczęli budować silną pozycję obronną - na przedpolach Akyab, około 160 km za linią frontu. Powolny odwrót ułatwiał im podciągnięcie odwodów.
20 grudnia
Nowa taktyka amerykańskich okrętów podwodnych, które zaczęły minować wejścia do japońskich portów, przyniosła pierwszy sukces. U wejścia do tokijskiego portu zatonął japoński transportowiec o pojemności 8000 ton. W Papui oddziały alianckie posunęły się naprzód w rejonie Sanananda.
21 grudnia
Australijczycy odnieśli kolejny sukces w rejonie Sanananda. Na Guadalcanal nie powiodło się natarcie żołnierzy Dywizji Americal na górę Austen. Lotnictwo amerykańskie bombardowało wyspę Munda.
22 grudnia
Oddziały australijskie i amerykańskie zlikwidowały ostatnie punkty oporu nieprzyjaciela w rejonie Buna w południowo-wschodniej Papui, ale musiały się zatrzymać na japońskiej linii oporu pod Sanananda. Na Guadalcanal natarcie Dywizji Americal na górę Austen natrafiło trudności.
23 grudnia
Amerykańska 41. Dywizja Piechoty załadowała w australijskich portach na transportowce i wypłynęła na Nową Gwineę. Na Guadalcanal wstrzymano natarcie Dywizji Americal na górę Austen.
24 grudnia
Szturmujące górę Austen, oddziały Dywizji Americal dotarły do głównego zespołu umocnień japońskiej obrony, zwanego "Gifu".
25 grudnia
Samoloty amerykańskie kontynuowały bombardowanie wyspy Munda, żeby zahamować prace nad budową nowego lotniska. Na Guadalcanal Dywizja Americal nadal tkwiła przed umocnieniami "Gifu".
26 grudnia
Z Korei wypłynęły na Nową Gwineę transportowce wiozące japońską 20 Dywizję Piechoty. Na Guadalcanal oddziałom Dywizji Americal udało się przełamać system obrony "Gifu".
27 grudnia
Czołowe oddziały amerykańskiej 41. Dywizji Piechoty wylądowały w Port Moresby na Nowej Gwinei. Tymczasem na północnym wschodzie wyspy, w Papui, oddziały alianckie zdobywały teren wokół Buna, ale zostały zatrzymane na umocnieniach w pobliżu Sanananda. Wokół zespołu umocnień "Gifu" na Guadalcanal trwały zaciekłe walki.
28 grudnia
Pomimo bombardowań lotnictwa amerykańskiego Japończycy dokończyli budowę lotniska na wyspie Munda w środkowej strefie Wysp Salomona. Wystartowały z niego pierwsze samoloty. W Papui japońskie jednostki działające w okolicach Buna zaczęły wycofywać się w kierunku Giruwa.
29 grudnia
Amerykański szybki trałowiec Wasmuth zatonął na wodach wokół Wysp Aleuckich wskutek poważnych uszkodzeń, spowodowanych detonacją 2 własnych bomb głębinowych, zerwanych z zamocowań przez potężny sztorm. W Papui siły japońskie broniące się wokół Misji Buna zostały otoczone przez jednostki amerykańskie.
30 grudnia
Na Guadalcanal dowództwo Dywizji Americal wymieniło oddziały na pierwszej linii frontu, przygotowując się do nowego natarcia na pozycję umocnioną "Gifu".
31 grudnia
Premier Japonii Hideki Tojo zarządził wycofanie wojsk z Guadalcanal. Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych przejęła lotniskowiec Essex.